*Ενας χρόνος αργότερα*
"Ναι μαμά. Θα έρθω αύριο. Πρέπει να ετοιμάσω ακόμα λίγα πράγματα." Η πόρτα κλείνει πίσω μου και βγάζω τα παπούτσια μου αφήνοντάς τα στην είσοδο.
"Άντε τι περιμένεις τελευταία στιγμή;"
"Εε κλείσε τότε!"
"Τα λέμε. Στείλε μήνυμα μόλις φτάσεις."
"Εντάξει τα λέμε. Φιλιά πολλά στην Θεό."
"Καλό ταξίδι."
Η κλήση τερματίζεται και αφήνω το κινητό μου στο τραπέζι μαζί με τα κλειδιά. Αφαιρώ το μπουφάν μου και το κασκόλ και τα κρεμάω στον καλόγερο. Οδηγούμαι γρήγορα στο δωμάτιο μου και φοράω ένα γκρι κολάν αντί για το άβολο στενό τζιν που φορούσα στην σχολή τόσες ώρες. Επιλέγω να βγάλω και την λεπτή μπλούζα με την ζακέτα και να φορέσω ένα σκούρο μπορντό μάλλινο πάνω από την τιραντένια μου μαύρη μπλουζα.
Βάζω τα μπεζ ugg μου και ξεφυσάω. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που θα γυρίσω στην Ελλάδα για τις καλοκαιρινές διακοπές μου αλλά η κούραση με έχει καταβάλει. Τοποθετώ μέσα στην βαλίτσα την οδοντόβουρτσα μου με την βούρτσα μου καθώς και τα πινέλα μου. Αποφασίζω να πάρω τρία βιβλία επίσης αν και δεν πιστεύω ότι θα τα πολύ ακουμπήσω.
Μου έχει λείψει η ζωή μου στη Ελλάδα.
Πάνω στην ώρα χτυπάει η ειδοποίηση στο κινητό μου. Πρέπει να φύγω. Κλείνω όλα τα φώτα και διακόπτες ρεύματος ενώ έχω φορέσει το μπουφάν μου με το κασκόλ. Κλειδώνω παράθυρα και τσεκάρω την λίστα στο κινητό μου.
Προσπαθώ να βρω την εφαρμογή με τις σημειώσεις καθώς δεν έχω συνηθίσει την τελευταία τεχνολογία. Η Θεοδώρα με έλεγε γιαγιά τις προάλλες αφού δεν μπορούσα να βρω την επιλογή να χρησιμοποιήσω την μπροστινή κάμερα μου ενώ κάνουμε κλήση.
Ανάθεμα την ώρα που έπεσε το κινητό μου κάτω.
Δεν είχα προλάβει να κάτσω δύο μήνες Γερμανία και τα προβλήματα άρχισαν. Το χειρότερο ήταν ο Μιχάλης. Απομακρυνόμασταν σταδιακά αλλά πίστευα ότι ήταν μια φάση και ότι θα περνούσε. Αντί για αυτό όμως χαθήκαμε χωρίς αντίο. Δεν θυμάμαι καν ποια ήταν τα τελευταία λόγια μας. Προσπάθησα να βρω το κινητό του αλλά όταν τον πήρα τηλέφωνο δεν το σήκωσε. Προσπάθησα λίγες ακόμα φορές αλλά υπέθεσα ότι θα ήταν ξένος αριθμός για εκείνον και δεν θα το σήκωνε ποτέ.
