CHAPTER FIFTEEN (𝙸𝙸)

25.8K 1.2K 96
                                    

Tumakbo ako ng deretso, papasok mismo sa pinakalugar kung saan sobrang nagkakagulo. Firetrucks, with firefighters holding the hoses that are squirting waters, trying to extinguish the blazing fire from the laboratory that's slowly spreading towards the place. The sound of a blazing fire is so intense as if it's going to engulf this camp as a whole.

Bukod pa roon ay may mga sundalong na patuloy ang pagbaril ay ang siyang naririnig at alam kong nasa loob sila mismo. I looked above while walking hastily as my eyes widened when I saw a zombie scientist just fell from the second ground. Mabilis ko itong binaril nang mahulog ito dahil sigurado akong tatayo pa iyon upang kumagat ng tao na nasa ibaba. I looked up and didn't saw another that's why I proceeded to run.

The laboratory isn't my target.

Mabilis kong nahanap kung saan ang hospital. It's only located beside the laboratory, but there's enough distance with each that's why the fire hasn't reached the place. However. . . mukhang iba ang nakarating doon.

Tinakbo ko agad iyon nakipagsiksikan sa mga taong nagpapanic palabas sa lugar na iyon. Ilang beses akong nabunggo na tanging nagawa ko lamang ay hayaan ito. Purong mura mula sa iba't-ibang lengguahe ang naririnig ko tuwing ako'y nakakabunggo.

Hindi ba nila alam na nagmamadali ako?

Chief's voice entered my hearing while I was busy running towards the hospital door.

"Hospital guards, assist Miss Kaesha," I heard Chief 1 announced.

"Noted, Chief." Another voice said, from a male this time.

Tumingin ako sa aking tatakbuhin. Sobrang rami talagang tao at hindi ko alam kung paano ako makakarating nang maayos pa ang katawan. . . err, okay.

"No need, I'm going to get her," I heard another girl voice from the earpiece I'm using right now. Hindi ito yung kaninang nagsasalita. And her voice, there's an authority in it as if she's born having this.

"Copy, Miss Ashley," Sagot nung Chief 1.

It didn't take a while when I'm in front of this hospital. Bitbit ang baril ay huminga ako ng malalim kahit nakasuot ng N95 mas. I clutched the big gun I'm holding as I walked closer towards the door.

Nagtatakbuhan pa rin palabas ang mga scientists ngunit para bang nagkaroon ng daan sa gitna, kumbaga, parang binibigyan ito ng espasyo para makaraan. Napangiti ako. I used that opportunity to run faster despite when I'm feeling tired.

This time, wala nang bumubunggo sa akin. Mas bumilis rin ang takbo ko kaya mabilis akong nakarating papalapit roon. Mabuti na lamang at nakahawak ako sa aking katana habang bitbit ang baril kaya't hindi iyon nahulog. I can't risk to lose my TriNity.

At sa labas mismo ng pintuan ng hospital, may naaninag akong babae. . . parang naghihintay.

Nakatayo ang isang babae. . . diyosa, sa gitna kasama ng mga nakasundalong uniporme at may hawak ring naglalakihang baril tulad ng mga sundalong nakatayo at nakapalibot sa kanya.

She's wearing an overall army uniform- a black t-shirt underneath a camouflage jacket that's matching with her camo pants and green camo boots. She has midnight straight hair that seemed shining, which she let fall freely. She's just standing there, but even from the distance we have, I could already feel the authority she's emitting.

And wait, I think I saw her somewhere... I don't remember.

Napahinto ako at tinitigan ito lalo na't nang makita kong gumawi ang seryoso nitong mata sa akin. She has deep sets of raven eyes that's really seem intimidating from a distance we're in. Natauhan ako nang inalis nito ang tingin sa akin at tumingin sa kasama at parang may inutos dahil hinawakan ng lalaki ang kanyang tainga-earpiece.

Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓Where stories live. Discover now