The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 8

"Luca..."

"Lazer op."

"Doe nou niet zo. Je vond het helemaal niet erg om daar te zijn zaterdag."

Uiteindelijk niet, nee. Maar in het begin niet. "Je had gewoon naar me moeten luisteren, daar gaat het om. Ik kan je niet meer vertrouwen."

"Echt wel. Je kunt erop vertrouwen dat ik het beste voor jou wil."

Met kwade passen stamp ik het trappenhuis in. Hoe ga ik het nog een hele schoolweek volhouden met dat gezeik aan mijn kop? Ik weet niet hoe ik haar nog duidelijker moet maken dat ik haar niet meer wil zien. Ze is een soort hardnekkige schimmel die maar blijft terugkomen, met welk reinigingsmiddel ik haar ook probeer te verwijderen.

"Je moet het zelf weten. Uiteindelijk kom je toch wel weer bij me terug."

"Fijn dat je daar zelf zo zeker van bent. Dan ben je namelijk de enige."

Ik mis haar nu al, maar dat zal ik nooit toegeven.

**

Omdat ik na school geen zin heb om meteen naar huis te gaan, besluit ik naar de enige andere plek te gaan waar ik me thuis voel: de voetbalclub.

"Hé Stormram," begroet Ben me vanaf zijn vaste plek aan de bar. "Jij traint toch helemaal niet op maandag?"

"Momenteel train ik even helemaal niet. Ons seizoen is afgelopen. Moet jij niet werken?"

"Doe ik." Ben tikt op de gereedschapskist die naast hem op de bar staat. "Er was een leiding gesprongen."

"Aha," zeg ik terwijl ik op de kruk naast hem plaatsneem. Na al die jaren op de voetbalclub weet ik wel dat Ben een soort freelancer is, maar dan als klusjesman. Als er ergens iets gerepareerd moet worden dan wordt hij gebeld. "Wat was er kapot?"

"De tap." Het antwoordt komt niet van Ben, maar van Duncan, die me vanachter de bar in zich op staat te nemen. "Wil je iets drinken?"

"Doe maar een cola." Ergens diep in mijn rugzak moet nog wel twee pond zitten. Daar kan ik net een drankje van betalen.

Ben heft zijn halfvolle bierglas in mijn richting en knikt naar me. "Proost. Op je carrière als nieuwe lid van de Backstreet Boys."

"One Direction," verbeter ik hem. "En hoe weet jij dat?"

Hij haalt zijn schouders op alsof het hetzelfde is als weten dat mensen ademhalen. "Iedereen weet dat."

Lekker dan. Het kan dus ook niet lang meer duren voordat mijn vader erachter komt, als hij het tenminste niet al weet. Gelukkig zit hij nooit op Facebook, dat scheelt. Ik ben wel benieuwd hoe mijn moeder dit aan hem gaat verklaren

Duncan zet een glas cola voor me op de bar neer. "Daar had je vriendin je toch voor opgegeven?"

"Klopt, behalve dat Ginny niet langer mijn vriendin is."

Het gezicht van de barjongen betrekt. "Wil dat zeggen dat ze niet meer met je meekomt hiernaartoe?"

"Die kans is groot, ja," antwoord ik, maar dan valt het kwartje pas. Vraagt hij nou of Ginny hier niet meer komt? Omdat hij haar graag wil zien? O, Jezus. Ik ga haar echt niet mee hier naartoe nemen zodat hij haar kan zien. Geen denken aan.

De teleurstelling in Duncans ogen is duidelijk. Ergens heb ik wel medelijden met hem. Alleen met hem dan. Voor Ginny is het net goed dat ze de jongen die ze al maanden leuk vindt net niet meer ziet nu hij ook interesse in haar blijkt te hebben. Dat had ze zich maar moeten bedenken voor ze me achter mijn rug om opgaf voor dat programma.

Ik frunnik wat aan het bierviltje dat voor me op de bar ligt. Op de achtergrond hoor ik het nummer op de radio vervagen. Het volgende liedje is van One Direction. Wat een timing.

"Hebben jullie ruzie?" wil Duncan weten.

"Ja." Althans, ik heb ruzie. Voor Ginny lijkt er nog steeds geen vuiltje aan de lucht te zijn.

"Waarom?"

"Omdat ze moet leren dat nee ook echt nee betekent."

"Maak het nou gewoon goed met haar," zegt Ben. "Uiteindelijk had ze de beste bedoelingen en zo erg vind je het helemaal niet wat ze gedaan heeft. Anders was je niet doorgegaan met dat programma."

"Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat ze niet moet denken dat ze zomaar alles achter mijn rug om kan maken."

Ben werpt Duncan een veelbetekenende blik toe. "Vrouwen."

Duncan trekt alleen maar slapjes zijn mondhoeken op. O mijn God. Hij vindt Ginny echt leuk. Dat heb ik weer. Misschien kan ik toch beter naar huis gaan. Daar kan ik tenminste –

Mijn eigen gedachten worden verstoord door het geluid van mijn telefoon. Als ik het ding uit mijn tas vis, zie ik op het display een nummer staan dat me bekend voorkomt. Volgens mij is het van mijn werk. O shit, het is maandag. Door de hele toestand met dat programma, was ik vergeten dat ik vandaag moet werken. Nu maar hopen dat mijn baas niet al te boos op me wordt, anders heb ik die plek in de band écht hard nodig.