"Και που να την πήγαινα δηλαδή ρε Μελίνα; Γαμώ το στανιό μου. Εντάξει γάμα το πολύ βοήθησες."
Φωνές ηχούν στα αυτιά μου και ο πονοκέφαλος είναι τόσο έντονος λες και μου τρυπάνε το κεφάλι. Ανοίγω τα μάτια μου και το έντονο φως με κάνει να τα κλείσω πάλι κατευθείαν. Γυρίζω πλευρό προσπαθώντας να ξανακοιμηθώ. Το κρεβάτι βουλιάζει και μουγκρίζω.
"Θεό όχι τώρα πονάω πολύ." Λέω και χώνω το κεφάλι μου πιο πολύ στα σεντόνια και στα μαξιλάρια. Με τις κινήσεις μου ξεσκεπάζομαι λίγο. Μυρίζει λεβάντα.
"Αλεξ..."
"Θεοδώρα θα παίξουμε μετά άσε με να κοιμηθώ δεν αντέχω." Είπα πάλι παραπονεμένη.
Δεν ακούστηκε τίποτα αλλά ούτε κουνήθηκε το κρεβάτι καθόλου. Αγνοώ το ότι δεν βγήκε από το δωμάτιο και εισπνέω την μυρωδιά λεβάντας. Νιώθω μια παλάμη να χαϊδεύει την γυμνή μου πλάτη.
Από πότε κοιμάμαι γυμνή; Αφήνω τα μαλακά δάχτυλα να κάνουν μασάζ στην πλάτη μου όσο το κεφάλι μου πονάει αφόρητα και το στομάχι μου ανακατεύεται.
"Πρέπει να ξυπνήσεις Αλεξάνδρα." Ακούω τους ψίθυρους αλλά πονάω υπερβολικά πολύ για να ασχοληθώ.
"Όχι Θεοδώρα μου τώρα. Σε παρακαλώ είμαι άρρωστη. Θα σου μιλήσω πιο μετά για το πώς πέρασα." Μουγκρίζω και γυρίζω πλευρό πάλι τρίβοντας έντονα τους κροτάφους μου και παίρνοντας μια έκφραση πόνου.
"Με τον Χάρη;" Ακούω πάλι και νευριάζω σιγά σιγά.
"Φύγε!"
"Ίσως αν δεν έπινες τόσο δεν θα συνέβαινε αυτό τώρα." Παραξενεμένη γυρίζω, ανοίγοντας τα μάτια μου και αντικρίζω τον Μιχάλη να κάθεται δίπλα μου με μία φόρμα μόνο.
Στην αρχή γουρλώνω τα μάτια μου παρά τον πόνο αλλά στην συνέχεια συνειδητοποιώ ότι είναι ένα όνειρο.
"Όχι αυτή τη φορά Μιχάλη. 'Οχι αυτή τη φορά." Μονολογώ και κλείνω και πάλι τα βλέφαρα μου περιμένοντας να ξυπνήσω.
"Τι σκατά και πόσα σκατά ήπιες χθες ρε ηλίθια;"
"Σκάσε." Λέω και παρατηρώ την φάτσα του.
"Αλεξάνδρα ακόμα είσαι μεθυσμένη;" Ρωτάει και το πρόσωπο του φανερώνει ενόχληση.
"Δεν θα με κάνεις ότι θέλεις εσύ." Είπα αρκετά περήφανη που αποτρέπω τον εαυτό μου να ονειρευτεί πάλι εκείνον.
"Αλεξάνδρα είσαι καλά;" Με το χέρι του ακουμπάει το κούτελο μου λες και θέλει να δει αν έχω πυρετό.
