Żona dla Śmierciojada II

22: Goście, goście

Two drifters, off to see the world
There's such a lot of world to see
We're after the same rainbow's end,
Waitin' 'round the bend
My huckleberry friend,
Moon River, and me
(Frank Sinatra: Moon River)

Yen i Severus nie zdołali się spotkać w piątek. Po południu mistrz eliksirów otrzymał sowę i od razu rozpoznał charakter pisma.

Niestety, kiepsko się dziś czuję, więc lepiej zostanę w domu. Muszę odwołać nasze randez-vous. Mam nadzieję, że znajdziesz sobie jakieś ciekawe zajęcie zastępcze.

***

Wieczorem tego samego dnia Yenlla siedziała w małżeńskim łóżku otoczona puchatymi poduszkami w misternie haftowanych poszewkach i próbowała czytać książkę, jednak nie mogła się skupić. Bolała ją głowa i łamało w kościach. Zapłaciła wysoką cenę za sterczenie w otwartym oknie Los Cojones w zimną listopadową noc. Czuła się paskudnie i nie miała na nic siły. Oczy powoli zamykały jej się nad kolejnym akapitem, gdy niespodziewanie usłyszała zamieszanie w korytarzu, a potem delikatne pukanie Błyskotki.

– Tak? – zainteresowała się.

– Przepraszam, panienko... proszę pani. Mówiłam, że nie przyjmuje pani gości, ale...

Skrzatka nie zdążyła skończyć, ponieważ ktoś zdecydowanie pchnął drzwi. Na progu stanął mistrz eliksirów we własnej osobie.

– Sever?! – zdziwiła się Yen, prostując na poduszkach, po czym złapała się za pulsujące bólem skronie. – Co ty tu robisz?

Wzruszył ramionami. Po prawdzie sprawiał wrażenie, że sam do końca tego nie wie.

– Tylko mi nie mów, że się o mnie martwiłeś. Taka troska do ciebie nie pasuje.

– Sprawdzam jedynie, czy napisałaś prawdę. A może zalazłaś sobie inny obiekt do zabawy, co wydało mi się bardziej prawdopodobne.

– Ha, ha, ha! – zaśmiała się Yenlla i na moment straciła głos. – Cholernie zabawne. Jak wypadły oględziny? – wychrypiała.

– Jeszcze nie wiem. Pewnie powinienem zajrzeć do szafy.

Westchnęła ciężko, żeby po chwili bezradnie rozłożyć dłonie.

– Rób, co chcesz.

Snape wmaszerował do sypialni odprowadzany niechętnym wzrokiem Błyskotki. Yen kiwnęła na nią, próbując ją uspokoić, ale nie całkiem jej to wyszło. Widać był, że skrzatka mu nie ufa i najchętniej widziałaby go po drugiej stronie drzwi – nie tylko sypialni, ale całego domku marzeń. Wreszcie omiotła oboje ostatnim wymownym spojrzeniem i wyszła z obrażoną miną.

Szelma poprawiła się tymczasem na łóżku i próbowała wyglądać tak godnie, jak to tylko możliwe w podobnie niesprzyjających okolicznościach. Severus zbliżył się do niej i rzucił surowe spojrzenie z góry.

– Jak się czujesz? – zapytał sztywno.

Wzruszyła ramionami.

– A jak wyglądam?

– Okropnie – ocenił bezdusznie.

– Masz odpowiedź.

Mistrz eliksirów nie był szczery w swojej ocenie. Yen wyglądała bowiem całkiem przyzwoicie. Fakt, była blada, rozczochrana i miała czerwony nos, ale spodziewał się, że będzie znacznie gorzej. Gdy żmija mówiła, że kiepsko się czuje, Severus z przyzwyczajenia wyobrażał sobie drgawki, potoki krwi i fruwające w powietrzu przedmioty. Teraz nie dostrzegał w jej twarz złowróżbnego cienia ani innych niepokojących symptomów. Najwyraźniej tym razem Yenlli nie dręczyła żadna nadprzyrodzona choroba, tylko najzwyklejszy katar. Niezwykle rzadki przypadek.