Twisted Paths (SMBB)

Chapter 5 - Tears

Sinuot ko ang sapatos na Nike. Bumagay naman ito sa suot ko kahit na hanggang hita ko alang damit nya.

Lumabas nako at hinde ko sya naabutan don. Bumagsak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan,Why not me Rover? Why not me?.

Naabutan ako ni Rover na umiiyak kaya lumapit ito saken.

"Hey?. May masakit ba sayo? Tell me!"

Ngumiti ako ng pilit sa kanya. I feel the tiredness! 18 nako. I'm done studying things in this world! Pero hinde ko parin makuha ang gusto ko.

"Kaya mo bang pawalain ang sakit ha Rover?. Dito oh" sabay turo sa puso ko.

Umiling ito.

Humagulgol naman ako.

"Why not me Rover? Sa 18 years na pagkabuhay ko sa mundo hinde ako tumingin sa iba. Ni hinde ko magawang tumingin sa mga nanliligaw saken! Dahil itong mata kong to! Itong katawan ko! SAYO LANG TO. Binigay ko naman lahat Rover!. Baket hinde mo parin magawang tumingin saken ng diretso."Paos kong sabi.

Umiling iling ito.

"You are my little sister Rare! Alam mo yan! Kapatid kita!"

"Damn the fucking sister! Hinde tayo magkadugo alam ko yan! Kaylanman iba ang tingin ko sayo! Ako diretsong nakatingin sayo pero nakalihis yung iyo sa tuwing titingin ako." Kagagaling ko lang sa pagkakahiga sa hospital parang gusto ko ulit mag paadmit.

Hinde ko maaninag ang muka nya dahil sa mga pesteng luha. Mga taksil!.

"Okay lang naman sakin kahit sa kama lang rover e. As long as nasa tabi kita okay lang saken."

Binigyan ako ng matatalim na tingin.

"Wala kabang dignidad sa sarili mo? Wag mong ibaba ang sarili mo saken Rare! Wala kang mapapala!."

"OO! WALA NAKONG DIGNIDAD SIMULA NUNG MINAHAL KITA. WALA NANG NATIRA SAKEN DAHIL NASAYO NA LAHAT. OO TAMA KA! SIGURO NGA WALA AKONG MAPAPALA!"

Tinignan ko sya sa mata. Walang bahid ng emosyon ang naroon. Ang sakit pala talaga. Kaylangan ko ng ihinto ang kahibangang ito. Ngayon ay alam ko na.

"Dapat na ba kitang bitawan?"

Tumagal ng ilang segundo bago ito sumagot. "Matagal mo na dapat nyang ginawa rare. Matagal na matagal na"

Pinunasan ko ang aking mga luha. Enough with the pain Rare! Tama na.

Ngumiti ako sa kanya ng walang pangamba.

"Si Cole ba? Wag kanang magtaka. Alam ko ang lahat."

Wala parin itong reaksyon. No emotion when I'm near at him.

"Mahal mo ba sya,Kase kung hinde aagawin kita" Ang tanga ng tanong ko. Ofcourse mahal na mahal nya yon High school sweet heart nya yon e. It's been 8 years. Forever na sila no? Pero walang poreber!

"Sobra Rare. Sobra..."

Naginit nanaman ang sulok ng mata ko. Enough with the pain Rover please?.

Ngumiti ako.

Ito na siguro ang pinaka hihintay nyang marinig saken. At ito na rin ang pinakamahirap na desisyon na gagawin ko sa buong buhay ko. I feel like dying.

"Malaya kana... kuya"