Η ίδια ρουτίνα. Κάθε μέρα. Εδώ και πόσα χρόνια. Να σηκωθεις, να πας σχολείο, να γυρίσεις, να φας, να διαβάσεις και υστερα ύπνος.
Και ξανά απο την αρχή.
Εχω βαρεθεί τα ίδια. Η μονη μου απασχόληση. Η μονη μου έγνοια είναι ή ζωγραφικη. Οταν ζωγραφίζω είναι λες και αποτυπωνω στο χαρτί μου τα συναισθήματα μου. Παντα το εκανα. Και πάντα θα το κάνω.
Δεν μπορω να φανταστώ την ημερα που δεν θα το κάνω.
Και τώρα ας προσγειωθω στην πραγματικότητα. Στο μαθημα μαθηματικών. Που κάθομαι μονη στο θρανίο. Να ζωγραφίζω.
Ο καθηγητης είναι αρκετά αφοσιωμένος κοιτώντας συνέχεια το ρολόι αφού προφανώς περιμένει κάτι έτσι ώστε να μην με παρατηρεί καν.
Βρίσκω ευκαιρία και βγάζω τα χρωματα μου. Τους ξυλομπογιαδες μου. Σε αλλη περιπτωση δεν θα το εκανα αυτό. Θα προτιμούσα να ζωγραφισω με ενα στυλό ή καλύτερα ενα μολύβι. Καλύτερο απο το να ακούσω την παρατήρηση του καθηγητή ώστε να προσέχω στο μαθημα.
Οι γονεις μου ούτος ή άλλως ακόμα και αν πάτωνα στα μαθήματα θα έβρισκαν τροπο με τα λεφτά τους να με περάσουν σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία.
Ασχέτως οτι εγώ διαβάζω όντως και βγάζω μεσο ορο 19.
Μπλε. Κοκκινο. Μωβ.
Γεμιζω με χρωματα το χαρτί μου. Γεμιζω τα σχέδια μου απο μολυβι.
Χτύπησε ή πόρτα αλλά δεν έδωσα καν σημασία. Συνέχισα να προσθετω χρωματα. Ωραία ζωγραφια.
Ο καθηγητής ξεροβηχει. Ουτε τώρα κανω τον κόπο να σηκωσω το βλέμμα μου.
"Δεσποινης Αλεξίου αν έχετε την καλοσυνη να προσέχετε περισσότερο στο μαθημα και να μην ασχολειστε με τις ζωγραφιές σας. Θα ήταν μεγάλη μας τιμη." Με ειρωνευετε ο καθηγητής μου και εγώ με βαριεστημενες κίνησεις κλείνω το μπλοκ μου φυλάσσοντας το στην θήκη κάτω απο το θρανίο. Παρατηρώ ενα παιδι να κάθεται δίπλα απο τον σπαστικο μαθηματικό. Είναι ενα αγόρι.
Ο καθηγητής τον συστήνει καθώς εκείνο κοιτάει βαριεστημενα τα παπούτσια του. Φοράει μαύρο τζιν και μαύρα παπούτσια. Νομιζω οτι φοράει μια άσπρη μπλούζα μέσα απο το μαυρο δερμάτινο του. Στην πλάτη του υπάρχει μια μαυρη επίσης τσάντα σχεδόν άδεια όπως φαίνεται.
"Παιδιά απο εδώ ο καινούριος σας συμμαθητής."Και μπλα μπλα μπλα. Τα ίδια κάθε χρονο.
