Γύρισα και τον κοίταξα.
Στριφογύρισα τα μάτια μου και έκλεισα την τσάντα αφού φύλαξα το μπλοκ μου.
"Καλά εντάξει κοπελιά δεν δαγκώνω." Σαρκάστηκε.
Δεν γύρισα να του μιλησω μονάχα όταν μπήκε μέσα ο κύριος Γιάννης πάλι.
"Αλεξάνδρα μαζί έχουμε τώρα μάθημα έτσι;"
"Ναι κύριε Γιάννη. Θέλετε βοήθεια με κάτι;"
"Όχι περιμένουμε να έρθουν και οι υπόλοιποι." Μου απάντησε χαμογελαστός.
Σκάναρα τον χώρο προσεχτικά μα δεν είναι πια εδώ ο καινούριος. Ακόμα δεν ξέρω το όνομα του.
"Εντάξει. Τι θα κάνουμε σήμερα;" Ρώτησα χαμογελαστή.
"Ασκήσεις άμυνας." Είπε εκείνος και το χαμόγελο μου εξαφανίστηκε.
"Μααα πάλι;" Ρώτησα δυσανασχετώντας.
"Τι πάλι βρε κορίτσι μου; Πέρσι κάναμε τελευταία φορά."
"Εεεε αφού δεν μου αρέσει."
"Δεν μπορούν όλα να μας αρέσουν."
"Τουλάχιστον έχω το χέρι μου και δεν θα κάνω." Διαπίστωσα χαρούμενη.
"Μα σήμερα θα κάνουμε προχωρημένες ασκήσεις Αλεξάνδρα. Με τα πόδια. Πέρσυ καναμε για αρχάριους." Μου έκοψε την χαρά με ένα γελάκι.
"Σοβαρά; Δεν με λυπάστε; Εγώ που σας έκανα παρέα;"
"Αφού δεν μπορείς να σταματήσεις να μου μιλάς στον πληθυντικό ναι." Είπε εκείνος παιχνιδιάρικα.
"Καλάααα." Είπα και σηκώθηκα να βάλω την τσάντα μου στην άκρη.
[......]
"Σήμερα παιδιά θα κάνουμε ασκήσεις άμυνας. Πέρσι κάναμε τα βασικά οπότε φέτος θα είναι πιο προχωρημένες οι ασκήσεις." Ενώ ο κύριος Γιάννης μιλάει στους συμμαθητές μου εγώ είμαι σε μια γωνίτσα επεξεργάζοντας τον καρπό μου. "Υπάρχει κανένας καινούριος μαθητής που δεν έκανε πέρσι μαζί μας και δεν γνωρίζει τα βασικά;" Ξανα ρωταει ο καθηγητής και μόνο τότε σηκώνω το βλέμμα μου. Ο καινούριος δεν σηκώνει το χέρι του και κανένας από την τάξη φαίνεται να το παίρνει χαμπάρι. Τι στο καλό;
"Εντάξει λοιπόν ας ξεκινήσουμε. Κάντε ζευγάρια."
Με ελαφρά πηδηματάκια κατευθύνθηκα στο γυμναστήριο αφηνωντας τους υπόλοιπους στον στοίβο. Μπήκα μέσα και έκατσα λίγο. Στιγμές αργότερα ο κύριος Γιάννης στεκόταν μπροστά μου.
