2 Different Lives

Hoofdstuk 12

Het was eigenlijk een gewelidge vakantie geweest!

*beep,beep, beep*
Ik sloeg de wekker uit. Het was weer maandag. Ik zuchte en stond op. Ik had een leuke vakantie gehad maar moest me nu weer focussen op school. Ik trok snel mijn kleren aan. Ik bekeek mezelf in de spiegel en besloot maar geen make up op te doen. Ik had mijn zwarte broek aan met een groen shirt erboven. Ik smeerde snel een broodje en pakte een appel en een fles water en stopte die in mijn schooltas. Ik controleerde nog even of ik alles had en fietste daarna naar school.
Het was nog rustig toen ik op school aankwam. Ik zette mijn fiets weg en ging naar mijn kluisje. Ik legde mijn jas erin, het was vandaag best koud dus had ik maar een jas meegenomen. Ik deed mijn kluisje open en keek waar ik als eerst moest zijn, 224. Ik liep naar de trap. Ik hoorde iemand zachtjes praten. Ik keek om me heen, ik zag niemand staan. Ik wou door lopen toen ik door de trap treden heen een meisje zag zitten met haar handen voor haar ogen. Ik liep de eerste paar treden die ik omhoog was gelopen weer af en liep naar haar toe. Alles oke? Vroeg ik aan het meisje. Ze kwam me bekend voor maar ik kon niet bedenken waarvan. Ga weg! Riep ze bijna kwaad tegen me. S.sorry zei ik stotterend van verbasing. ik wou alleen helpen, Kom. Ik liep naar haar toe en pakte haar hand om haar omhoog te helpen. Toen ze opstond herkende ik haar pas. Het was Sophia, het meisje dat altijd met Jennifer liep. Ik keek haar verbaasd aan. Als je er niet over wilt praten is het prima dan ga ik naar mijn lokaal. Zei ik wou eigenlijk al weg lopen, ik verwachte toch een snauwende reactie terug. Dankje Amy... Ik spreek je in de pauze wel. Kom maar naar de kantine toe. Zei ze en Ik knikte. Maar Amy, ze pakte mijn arm. Je mag het niet verder vertellen! Ik knikte. Ga anders even naar de toiletten toe, je mascara is uitgelopen. Ze veegde onder haar oog. Dankje.
Ik liep naar mijn lokaal. Het was inmiddels al bijna tijd en de meeste klasgenoten waren er al. Mijn favoriete plekje achterin bij het raam was bezet. Zuchtend zocht ik een plekje zo ver mogelijk van de leraar af. Na nog 2 andere lessen liep ik naar de kantine toe. Ik zag Sophia al staan. Ze zag me ook en liep snel naar me toe en nam me mee naar buiten. We gingen op een afgelegen bankje zitten net buiten het schoolterrein. Na een tijdje zwijgend naast elkaar te zitten begon ze te vertellen. Ik kon er niet tegen dat ik alles voor Jeannifer moet doen om bij haar te mogen horen. Ik hoopte altijd op een goede vriendin. Ik dacht dat zij dat was maar daar heb ik me invergist. Ik dacht altijd dat als ik met haar om zou gaan ik ook populair zou zijn maar mensen kennen mijn naam niet eens. Ze kennen zelfs jou naam beter dan die van mij! Ik was het gewoon zat om met haar om te gaan. Ik knikte af en toe maar onderbrak haar niet. Ze vertelde nog veel meer, over hoe het bij haar thuis was, op haar sport en over andere dingen op school. Ze was eigenlijk best aardig bedacht ik me. Ik had altijd gedacht dat ze net zoals Jennifer was, maar ze was totaal anders.
Na 15 minuten onderbrak ik haar verhaal. We moeten over een paar minuten in de les zijn. Tot hoelaat heb je vandaag? Vroeg ik. Het 5de ik hoef nog maar 2 uur, ik heb een uur uitval. Zei ze. Ik tot het 7de. Ik spreek je dan denk ik morgen wel weer. Samen liepen we terug naar school. Jennifer en haar vriendin stonden bij de deur met de jongens van het footbal team. Kijk nou!! Riep ze toen ze ons 2 samen zag. Heb je nieuwe vrienden gemaakt Sophia? Laat me met rust Jeannifer, zei is nu al een betere vriendin dan jij ooit in 4 jaar bent geweest. De jongens uit het footbal team begonnen te lachen. Auwtsss Jennifer! Ik herkende de aanvoerder die naar Jeniffer riep. Ze wierp hem een dodelijke blik en hij deed zijn handen onschuldig omhoog. Jennifer leek zich te beseffen dat Sophia een te sterk slachtoffer was dus richtte ze zich op mij. Nou Amy dit heb je vast nog nooit meegemaakt, iemand die met je praat op school. Ik rolde met mijn ogen en negeerde haar opmerking. Ik liep samen met Sophia naar binnen en zei haar gedag toen ze naar de volgende verdieping moest.
Ik was blij toen ik eindelijk naar huis mocht. Ik vertelde mijn broer over Sophia en maakte daarna mijn huiswerk voor dinsdag. S'avonds ging ik nog even naar oma. Ik ging inplaats van vrijdag avond , omdat ik dan altijd naar Santa Rosa ging, nu elke maandag en donderdag avond.

De rest van de week liep ik steeds vaker na schooltijd met Sophia en elke pauze zaten we buiten te kletsen. Ik had de hele week al gepiekerd over het terug gaan naar Santa Rosa. In de eerste pauze op donderdag zaten we weer op ons bankje.
Hey Amy wat is er toch vandaag? Ze keek me verbaasd aan. Je bent zo stil, is er iets? Ik keek op. Ja en nee. Zei ik. Ze keek me niet begrijpend aan. Mijn ouders zijn iets langer dan een maand terug gescheiden en mijn vader woont nu op Santa Rosa, maar hij heeft daar een nieuwe vrouw ontmoet en heeft me verteld dat hij een relatie met haar heeft. Sophia knikte af en toe maar onderbrak me niet. Het is niet dat ik haar niet mag en ze ook heel aardig maar ik hoef haar en haar dochter niet zo nodig in mijn leven te hebben. Ik heb mijn broer en mijn moeder er nog niet over verteld. Gaat je broer dan niet met je mee naar het eiland? Ik schudde mijn hoofd, heeft ie het te druk voor. Zei ik. Hij heeft er dus geen zin in. Lachte Sophia. Nee inderdaad maar dat maakt me niet zoveel uit maar wat moet ik nou doen? Sophia staarde naar de wolken. Waarom geef je haar geen kans. Ze is belangrijk voor je vader en misschien word het wel een stuk leuker met haar, en misschien kan je wel heel goed met die dochter opschieten. De bel ging. Ik stond op en gaf haar een knuffel. Dankje soof. Ze lachte en liep met me mee naar binnen.

Ik staarde naar het plafond, het was al laat. waarom geef je haar geen kans? De woorden bleven door mijn hoofd spoken.
Ja waarom geef je haar geen kans Amy? Waarom niet? Dacht ik. Ik ga haar een kans geven! Zei ik in mezelf. Als Sidney en Sohpia het allebei vinden dan doe ik het maar. Ik viel tevreden in slaap.