Karanlığın hâkim olduğu, vicdansızların avere avare gezdiği, bu dünyada ışık aramak bu biraz olanaksızdı...
Hayatımızdaki tüm olumsuzluklara rağmen mutluluğu aramak ve yine her zaman ki gibi başarısız olmak... Her zaman kaybetmek ve her zaman savaşm...
"Esrarengiz içinde esrarengizler.. Sessizlik içinde kaybolup, karanlığa tutsak hayat... İnsan zanneder ki saklamış olduğu esrarengiz şeyler onlarla berber yok olup gidecek, lakin bilmezdi ki onlar saklasa da kader asla saklamazdı.. Her geç an tüm esrarengiz sır dediği her şey gün ışığına bir ihanet adına haykırıp çıkacaktı..."
____________
(10.Bölüm)
Keyifli okumalar.
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Hayır hatun sen gelmiyorsun!"
Bu bey ne dediğini farkında mıdır? Biri bunu kendine getirsin! Getiremezlerse de söylesinler ben bilirim ne edeceğimi. Bana, bana yaa bana sen gelmiyorsun diyor. Bu adam ne yapmakta hiç anlamış değilim.
"Beyim siz ne dersiniz? Bana nasıl gelme dersiniz git hatun öl desene bu kadar ağrıma gitmezdi valla."
Öfkeyle sıkıntımı içime çekip istemsizce elimi anlıma götürüp ovalamaya başladım.
"Hatun senin burada kalıp, obaya sahip çıkman gerekiyor. Hainler bize her an bir tuzak kurup buraya saldırabilirler. Sana 50'ye yakın Alp vereceğim! Gayri hepsi senin emrin altında kalacak."
"Hayır anlamadım."
Ateş Bey, öfkeyle az evvel benim yaptığım hareketi tekrarlayıp elini öfkeyle anlına götürü ovalayıp kaşımaya başladı ve nefesini yüzüme vererek oflayıp bufluyordu.
"Olmaz Ateş Bey'im. Hem neden ben? Asiye ile Ahu kalsın burada beyim. Benim bilhassa savaşa katılmam gerek. Cengaver'cimin yanında olmak isterim. Tabii ki sizi korumak içinde gelicem beyim de."
Deyip babasıyla bir yere gitmek isteyen lakin gidemeyen çocuklar gibi dudaklarımı büzüp, gözlerimi kocaman açıp Ateş Bey'i tesir etmeye çalıştım. Lakin nafile gaddar babalar gibi gözlerinde katiyen gelmezsin bakışı vardı. En sonunda dayanamayan tüm gururumu, onurumu bırakıp bir kız çocuğu gibi yalvarmaya başladım.
"Yaa beyim benim zinhar katılmam gerekiyor. Lütfen bırakın bir gavur öldüreyim. Lütfeen Ateş Bey'im izin veriiin!"
Bu yalvaran kız gerçekten de ben miydim. Ateş Bey'in benden tiksinircesine bakışlarından sonra tez kendimi toparladım. Haklı kesinlikle haklı böyle bakmakta. Tabii canım seni niye suçluyum ki? Bende olsam kendimden nefret ederdim. Maatteessüf (üzülerek) ben olduğum için, ben edemiyorum sen et bari, seni suçlamıyorum. Senin ne suçun var ki?
Yani izin versen ölecen mi be adam?
"Hatuuun, sana ne diyorsam onu yap. Sen misin bey, yoksa ben?"
