Duivelskind [Discontinued]

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 22

Hoe graag ik ook wilde, ik kon mijn blik niet afwenden van die dode ogen. Hoe het meisje naar me staarde met lege ogen. Oké, toegegeven, ze was vijf seconden geleden nog high en stond alles en iedereen uit te schelden, maar dat is naar mijn mening geen reden om iemand te vermoorden. Natuurlijk dacht Maia daar anders over. Ik bedoel maar, we hebben het hier over Maia. Maia die net een meisje neer had geschoten en nu probeerde haar haar wat te ontklitten met de borstel die ze op het nachtkastje had gevonden. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit. Eigenlijk zou ik niet eens verbaasd moeten zijn, aangezien dit echt niet het ergste is wat ik haar tot nu toe heb zien doen. Geloof me. Het kan vele male erger. Zeker met Maia in de buurt, of eigenlijk juist met Maia in de buurt.

Licht zenuwachtig en vooral ongemakkelijk keek ik uit het raam. Misschien was het verstandig om weg te gaan. Maia mocht dan een gedempt pistool hebben, een lijk wordt altijd vroeg opgemerkt en ik had geen zin om naar de gevangenis te gaan. Waarschijnlijk zou ik daar binnen een paar weken dood zijn. Tenminste, als de gevangenis er ook echt zo uitzag als in de CSI series, wat ik bij nader inzien betwijfelde. Misschien niet mijn dood, maar zeker niet mijn grootste wens. Het probleem is echter dat er weinig te praten valt met Maia, dus we zouden pas gaan als zij vond dat we moesten gaan. Als ze echt haar haar wilde ontklitten, zou dat nog wel een paar uur duren. Gelukkig geeft ze niets om haar uiterlijk, dus die kans is erg klein. Jammer genoeg staat onwaarschijnlijk niet gelijk aan onmogelijk.

"Zeg, dromer," zei Maia, "zullen we gaan of vindt je het raam echt zo mooi?" Ergens had ik de neiging om met mijn ogen te rollen, maar ik besloot dat het verstandiger was om dat niet te doen.

"Nee, we kunnen gaan," zei ik maar en ik volgde haar naar buiten, zonder om te kijken naar het meisje dat nog steeds dood op haar bed lag. Eenmaal buiten deed ik de deur dicht, zodat het minder op zou vallen dat er iets gebeurd was. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat mijn vingerafdrukken straks overal te vinden zouden zijn, maar zorgvuldigheid was een woord dat Maia niet scheen te kennen. Daarbij, waarmee zouden ze die afdrukken moeten vergelijken?

Ik draaide me om, maar deed onbewust een stap naar achteren toen ik Maia op de grond zag liggen. Dood of bewusteloos. Haar gezicht was van me afgedraaid, dus ik kon het niet zien. Wantrouwig haalde ik mijn pistool uit mijn broek, al was ik naar mijn mening en belabberde schutter. Iets wat niet uit bleek te maken, want het wapen vloog uit mijn hand, alsof iemand er met onzichtbare draden aan had getrokken. Verward keek ik om me heen en toen ik me omdraaide, keek ik recht in twee donkere ogen. Ik deed een stap naar achteren, maar dat bleek nutteloos aangezien ik tegen iemand aanbotste. Mijn lichaam verstijfde bijna letterlijk en ik wilde wel omkijken, maar kon het niet. De zwarte ogen van de man voor me hielden me in zijn greep.

"Ah, Nathan," zei hij met een lage stem die me kippenvel bezorgde, "wat hebben we lang op je gewacht. Mijn zoon zal erg blij zijn je weer te zien." Er zat ontzettend veer sarcasme in die laatste woorden, maar het verwarde me vooral. Ik kende deze man niet -zo iemand onthoudt je wel- maar hij kende me duidelijk wel.

Voor ik het doorhad belandde zijn vuist in mijn maag en ik klapte dubbel, waarop hij me tegen mijn hoofd aan sloeg. Ergens had ik de neiging om over te geven. Misschien deed ik dat ook wel. Ik had geen idee, want zwarte golven overspoelden me nog voordat ik de grond had geraakt.

Het was warm. Zo ongelooflijk warm. Zo warm dat ik er bijna het gebonk in mijn hoofd door zou vergeten. Jammer genoeg werd het er alleen maar erger door. De grond was hard en zeer oncomfortabel. Iets streek over mijn hoofd. Het was warm, maar vergeleken bij de omgevingstempratuur was het net een koud ijsje. Ik opende mijn mond, maar mijn keel was droog en mijn gebarsten lippen sprongen open zodat de smaak van bloed mijn mond vulde. Langzaam en met de nodige tegenzin opende ik mijn ogen, zodat ook het laatste zwart uit mijn hoofd verdreven werd. Het zwart werd echter vervangen door een ander zwart. Het zwart van donkere ogen. Even dacht ik terug aan de man die me bewusteloos geslagen had en me waarschijnlijk hier naartoe gebracht had, wat 'hier' ook mocht zijn. Alleen deze ogen stonden eerder bezorgd dan kil en ze behoorden aan een jongen toe, niet aan een man.

Blijkbaar waren het zijn vingers die over mijn hoofd gleden, maar al veel te snel stopten ze en hij stond op. Toen pas drong de pijn van mijn lichaam door tot mijn hersenen. Ineens leek elk lichaamsdeel pijn te doen. Elke millimeter. Daardoor had ik de vrouw die voor me kwam zitten ook pas laat door. Ze legde haar hoofd op mijn voorhoofd en zei iets, maar het klonk vaag en gedempt in mijn oren, waardoor ik er geen verstaanbaar woord uit kon halen. Haar gezicht veranderde van bezorgd naar geconcentreerd en uit haar vingers leken elektrische schokjes te komen, die eigenlijk best wel aangenaam waren. Wat minder aangenaam was, was de ruimte die om me heen begon te tollen. Herinneringen overspoelde me als golven die tegen de rotsen aansloegen en voor ik het doorhad, werd ik weer meegetrokken in het zwarte niets.

Weer streken er vingers over mijn voorhoofd, maar toen ik mijn ogen opende zag ik dat de vrouw weg was en dat de jongen er weer zat. Alleen wist ik nu wie die jongen was. Alec Castillo, de jongen die met me uit de gevangenis was gevlucht, de jongen die me gered had tijdens een auto-ongeluk, de jongen die het nooit kon laten om een sarcastische opmerking te maken. Dat, maar vooral de klootzak waar ik verliefd op was geworden.

I did it!!! Sorry, ik ben even heel erg blij met mezelf. Anyways, wat vonden jullie ervan? Ik hoor graag jullie mening. ;)

Oh ja, als ik een tijdje niet update, raad ik je aan om in mijn boek-achtig-iets 'my days, thoughts and things' te kijken. Daar plaats ik namelijk de redenen waarom ik niet update en wanneer ik weer bezig ben met schrijven, ect. Dan worden de A/N's in dit boek hopelijk wat korter ;)

Opgedragen aan JJ omdat ze een nieuw boek heeft die je echt moet lezen. Ha! Ik dwing jullie om dat boek te lezen. Voel je gedwongen. XD

Adios, geniet van je vakantie en eet taart.