Bitten (Completed)

Legs!!!

"Dat is weer een verhaal op zich" zei hij toen.

"Ik kwam steeds vaker bij Merina, op Johnny na was ze mijn enige vriend. Ik probeerde met beide van hun zo veel mogelijk tijd te besteden. Hoe vaker ik bij Merina kwam, hoe closer we werden met elkaar. Uiteindelijk werden we verliefd, ik bleef steeds vaker komen. Tot iemand uit de roedel ontdekte wat ik deed. Daarna ben ik nooit meer door ze uit het oog verloren. Behalve die ene keer met jou Jason" zei hij nog "Maar s'nachts bleef ik stiekem wegsluipen om bij haar te kunnen zijn. Ze had het idee om de klei te gebruiken om benen te krijgen. Maar ze wist niet wat ze moest doen, omdat ze ook de beschermer van dit eiland was. Ze had mijn ouders namelijk vlak voor hun dood belooft dat ze altijd trouw zal blijven aan ze. Ze wist het gewoon niet meer. Daarom had ze de klei nog, ze had haar keuze nog niet gemaakt"

Nu voelde ik me heel erg schuldig, ik heb haar weerhouden van bij haar liefde te zijn. Maar het is mijn schuld niet, het is Merina's schuld niet, ook niet die van Jason of Paul. Het liep gewoon zoals het liep en daar kon niemand wat aan doen.

"Er is toch wel meer van dat soort klei?" zei ik hoopvol.

Maar Paul schudde zijn hoofd "Niet zover wij weten" zei hij droevig.

"We vinden vast wel meer, toch?"

"Zou kunnen, naar de kans is klein"

"Waar heeft ze dat andere klei dan gevonden?"

"Ergens in dat meer lag die schelp met het klei erin, maar die schelpen zijn zeldzaam"

"Ik ga er een vinden" zei ik vastberaden. Ik rende de kamer uit en zette hem van buiten af op slot. Ik hoorde nog wel gebonk, maar ik wou dat niemand me zou storen. Dit moest ik alleen doen.

Eenmaal bij het meer, begon ik Merina te roepen. Al snel kwam ze boven.

"Wat is er?" ik zag dat ze tranen in haar ogen had.

"Heb je iets waarmee ik onder water kan ademen?" vroeg ik aan haar.

"O, ja dat heb ik" ze dook het water in en kwam weer boven met een hand vol zeewier "Eet dit" zei ze terwijl ze een sliert zeewier onder mijn neus duwde. Ik stopte het gelijk in mijn mond en ik kon niet meer ademen. Ik voelde dat er opeens kiewen in mijn nek zaten. Snel trok Merina me onder water. Ik keek haar paniekerig aan.

"Rustig maar, het is tijdelijk. Het is voor een half uurtje ofzo"

Opgelucht haalde ik adem.

"Je kan nu trouwens ook gewoon praten, wat doe je hier?" vroeg ze gelijk.

"Ik kom je helpen" zei ik heldhaftig.

"Uhm... en waarmee ga je me dan helpen?" vroeg ze twijfelachtig.

"Ik ga je helpen om klei te vinden"

"E-echt waar?"

"Ja natuurlijk" verzekerde ik.

We hebben tijden gezocht, ik heb nog zo'n 5 keer zeewier moeten eten om door te blijven gaan. En het is niet lekker kan ik je al vertellen. Zeker niet na de 6de keer.

"Al wat gevonden?" vroeg ze.

Ik was bezig een kuiltje te graven "Nee, nog niet" toen ik wat verder groef, zag ik iets glimmen. Ik haalde nog wat meer aarde weg en zag een parelmoeren schelp.

"IK HEB HET MERINA, IK HEB HET!!!" schreeuwde ik dolgelukkig.

Ze kwam met een sneltreinvaart op me afzwemmen, ze opende de schelp en riep "JE HEBT HET, DANKJE DANKJE DANKJE ALICE!!" ze gaf me een knuffel.

Toen we eenmaal samen op de rots zaten, zat ze met de schelp in haar handen na te denken over wat ze moest doen.

"Wat zal ik doen Alice?" vroeg ze opeens aan me.

"Ik zou het gebruiken"

"Maar ik heb Pauls ouders beloofd dat..."

"Ik denk dat je ze pas echt gelukkig maakt, als je hun zoon gelukkig maakt"

"E-echt?"

"Ja, iedere ouder ziet zijn kind toch het liefst gelukkig" zei ik met een glimlach.

Ze opende de schelp langzaam.

"W-wil je me helpen?" vroeg ze.

"Met alle liefde"

Samen smeerden we de klei over haar vin heen. Langzaam kwamen er benen tevoorschijn. Ze leek nog onzeker, maar ze bleef gewoon doorgaan. Haar vin verdween.

"Ik... ik heb... b-b-benen!" zei ze met een geschrokken gezicht.

"Kom, ik help je wel even met lopen" ik tilde haar omhoog, ze zakte haast weer door haar benen, maar ze bleef goed staan.

Ze legde haar arm om mijn nek, ik ondersteunde haar middel. Samen liepen we rustig naar het huis toe. Al snel kon ze goed lopen, maar ik liet haar nog niet los. Ik deed de voordeur open, we liepen samen de trap op, dat ging wel wat moeilijk.

Ik haalde de kamerdeur van het slot, ik hoorde Paul gelijk al schreeuwen. Daarna opende ik de deur langzaam.

"ALICE, BEN JE NOU HELEMAAL... Merina!" tranen sprongen in zijn ogen, hij omhelsde haar gelijk.

"Heb je dit voor mij...?"

"Ja, natuurlijk voor jou" zei ze met een grote glimlach.

Hij gaf haar een zoen "Ik hou van je Merina, zo ontzettend veel"

"Ik nog meer van jou"

"Dat kan niet" zei hij met een lach.

"Dat is waar" daarna begonnen ze te zoenen.