"OBADAKİ AŞK..."

"Yarenim Beni Sakın Unutma!"

_____

'Evla leke fe evla.'

 "Kırdığın yerden kırılacaksın..!"

__________

(15. Bölüm)

keyifli okumalar.

...

Uzun bir sessizliğin ardından kimse konuşmadı. Öylece sessizliğin denizinde boğulup gidiyorduk. Ne ben tek kelam ediyordum ne de onlar...

 Sessiz bir merak sarmıştı çadırı, sessiz bir fısıltı, bir bakış...

Ağabeyimin gözleri üzerimde kilitli kaldığını hissetmem pekte geç olmamıştı. İmdi ağabeime bir şey anlatacak durumda değildim. Zira bu aciz kul bugün hadiden fazlasıyla yiyeceğini yedi, duyacağını duydu.

Beylerden müsaade isteyip ayrıldım. Lakin çadırdan çıkmamla, ağabeyimin sesini işitmem bir olmuştu.

"Ay parçam. Seni bugün yalnız bırakıyorum lakin sadece bugün! Zira, zira."

Dedi ve küçük bir hıçkırık, devam edeceği sözlere engel olmuştu. Arkama dönmedim, dönemedim. Bilirdim dönmemle onun o şefkatli omuzlarına esir düşüp deliler gibi ağlayacağımı, lakin imdi ikimizinde üzülmesinin faydası yok, sükunet en güzelidir.

"Zira bilirim ki; yalnızlık senin anan baban, sırlarını bilen, gecene ışık olan hüzün deryası olduğunu, öyle ki o yalnızlık benim bile yerimi doldurduğunu bilirim. Bugün yatağına gitmeyeceğini, bugün usulca başını yastığa koyup uyumayacağını, bugün güneş açıncaya dek ağlayacağını, sessizce feryat edeceğini, istemsiz isyan edeceğini de bilirim. Bugün o mektupta seni deliye çevirecek her ne yazdı bilmem, lakin şunu kafana iyice belle; ben senin ağabeyinim! Sadece bugün, lakin sadece bugün seni yalnız bırakacağım keza bilirim ki bugün senin zorlamanın faydası yok. Lakin başka bir zaman bu hallerine zinhar müsamaha göstermem haberin ola! Şunu eyce belle kafana gardaşım bu son yalnızlığın..!"

Seni temin ederim ki başka bir zaman, bunun tekrarlanmasına izin vermeyeceğim ağabey.

İnşallah sondur ağabey, keza senden çok ben isterim bu yalnızlığı son bulmasını...

...

Deliye dönmüştüm adeta, ne yapacağımı, nasıl hareket edeceğimi hiç bilmiyordum. Dahası nasıl hareket edeceğimi, hiç düşünemiyorumdum. Annesini kaybetmiş deli bir taydan hiçbir farkım yoktu.

Tek yapamam gereken; her zaman ki gibi Irdına sessizce girebilmek.

Evet, bugün benim gözlerimin içine baka baka bana yalan söylen, hançeri kalbimin en derinine saplayan, ailem dediğim, dostum dediğim, yuvam dediğim, ben Irdın kızıyım deyip, isyan edip üzerilerine tek bir kelam gelmesine müsahama göstermediğim o ailem, hepsi yalanmış! Bugün asla buraya gelmeyecektim! Asla.  

Lakin... Yoldaşımı da bu hainlerin elinde bırakamazdım.!

Evim dediğim adamı, yuvam, mutluluğum, can yoldaşım dediğim hocamı, burada asla yalnız bırakamazdım!

Belki yoldaşım hiçbir zaman uyanmayacak, belki de yarın uyanacak. Belki burada, sonsuza dek kalacak, burada bensiz...

Hayır, hayır. Asla!

Onu asla burada bırakmayacağım. O uyandığını zaman, asıl yuvamıza döneceğiz. Yeni bir dünya kuracağız onunla.

Yine kendimi Yusuf'un yanında bulmuştum. Ne vakit onsuz durdum ki imdi onu görmeden sessizce durayım.