Τα μάτια μας συναντήθηκαν για λίγο.
Επειτα η φωνή της Μελίνας με ξύπνησε.
"Τι στο πούτσο έγινε; Δεν πήγες στο δημοτικό;" Απορία σχηματίζεται στο πρόσωπο της.
"Πρώτον πως με βρήκες. Δεύτερων γιατί είναι αυτός μαζί σου; Τρίτων πήγα αλλά έφυγα νωρίς."
"Σε είδε στα σκοτάδια μόνη και με πήρε. Τι έχεις; Δεν φαίνεσαι καλά. Μίλα γαμωτο!" Εκνευρισμένη μου πιάνει τα χέρια για να την κοιτάξω.
"Μπορείς να ηρεμήσεις; Και μην βρίζεις συνέχεια σαν νταλικερης." Απάντησα αποφεύγοντας την ερώτηση της καθώς έκλεισα το κουτάκι με το μαύρο χρώμα αφήνωντας το πάνω στο ξύλινο, σχεδόν κατεστραμμένο τραπέζι.
"Ναι τώρα με ακούς πρώτη φορά. Πες μου γαμωτο!"
"Πάντως είναι ωραία γκόμενα-νταλικέρης." Πετάχτηκε ο Μιχάλης που στηριζόταν στον τοίχο παρακολουθώντας μας αμίλητος.
"Ευχαριστώ, το ξέρω." Ψέλλισε ειρωνικά εκείνη και εγώ ακούμπησα τα πινέλα μέσα στην βρύση που υπήρχε δύο μέτρα μακριά μου. Την άνοιξα και άφησα το νερό να τρέξει πάνω στα πινέλα ξεπλένοντας τα.
"Γιατί ζωγραφίζεις με μαύρο; Δεν θυμίζει Αλεξάνδρα." Η Μελίνα με ρωτάει και εγώ κλείνω την βρύση γυρίζοντας τα πινέλα στο τραπέζι.
"Γιατί τι έχει το μαύρο;" Πετάχτηκε ο Μιχάλης προσβεβλημένος.
"Σκάσε!" Λέμε και οι δύο μας ταυτόχρονα.
"Εντάξει! Εντάξει! Μην με δειρετε." Τον αγνοούμε και οι δύο.
"Απάντα μου."
"Μου αρέσει το μαύρο που είναι το κακό;" Εκνευρισμένη απαντάω.
"Μην μου πετάς τέτοιες μαλακίες γιατί νευριάζω πιο πολύ."
"Πρέπει να πάω σπίτι μου η Θεοδώρα δεν μου μιλάει ακόμα." Είπα και φόρεσα την ζακέτα μου αφήνωντας τα μαλλιά. μου κάτω.
"Να έρθω να της μιλήσω;" Η Μελίνα προσφέρεται και δεν συνεχίζει να με ρωτάει.
"Οχι θα τα κάνεις χειρότερα τα πράγματα. Θα προσπαθήσω εγώ. Ασε που αύριο γράφουμε Ιστορία και πρέπει να διαβάσω." Είπα ψέματα και πήρα την τσάντα μου.
"Να γυρίσουμε μαζί τουλάχιστον."
"Μελ θα πάω μονη μου. Εσύ γύρισε με αυτόν που κουβάλησες."
"Μην είσαι τόσο σκύλα τώρα γαμω! Μόνη σου μες τα σκοτάδια δεν πας."
"Δεν είμαι μωρό."
