"Γνωρίζεστε;" Ρωτάω κοιτάζοντας το κινητό μου που με καλεί πάλι η μητέρα μου.
"Ναι." Απαντάνε ταυτόχρονα και οι δυο καθως δεν απανταω την κληση.
"Θες να μου πεις ότι και εσύ είσαι αναρχικός Μιχάλη;" Ξαναλέω καθώς με καλεί για μια ακόμα φορά η μητέρα μου και της το κλείνω.
"Ότι θέλω θα είμαι πριγκίπισσα." Λέει μονάχα ο Μιχάλης και κοιτάζει το κινητό μου καθώς χτυπάει πάλι.
"Μισό λεπτό δεν τελειώσαμε εδώ." Λέω και γυρίζω την πλάτη μου απαντώντας το κινητό.
"Ναι;"
"Έλα Αλεξανδρα γιατί δεν σηκώνεις το κωλοτηλέφωνο τόσες ώρες;!" Η μητέρα μου απαντάει νευριασμένη.
"Δεν μπορούσα!" Απαντάω νευριασμένη.
"Να μπορέσεις γιατί δεν βρίσκω την αδελφή σου!" Λέει εκείνη και παγώνει το αίμα μου.
"Τι εννοείς δεν την βρίσκεις;! Δεν είναι πινέζα!"
"Εννοώ δεν είναι σπίτι! Εσύ που ήσουν;! Που είσαι βασικά;"Προσπαθεί να με κατηγορήσει αντί να μου εξηγήσει.
"Μαμά! Ξεκόλλα είσαι σίγουρη ότι δεν είναι σπίτι και έχει κρυφτεί;" Φωνάζω γεμάτη αγωνία.
"Ναι θα έβγαινε αφού φώναξα ότι θα της πάρω σκύλο αν βγει από την κρυψώνα." Λέει εκείνη και ακόμα και τωρα είναι αναίσθητη.
"Είσαι σοβαρή;! Μιλάς για σκυλιά και γατιά ενω η Θεο έχει εξαφανιστεί;!" Σκέφτομαι πόσο τρελή δείχνω αλλά δεν με ενδιαφέρει.
"Θεοδώρα την λένε για όνομα του Θεού! Και που στο διάολο είσαι εσύ; Έπρεπε να είχες γυρίσει σπίτι μέχρι τώρα!"
"Κατηγορείς εμένα που δεν μπορείς να φροντίσεις το ίδιο σου το παιδί;!" Λέω και κάνω μια παύση να ηρεμήσω." Απλά ψάξε εκεί που πηγαίνει και παίζει εγώ θα καλέσω τους φίλους της."
Καλώ αμέσως την κολλητή της και το σηκώνει η μητέρα της. Ρωτάω αν είναι εκεί ή αν την έχουν δει από το πρωί και μου λένε όχι. Κλείνω και γυρίζω να δω τα αγόρια πιο πέρα να με κοιτάνε συζητώντας. Φαίνομαι σίγουρα για τρελή.
Τους αγνοώ και καλώ άλλες τρεις φίλες της μα όλοι το ίδιο μου λένε. Δεν την είδαν μετά το σχολείο. Που πήγε! Αν την πήραν;! Πρέπει να πάω στην αστυνομία τώρα; Τι θα κάνω;
"Χευ...όλα καλά;" Ο Χάρης με έχει πλησιάσει και καταλαβαίνω ότι δάκρυα τρέχουν κατα μήκος του προσώπου μου ήδη.
