2 Different Lives

Hoofdstuk 24

Ik schrok wakker. Ik wreef in mijn ogen en keek naar de klok. Het was te donker waardoor ik de cijfers niet kon zien. Hoe laat is het?! Zei ik. Ik drukte mijn mobiel aan. 04:11. Ik stond op en keek door het raam. Het was nog steeds donker. Ik was benieuwd waardoor ik wakker was geworden en luisterde naar de geluiden om me heen maar hoorde niks meer. Ik ging weer liggen en deed mijn ogen dicht. Iiieeeuuuww! Iiieeeuwww! Ik hoorde de piep weer. Ik stond op en deed zachtjes mijn kamer deur open om niemand wakker te maken. Ik sloop de trap af naar beneden en kwam in de gang terecht. Ik dacht dat het een of andere wekker uit de keuken was en liep er naar toe. Ik keek om me heen toen ik in de keuken stond en keek in de kasten of er ergens een wekker af ging. Ik hoorde het geluid weer maar het kwam niet uit de keuken. Het kwam uit de woonkamer. Snel ging ik er naar toe. Ik keek om me heen en zag Winter op kijken toen ik binnen liep. Hoi jochie, ik knielde naast hem neer en aaide hem over zijn kop. Ik keek om me heen. Waar is Zilver dan?! Ik stond weer op en ook Winter ging staan. Hij liep naar het hoekje van de kamer. Ik liep achter hem aan en had geen idee wat hij wou tot ik opeens zilver bezweet in een hoekje zag liggen. Ze ademde snel. Zilver!!? Schreeuwde ik en rende naar haar toe. Ik knielde naast hasr neer en ze rilde iets haar hoofd op maar die kleine beweging leek haar veel inspanning te kosten. Ik legde haar hoofd op mijn schoot. Zilver? Wat is er. De tranen rolden over mijn wangen. Ik was bang, bang om haar kwijt te raken. Ik wilde mijn vader halen en de dierenarts bellen maar ik durfde haar niet alleen te laten en mijn mobiel lag boven. Ik aaide de hond over haar kop en praatte wat tegen haar. Ze haalde iets rustiger adem maar het was nog steeds te snel. Ik hoorde gerommel op de trap. Ik zag Abigail in de poort van de woonkamer verscheinen. Amy?! Vroeg ze verbaasd. Hey! Alles oke? Ze keek me verbaasd aan. Ze liep naar me toe en ze schrok toen ze Zilver zag. Wil je p.papa halen?! Vroeg ik en keek haar smekend aan. Ze knikte en rende naar bkven. Even later kwamen mijn vader en Jeanette samen met Abigail de trap afgerend. Mijn vader rende naar me toe en bekeek Zilver. Ze is helemaal nat! Zei hij verbaasd en hij voelde aan haar kop. Ze is te warm. Zei hij en stond op. Hij pakte zijn telefoon en typte een nummer in. Het leek een eeuwigheid te duren voordat er eindelijk antwoord kwam. Welkom dit is de voicemail van 'dierenartspraktijk Young' mijn vader zuchte. Shit voicemail! Ik kon niks terug zeggen en ik werd steeds banger. Mijn vader belde nog een keer en deze keer werd er wel opgenomen. Ik hoorde mijn vader praten en uitleggen wat er aan de hand was.
Toen hij ophing keek hij me aan. Een spoedgeval, trek wat warms aan we moeten gaan! Commandeerde hij me en ik ging naar boven en trok een trui en een spijkerbroek aan. Ik rende zo snel als ik kon naar beneden en zag mijn vader ook al klaar staan. Jeanette en Abigail bleven thuis. Mijn vader had zilver al in de auto gelegd en al snel reden we naar de praktijk. De dokter was er al en liet ons binnen. We brachten Zilver naar een van de kamers en legden haar daar neer. Het leek een eeuwigheid te duren voor de dierenarts weer wat zei. We zullen bloed af moeten nemen want het is in iedergeval niks lichamelijks. Mijn vader knikte en vroeg wat de overlevings kansen van Zilver waren. De dierenarts haalde zijn schouders op. Zolang ik niet weet wat het is kan ik daar niks over zeggen maar je moet je wel beseffen, het is nog een puppy en ze heeft een nog niet al te goed ontwikkeld afweer systeem.
De dierenarts nam bloed af en kwam na een kwartiertje weer terug. Ik heb niks kunnen vinden maar denk aan een verstopping in de darmen, ik zal een foto van haar moeten laten maken, is dat oke? Mijn vader twijfelde geen moment en we liepen naar een soort kelder waar we Zilver neerlegden. Er werden foto's gemaakt. Al snel zag je dat er een verstopping zat in de darmen. De dierenarts wees naar de plek en vertelde dat Zilver waarscheinlijk een speeltje opgegeten. Ik keek mijn vader vebaasd aan. Zilver heeft helemaal geen speeltjes, alleen maar een trek touw en een tennisbal. Zei ik tegen de dierenarts. Hij knikt, het kan zijn dat Zilver een speeltje heeft gevonden ergens in het bos of in de duinen. Zei hij. Wat kunnen we er aan doen? Vroeg mijn vader omdat hij geen tijd meer wou verspillen. De dierenarts vertelde dat een opperatie de beste optie was. Het zou een gaan uur duren. Toen we de dierenarts hielpen met Zilver naar de opperatie kamer brengen gingen we in de wachtka er zitten. We hadden besloten om dat uur te wachten. 45 minuten later belde Jeanette al naar mijn vader. Mijn vader liep naar buiten, het was al aardig licht geworden. Ik keek op de klok die in de kamer hing, het was inmiddels al half 7. We waren om 10 over half 5 naar de dierenarts gegaan.
Om 8 uur kwam de dierenarts eindelijk aanlopen. Zonder Zilver. Mijn vader was nog steeds aan het bellen. De man kwam de kamer binnen gelolen. Het duurde wat langer omdat ik helaas geen assistent kon bereiken, maar ze is oke en komt nu langzaam bij van de verdoving. Je mag met me meelopen dan kun je haar zien. Ik liep samen met de man naar binnen en zag Zilver liggen. Ik liep naar haar toe, ze tilde haar hoofd iets op maar reageerde verder niet. Ik aaide haar even en keek toen naar de plek. Er was een stuk kaal geschoren en er zat een hechting in. Mijn vader kwam ook binnen lopen en we kregen bij de balie nog wat medicijnen mee die Zilver zou moeten nemen. Over een week mochten de hechtingen eruit. Mijn vader betaalde en luisterde nog even naar wat de dierenarts te zeggen had.

Om 9 uur kwamen we thuis en legde ik samen met mijn vader Zilver op haar kleed. Ik ging naast Zilver's kleed zitten en Abigail kwam ook naast me zitten. Ze aaide Zilver voorzichtig. Ik hoorde een zacht getrippel op de houten vloer en keek achter om. Winter was erbij komen staan en snuffelde aan Zilver's neus.