The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 7

Ik laat mijn hoofd tegen het raampje rusten en stel me voor hoe een carrière in een boyband zou zijn in vergelijking met een solocarrière. Het is helemaal niet alleen mijn stem die op de radio te horen is, maar ook die van vier anderen. En dat geldt eigenlijk voor alles. Ik zal alles door vijf moeten delen in plaats van het allemaal voor mezelf te houden. Niet dat ik nou zo egoïstisch ben, maar het had me gewoon cool geleken om één keer in een mooie jurk onder een spotlight te staan met een nummer dat speciaal voor mij geschreven was.

"Wat ben je stil," merkt mijn moeder op. "Ben je niet blij?"

"Jawel, maar –"

"Zie je wel!" roept Ginny uit. "Ik zei toch dat je het gewoon moest proberen? Nu vind je het hartstikke leuk."

Dat klopt. Ik vind het leuk. Ik vind het leuk zoals je het leuk vindt om een keer tijdens wiskunde een film te kijken omdat de leraar jarig is in plaats van stomme opgaven te maken. Ik vind het leuk zoals naar een concert van Little Mix gaan terwijl je eigenlijk meer fan bent van The Saturdays. Leuk als een voetbalwedstrijd winnen zonder zelf een goal te maken. Maar dat kan ik niet zeggen, want dan ben ik weer het meisje met het luxeprobleem. Het meisje dat kan zingen én voetballen, maar allebei niet goed genoeg om haar dromen na te jagen.

Triomfantelijk slaat GInny haar armen over elkaar heen. "Je mag me wel bedanken als je een Grammy wint. Een BRIT Award is ook goed."

Ik zal haar bedanken als ik in de finale genoegen moet nemen met de tweede plek, maar dat zeg ik alleen in mijn hoofd. Ik weet ook niet waarom ik me zo voel. Misschien heb ik wel een zeldzame psychische afwijking.

"De geschiedenis herhaalt zich," zegt Juli. Als ze ziet dat niemand haar begrijpt, voegt ze eraan toe: "Ja, wat? Jullie weten toch dat in elke band die er iets toe doet minstens één Harrison zit?"

Fronsend staart mam naar de vrachtwagen die ze in probeert te halen. "Sinds wanneer luister jij naar de Beatles?"

"Zo af en toe," antwoordt Juli ontwijkend. "Toevallig zijn mijn vrienden op de uni helemaal into de Beatles."

"O ja, die mysterieuze vrienden van de uni. Wanneer neem je ze eens mee naar huis?"

Juli rolt met haar ogen. "Mam, ik ben geen vijf meer. Wat denk je dat we doen de hele dag, touwtjespringen en zandtaartjes bakken?"

"Ik ben gewoon nieuwsgierig. Mijn meisjes worden zo snel groot. En nu zit de ene op de universiteit en komt de ander op televisie."

"Mam, hou op," kerm ik. Televisie. Daar had ik nog helemaal niet bij stilgestaan. Vandaag was kinderspel vergeleken bij wat me nog te wachten staat. Wat als ik in de liveshows kom? Ik zeg vast iets ongelofelijk doms voor de camera.

Gelukkig wordt mijn moeder afgeleid door de radio, die een van haar lievelingsliedjes draait. En haar slechte geheugen kennende, weet ze over drie minuten vast niet meer waar we het over hadden. Gered door de muziek.

**

Thuis zit mijn vader ons in de tuin op te wachten. Hij ziet er nog steeds een beetje verward uit, alsof het pas tien minuten geleden is dat we hem achter hebben gelaten in plaats van bijna tien uur.

Zijn biertje blijft halverwege de weg naar zijn mond hangen als hij ons ziet. "En? Lekker gewinkeld?"

Geschrokken kijken Juli en ik elkaar aan. Die smoes waren we blijkbaar allebei alweer vergeten. Hij gelooft nooit dat we de hele dag gewinkeld hebben als we terugkomen zonder tassen.

Mam ziet er echter volkomen kalm uit en glimlacht naar pap alsof ze inderdaad een hele nieuwe garderobe aangeschaft heeft, en meteen daarna door is gegaan naar een kuuroord. Ze kijkt Juli en mij aan met die blik die zegt dat zij het wel af zal handelen en richt zich daarna tot pap. "We hebben een heerlijke dag gehad, met de meiden onder elkaar. Lekker geluncht, een beetje rondgewandeld, filmpje gepakt. Eigenlijk is Ginny de enige die echt wat gekocht heeft. Wij hebben alleen wat haarelastiekjes en zo."

Briljante zet, dat moet ik haar nageven. Mijn vader merkt het heus niet of we na vandaag ineens meer haarelastiekjes in huis hebben of niet. Waarschijnlijk weet hij niet eens waar de elastiekjes liggen.

"En ik heb nieuwe deodorant gekocht," verkondigt Juli terwijl ze op haar tas klopt alsof daar de een of andere schat in zit. "Mijn oude was bijna op."

"Allemaal meidendingen dus," reageert mijn vader. Blijkbaar gelooft hij het, want hij begint nietsvermoedend aan zijn biertje te lurken.

Ik wissel een blik met mijn moeder. Ooit zal ze hem toch moeten vertellen wat we vandaag echt hebben gedaan. Het kan niet lang duren voordat deze zoektocht op televisie komt. En hoe wil ze het voor mijn vader verborgen houden als het hele land het weet?