Het Echte Verhaal Van Peter Pan

12|het plan

Ze slikte hoorbaar en kreeg rode wangen. "Nou, Wendy? Heb je me nodig?", vroeg hij haast fluisterend in haar oor. Haar wangen waren nu zo rood als vuur.

Ze voelde tienduizend vlinders in haar buik fladderen en kreeg overal kippenvel. Hij glimlachte en dat deed haar hart in haar keel kloppen. Wat was er aan de hand? Waarom ging haar lichaam zo tekeer voor een jonge man met een haak als hand?

Een knappe jonge man met een haak als hand.

Wendy!

Ze kreeg uiteindelijk door dat ze al een tijdje naar hem aan het staren was en hij naar haar. Ze haalde diep adem en duwde hem een stukje van zich af, wat niet echt ging sinds hij veel sterker dan haar was, maar hij begreep de hint en nam een stap naar achter. "Waarom wil je mij eigenlijk helpen?", vroeg ze en liep weer in de richting van de boomhut.

Zoals verwacht liep hij haar achterna. "Omdat ik al een tijdje van dit eiland weg probeer te komen en zo te zien jij ook. Plus, de bemanning is nu ook opzoek naar jou omdat je met mij gezien was". Ze zuchtte verslagen en gaf toe. "Best. Maar je luisterd precies naar wat ik zeg en hou je lichaam voortaan vandaan van het mijne", zei ze en hij grinnikte kort. "Sorry, ik ben een charmeur".

Even later kwamen ze bij de hut aan. "Ok, daarbinnen zit iemand die heel apart is. Je móet me beloven dat je aan niemand verteld wat je straks gaat zien", zei ze en keek hem verwachtingsvol aan. Hij knikte als teken dat hij het begrepen had. Ze klommen de ladder op en Wendy klop een deuntje op de deur, zodat fawn wist dat zij het was, en deed het luik open.

Nadat ze in de hut geklommen waren, kwam fawn vanuit een hoekje te voorschijn. Haak zette grote ogen op en bukte zich om het mythische wezen beter te bekijken.

"Ik heb altijd al verhalen gehoord over jullie bestaan..." fluisterde hij en vroeg toestemming om haar op zijn hand te nemen. Ze vloog op zijn hand. Hij kwam weer overeind en keek naar haar alsof ze van diamant was gemaakt. Wendy legde ondertussen het plan uit. "Hoe krijgen we in godsnaam nou een traan van een schaduw? Huilen schaduwen eigenlijk wel?", vroeg haak gefrustreerd nadat ze het halve plan had uitgelegd. Wendy werpte een blik op fawn. "Dat is precies wat ik zei", zei ze spottend en de fee zuchtte. "Dat weten we niet maar-". "Dat weten jullie niet?", onderbrak hij haar. "En waar kan hij kan nou een mega grote timer verstoppen? Als hij zoiets groots kan verstoppen, hoe verwachten jullie dan dat wíj het vinden?". Stilte.

Fawn vloog op voor zijn neus en keek hem streng aan. "Ik weet niet hoe we het gaan vinden. En ik weet dat ons plan in tienduizend manieren kan mislopen, maar ik geloof dat we het kunnen halen. Ik weet dat het ons zal lukken. Want wij zijn de enige die hiervan weten en die er iets tegen willen doen.

Dus we moeten er voor zorgen dat het ons lukt want wij hebben die verantwoordelijkheid gekregen. Dus, wil je ons helpen, of wil je opgeven en Peter al die onschuldige kinderen laten meenemen voor zijn eigen, zelfzuchtige plannen?!". Bij die laatste woorden boog ze voor zijn neus en tikte eraan. Haak knikte zijn hoofd en rechte zijn rug toen hij sprak: "Ok, wat wil je dat ik doe?". Wendy kon het niet laten om te glimlachen.

Dat is een vastberaden fee.

Het plan was duidelijk. Eerst moesten ze op zoek naar Peters schaduw en zijn traan vangen. Die moesten ze dan in de timer laten vallen. Het probleem was: hoe krijgen ze een traan van een schaduw?

Ze moesten de donkere gedaante eerst zien te vinden. Wendy vertelde dat de enige keren dat ze de schaduw zag was als het van Peter Pan iemand moest ophalen en in het donkere bos moest gooien.

"Nou dan moeten we iemand vinden die vrijwillig in een bos met dodelijke monsters en planten wilt gaan", zei haak op een sarcastische toon en plofte neer op een stoel. "Niemand zou dat willen doen, nee...", begon Wendy. "Maar wat nou als het móet?"

