CHAPTER NINE (𝙸𝙸)

28.3K 1.3K 67
                                    

I threw the clothes beside him as I looked at him. "Change your clothes and rest, I'll be going down to discuss some things with them," Wika ko sa kanya nang hindi siya tinitignan. Hindi ako makatingin kasi... naaalala ko ang sinabi nila kanina.

Sa gilid ng aking mata ay nakita kong inangat nito ang mga damit gamit ang kaliwa nyang kamay bago bumaling sa akin. "Fill me with informations later," Utos niya na ikinairap ko bago ako tumalikod.

"Of course I will," Nagsimula na akong maglakad palapit sa pinto. Like how I opened it earlier, I placed my thumb in its sensor to serve as its key.

"And we're going to talk about us," He added which made me stopped. Bakas sa boses nya ang kaseryosohan at para bang hindi ako makakahindi. The door slide to open, yet I turned my back to face him.

"There's no 'us', Ashton," Mahina kong pagkakasabi dahil natatakot na baka marinig nila ang aming pinag uusapan.

Mabilis na dumilim ang kanyang mukha at kumunot ang noo, hindi nagustuhan ang aking sinabi ngunit bago pa man sya makapagsalita ay mabilis akong tumalikod at naglakad palabas. The door slide again to close it, and that's when I let go of my breathe as I hold my chest with my clenching fist.

Damn, it's hard.

Huminga ako ng malalim at ipinikit ng mariin ang mata. I composed myself, and once I'm calmed enough, I headed to their place without any emotions in my face. Once I reached their place, I saw others of my group remained in their place while most of them aren't here... ah, iyong kanina. Gusto kong mapairap nang maalala iyon, ngunit mas pinangunahan ng pag iinit ng aking pisngi.

Do they really think that we will be getting back together? I mentally shook my head and looked in front instead.

Bored na bored namang tumingin sa akin sila Accel at napaangat ang tingin ni Adam pati nang kasama nya nang maramdaman ang aking presensya.

Sobrang tahimik sa kanilang pwesto lalo na't umalis ang mga madadaldal- at ang iba rin ay wala rito na hindi na ako magtataka dahil nakakaamoy ako ng ulam mula sa kung saan. Baka mga nagutom? I looked at the clock and saw it's past 12. Hobby pa naman nila ang magdinner ng alas dose kung maaabutan nila ang oras.

"Is he really your boyfriend? I remembered you saying that nothing was going on between you two even before," I heard Accel's mocking voice that cut my thoughts. Ah? Akala ko'y maghihintay kaming tahimik rito habang wala ang iba.

At nang mapatingin muli ako rito ay nakita ko ang nananantya nitong tingin. It was as if he's mocking me so I will admit everything- after all, he heard what we were talking about back then. Chismoso si tanga.

Tinaasan ko sya ng kilay at alam kong malamig ang pagkakatingin ko sa kanya. In those years, I've learned to hide my emotions that's why it's easy already.

"Do I need to explain? But to feed up your bubbles, we had a quarrel and-" I haven't finished what I was saying when he quickly cut my words with... again, mocking gaze and voice.

"How could you claim him as your boyfriend if he's engaged to someone else?" Ngumisi ito pagkayari nyang sabihin. I saw his companion gently elbowing him to make him stop, but he remained there, grinning at me.

I smirked at him too, but without humor in my eyes. Naramdaman kong nagsisidatingan na ang iba sa amin kung saan napahinto sila sa isang gawi... sa bandang likod ko at dahan-dahang naglakad palapit dahil sa nagkakainitang sagutan.

But my focus is in this motherfucker... wala ba 'tong magawa sa buhay at pati ang buhay ko'y pinapakialaman?

"Are you that interested in my life?" My voice became cold that others completely stopped from their pace as they looked at us, especially at the man in front of me who just smirked.

Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓Where stories live. Discover now