Duivelskind [Discontinued]

Hoofdstuk 26

Nate P.O.V.

Matsaël en Alec keken elkaar even aan, de opmerking van daarvoor vergeten. Alsof ze iets hadden gehoord of gezien wat ik niet door had gehad. Natuurlijk, dat was niet onmogelijk, ik stond immers niet bekend om mijn oplettendheid. Ik wist echter best wel zeker dat er niks gebeurd was.
Toch?
Natuurlijk zat ik weer mijlenver van de waarheid vandaan, al was ik nog steeds zeker dat er niks te horen of te zien was geweest voordat de deuren open zwaaiden. In de deuropening stond een man die ik gelijk herkende als de man die me bewusteloos had geslagen. Al was hij nu gekleed in een ouderwets donkerblauw hemd en een strakke zwarte broek en ik was vrij zeker dat hij dat eerder niet had gedragen. Evenals de glimlach op zijn gezicht. Geen geruststellende glimlach natuurlijk. Het was alleen ook niet duidelijk waarom ik rillingen over mijn ruggengraat voelde gaan van die glimlach. Hij zag er gewoon uit als iemand die andere mensen ging vertellen dat ze een ijsje gingen halen. Misschien was dat het wel. Het paste niet helemaal in de omgeving hier.
"Ik loop hier volgens mij alle leuke dingen mis," zei hij en hij liep de ruimte in alsof Alec en Matsaël hem niet met blikken vol gif aankeken. Toen vielen zijn ogen op mij, wat niet bepaald prettig was. "Oh, je bent wakker." Het was niet duidelijk of hij verveeld klonk of gespeeld vrolijk. Ik bedoel, het leek me gespeeld, dit alles.
"Mijn naam is Hades," zei hij en hij stak zijn hand uit. Ik kon niet echt meer doen dan er even raar naar staren. Veel beweging kwam niet echt in mijn lichaam en de glimlach viel van Hades' gezicht af. "Dit is dus het moment waarop jij jezelf voorstelt." Nog steeds kwam er geen beweging in mijn lichaam noch kwam er geluid uit mijn keel. Om een of andere reden had ik niet zo'n grote drang om me voor te stellen aan deze man en al helemaal niet om zijn hand vast te pakken.
De rillingen verdwenen uit mijn ruggengraat, maar in plaats daarvan ging er een helse pijn doorheen. Niet alleen door mijn ruggengraat, maar ook door alle spieren in mijn torso en mijn huid voelde alsof het kapot getrokken werd. Net alsof mijn lichaam in een houding werd gedwongen die het helemaal niet aankon. Misschien was dat ook wel wat er gebeurde. Ik wist het niet meer. De pijn had mijn brein totaal overgenomen en er kwam niet echt iets meer uit.
Uiteindelijk stopte het. Ik weet niet hoe lang het geduurd had. Misschien een uur, misschien een halve seconde. Voor een tijdje kon ik niks anders dan hijgen. Toen kwam ik er ook achter dat ik op de grond lag, een paar voeten voor mijn neus en een paar handen op mijn schouders. De mist van de pijn verliet langzaam maar zeker mijn brein en ik kwam tot de conclusie dat de voeten van Alec waren en de handen van Matsaël. Hades stond tegenover Alec en had een zeer geamuseerde blik op zijn gezicht. Ik ben nooit echt agressief geweest, maar op dat moment had ik heel veel zin om hem in zijn gezicht te slaan.

Hi peepz,

voor de mensen die het nog niet wisten, ik heb problemen metmijn computer en kan niks op wattpad posten. Dit heb ik snel op school getypt, dus vandaar dat het zo kort is en er mogelijk fouten in staan. Sorry daarvoor.

Kijk ook naar mijn nieuwe verhaal vervlogen waardigheid!

Bye!