Fawn en haak wisselde een blik met elkaar en keken haar vragend aan. "Wat is je plan donkerblonde schoonheid", zei haak en zette een brede glimlach op. Fawn walgde en wendy rolde met haar ogen. "We gaan ervoor zorgen dat Peter zijn schaduw naar zich toe roept. En dat gebeurt alleen als iemand wat slechts heeft gedaan. Tijd om wat drama te creëren", zei ze en ze legde het plan uit...

*Kamp

Wendy liep het plein op en zocht naar een verloren jongen die makkelijk boos kon worden. Toen spotte ze grompot. Dat is hoe iedereen hem achter zijn rug om noemde. Niemand durft het tegen zijn gezicht te zeggen, omdat hij heel snel boos kon worden en dat dan uitdrukte met zijn vuisten. Het was ook een bijnaam die zijn vader hem had gegeven.

Zijn vader sloeg hem altijd. Dat was waarschijnlijk de rede waarom hij zo koel werdt. Ze liep naar hem toe en zag dat hij bezig was met een tak te slijpen. Ze pakte de tak af en nam meteen een stap terug toen hij boos opsprong. "What the Hell?! Geef dat terug!". Wendy zette een uitdagende blik op en tuitte haar lippen. "Nee, waarom zou ik? Grompot?".

Hij fronste nog dieper en ze zag dat zijn gespierde borstkast snel op en neer daalde. "Geef..." hij zette een stap naar haar toe, waardoor zij een stap naar achter deed. "Dat..." weer een stap. "Terug...", zei hij en met elke stap die hij daarna naar haar toe zette, stapte zij naar achter totdat ze plots over een boomstam struikelde.

Hij stond nu recht voor haar en hij leek net een reus toen ze naar hem opkeek. Maar grompot had iets niet door. Elke keer toen hij een stap naar haar richting zette, zette zij een stap naar achter, richting de hut van Peter. Grompot boog zich naar haar toe en greep haar bij haar keel vast en trok haar zo naar boven.

Haar luchtpijp werd compleet geblokkeerd en kreeg geen lucht meer naar binnen. Haar hoofd leek te exploderen en ze probeerde zich los te rukken, wat alleen maar meer pijn deed. Peter voelde dat er iets mis was, wegens zijn krachten, en deed op dat moment de deur open, om grompot te zien die Wendy zat te killen. Grompot zag dat Peter naar hem toe stampte.

Hij liet Wendy los en ze viel weer op de grond, happend naar adem. Peter greep hem bij zijn keel en trok hem omhoog. Ondertussen hadden de andere jongens door wat er aan de hand was, en ze gingen om hen heen staan.

Peter sprak met een dodelijk kalme stem: "Wie zei dat jij haar mocht aanraken. Minst nog naar haar kijken?!", zei hij en zijn ogen spoten vuur. Jerry, dat was grompots echte naam, snakte naar adem en trok aan de arm van peter, maar het had geen nut. Opeens liet hij hem los en hij kwam met een klap terug op de grond, hoestend en snakkend naar adem. "Zij... Pakte... Mijn stok!", zei hij hijgend.

Peter werd nog woedender. "Dus dat betekent dat je haar mag killen?!", riep hij en hief zijn hand op. Was dit wel een goed idee geweest van Wendy? Kon ze het wel aanzien dat Jerry door haar het bos in gegooid werd?

Maar als dit plan lukte, dan zou hij daar nooit aankomen. Ja, ze moest dit volhouden. De wolken werden donker, het waaide steeds harder en er vloog een schaduw over hen heen. Peter pans schaduw. De schaduw daalde en greep Jerry bij de schouders, die heel erg tegen stribbelde.

"Nee! Laat me Los! Haar moet je hebben! Niet mij! Nee!!", riep hij, maar de schaduw negeerde het en bij het teken van Peter trok het op en vloog in de richting van het Donkere bos. Wendy rende naar de rand van het kamp en zag dat fawn en haak erachter aan gingen.

Nu hopen dat het lukt.

"Wendy". Ze schrok op uit haar gedachte en keek naar achter. Daar stond Peter haar bezorgd aan te kijken. Hij liep naar haar toe en stopte toen hun neuzen elkaar bijna aanraakten.

Haar hartslag versnelde en ze keek naar de jonge man op, terwijl die haar kin ophefte en haar nek aanraakte met zijn vingertoppen. Ze kreunde een beetje door de resterende pijn die Jerry haar gegeven had. "Dat moeten we even beter maken", zei hij. Hij pakte haar hand vast en trok haar mee richting de hut.

Wordt vervolgd...

_____________________________________
Vragen, comments of votes altijd welkom! ;))

Xxloverread