Είναι ένα γαμημένο βήμα. Κατεβάζω τα χέρια μου και σκουπίζω τα δάκρυα μου.
Αποφασίζω να πάρω μία ακόμα ανάσα. Δεν μπορώ να το κάνω γιατί είμαι δειλή. Γιατί έχω ελπίδες ακόμα. Αυτές θα με σκοτώσουν το ξέρω.
Σηκώνομαι για μία ακόμα φορά. Τα δάκρυα μου έχουν σταματήσει να κυλάνε στα μάγουλα μου και νιωθω πιο ήρεμη πια. Σκουπίζω το πρόσωπο μου και ανοίγω τα χέρια μου. Νιώθω πιο ελεύθερη έτσι. Κοιτάζω για άλλη μια φορά την όμορφη πόλη που όμορφα θα καεί κάποια στιγμή. Χαμογελάω και γέρνω σιγά σιγά προς τα μπροστά.
Νιώθω το αεράκι να με χτυπά και ένα δυνατό τράβηγμα του χεριού μου με κάνει να τσιρίξω.
Κάποιος με κλείνει μέσα στην αγκαλιά του σφικτά. Η καρδιά του χτυπά τόσο γρήγορα και οι ανάσες του είναι κοφτές.
"Άσε με!" Φωνάζω στον άγνωστο και προσπαθώ να απελευθερωθώ από την αγκαλιά του.
Μόλις καταφέρνω να γυρίσω τα μάτια μου καρφώνονται σε εκείνον.
"Άσε με ρε Μιχάλη!" Φωνάζω και εκείνος με σφίγγει περισσότερο.
"Τι πας να κάνεις είσαι τρελή κοπέλα μου;!" Μου λέει και γονατίζω μαζί του στο έδαφος.
"Μιχάλη πας καλά;!" Ψιθυρίζω και με τα χέρια μου τον απωθώ.
"Άλεξ τι σκατά; Μόλις θα έπεφτες τέσσερις ορόφους! Μην το ξανακάνεις." Μου λέει και με γυρίζει να τον κοιτάω.
Τα μελί μάτια του κοιτάνε τα δικά μου και με τους αντίχειρες του αφήνει χάδια στο πρόσωπο μου.
"Εσύ είσαι χαζός! Ξέρω να περπατάω. Απλά βαριόμουν και σηκώθηκα λίγο."
"Είσαι πιο όμορφη όταν δεν μου τα πρήζεις μεγαλειοτάτη για αυτό μην μου τα πρήζεις. Και είσαι σκατά στα ψέματα." Μου λέει και με σφίγγει πάνω του με αποτέλεσμα να με κολλήσει πάνω στο σώμα του. Αυτόματα τον αγκαλιάζω και ανασηκώνομαι για να κάτσω καλύτερα στην ποδιά του. Δεν τον νοιάζει τόσο αφού με παροτρύνει να βολευτώ.
"Τι λες; Απλά χαζολογούσα."
"Ξέρω τι είδα. Δεν είμαι μαλάκας." Με τα δάχτυλα του αρχίζει να μου πειράζει τις άκρες των μαλλιών μου.
"Ναι ξέρω ότι όλα φαίνονται έτσι αλλά δεν θα πηδούσα. Και ναι είσαι μαλάκας."
"Τι σου έχω κάνει κοπέλα μου; Μόλις σε σταμάτησα από το να πέσεις και να ανοίξει το κεφάλι σου σαν το καρπούζι!"
