Έχω κοκαλώσει και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Ο Μιχάλης είναι χαλαρός και δεν φαίνεται να πανικοβάλλεται καθόλου.
"Χάρη;" Ρωτάω ενώ εκείνος μου χαμογελάει μπαίνοντας μέσα.
"Εδώ ήσουν μωρό μου; Ξέρεις πόσο ανησύχησα;" Ρώτησε και με αγκάλιασε κατευθείαν. Κοίταξα στιγμιαία τον Μιχάλη. Μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα με ξαναρωτήσει γιατί καλύφθηκε.
Αφού με άφησε από την αγκαλιά του ο Χάρης μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη και η αλήθεια είναι ότι δεν το ευχαριστήθηκα.
"Πώς και από εδώ; Που πήγες χθες;"
Αυτό ήταν. Τα κατάλαβε όλα.
"Την έφερα όταν την βρήκα εκεί που την παρατήσατε." Ο Μιχάλης λέει και τον κοιτάω απειλητικά.
"Χάρη πάμε σπίτι;" Λέω για να αποφύγω την συζήτηση. Πώς εξηγώ ότι φασώθηκα με τον Μιχάλη στον Χάρη που νομίζει ότι τα έχουμε;
"Ευχαριστώ ρε Μιχάλη είσαι φίλος. Και την ψάχναμε αλλά κατά τις δύο έφυγα αφού δεν έβρισκα την Μελίνα και υπέθεσα ότι θα ήταν μαζί της."
"Να προσέχεις την γκόμενα σου τότε καλύτερα. Δεν ξέρεις ποιος ανώμαλος μπορεί να κυκλοφορούσε και να την εκμεταλλευόταν." Λέει πικρόχολα και δεν τον κοιτάζω. Ξέρω ότι θα πετάει σπόντες από εδώ κι πέρα για αυτό που συνέβει.
"Καλά εγώ να πηγαίνω."
"Εεεε...Ελα εδώ." Λέει και με τραβάει κοντά του. "Θα σε πάω εγώ. Πες και κανένα ευχαριστώ βρε μωρό." Λέει και γυρίζει προς τον Μιχάλη που με καρφώνει με μία ανέκφραστη έκφραση.
"Ευχαριστώ." Ψελλίζω.
"Δεν βαριέσαι..." Λέει και σταυρώνει τα χέρια του.
"Φίλε που τα έχεις;" Ο Χάρης πετάγεται και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί.
"Πάνω στο κομοδίνο μου."
"Έρχομαι." Ανακοινώνει και ανεβαίνει τις σκάλες αφήνοντάς μας μόνους.
"Λοιπόν τα έχετε." Μονολογεί και πλησιάζει.
"Να σου εξηγήσω. Εγώ δεν ήθελα να...να..." Προσπαθώ να βρω την μιλιά μου καθώς απομακρύνομαι. Πισωπατάω μέχρι που φτάνω στην πόρτα όπου και χτυπάω την πλάτη μου.
Έρχεται μπροστά μου και σκύβει προς το μέρος μου. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα και ιδρώνω. Τα χείλη του πλησιάζουν τα δικά μου αλλά τελευταία στιγμή αλλάζουν πορεία και πλησιάζουν το αυτί μου.
