Duivelskind [Discontinued]

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 20

                Ongeduldig wachtte ik tot de kiestoon zou eindigen. Met mijn vingers trommelde ik op het asfalt waar ik op zat en voor de zoveelste keer telde ik de koeien in het weiland voor me. Dit was al de vijfde keer dat ik Maia probeerde te bellen en ook de vijfde keer dat ze niet opnam. Toen de onderhand overbekende voicemail in mijn oor klonk, hing ik op. Een zucht ontsnapte uit mijn mond. Nog één keer zou ik het proberen. Als ze dan niet opneemt, ren ik verder. Mooie afspraak, de vraag was of ik hem ook na zou komen. Weer drukte mijn duim de groene toets in en weer klonk de kiestoon in mijn oor. Dit keer werd hij echter niet onderbroken door de voicemail, maar door Maia zelf.
                “Zo Nate, jij wilt me wel heel graag spreken,” klonk haar mierzoete stem in mijn oor. Ze hield er echt van om de vermoorde onschuld te spelen. “Dus, miste je mij of mijn geld?”
                “Geen van beide. Ik wil weten wat er gebeurd is.”
                “Je moet iets specifieker zijn. Wanneer is er wat gebeurd?”
                “Hou op met doen alsof je er niks mee te maken hebt,” zei ik, maar ik kreeg het niet voor elkaar om geïrriteerd te klinken. Maia kon gevaarlijk zijn en het was meer dan verstandig om diplomatisch met haar om te gaan, maar ook dat wilde niet lukken. Het probleem is dat zij een uitstekende leugenaar is en het leek er niet op dat ze me iets wilde gaan vertellen. Toch gaf ik niet op. “Waar ken ik Alec van?”
                “Weet ik veel. Schat, ik heb echt geen idee waar je het over hebt.” Twijfel begon aan me te knagen. Misschien dat Eric het mis had gehad.  “Maar je klinkt alsof je problemen hebt. Vertel me waar je bent en ik kom naar je toe.”
                “Waarom wil je me helpen?” De achterdocht klonk overduidelijk in mijn stem door. Blijkbaar tot daar met diplomatiek.  “Bij jou heeft alles een prijs en meestal is die prijs het niet waard.”
                “Oh, maar dit heeft ook een prijs, al denk ik dat het mijn hulp zeker waard is. Ik waardeerde jouw hulp in het verleden en het zou fijn zijn om weer samen te werken.” Het verbaasde me dat ze dat woord kende. Onze vorige ‘samenwerking’ ging alles behalve goed. Het was zeker geen samenwerking, als ik er zo over nadenk, was ik gewoon een hoer dat als bijbaan drugs afleverde en mensen drugsverslaafd maakte.
                “Samenwerken?”
                “Kom op Nate, ik weet dat je het wilt.” Nog even voor de duidelijkheid, ik wilde absoluut niet met haar ‘samenwerken’. Maia veroorzaakt problemen en schuift die mar al te graag af op anderen. Het was een wonder dat ik nog niet opgepakt was dankzij haar. Maar op het moment zat ik al te diep in de problemen om Maia’s hulp af te wijzen. Afgezien van dat ze niet van afwijzingen houdt, was haar hulp niet onhandig. Nog een zucht ontsnapte uit mijn mond en ik kon Maia’s triomfantelijke blik gewoon horen.
                “Goed,” zei ik met de grootst mogelijke tegenzin, “ik ben op de Waterweg.”
                “Wacht daar, ik haal je op.” Nog voordat ik kon reageren, had ze opgehangen en daarmee mijn lot bezegeld. Blijkbaar ging ik weer in zee met Maia. Ik kon mezelf wel slaan. Maar ook dat zou niet helpen, dus bleef ik zitten waar ik zat.

                Ongeveer drie kwartier later stopte een zwarte auto voor mijn neus. De deur ging open en een zwarte sneaker landde voor mijn gezicht. Ik drukte mezelf overeind uit de liggende positie die ik aan had genomen en keek omhoog naar de eigenaar van de voet in de sneaker.
                “Jij ziet er lekker uit,” zei Maia, die met haar armen over elkaar geslagen tegen de auto aanleunde. Haar gigantische bos blonde krullen was een stukje langer en voller dan ik me kon herinneren, maar ik verbaasde me er niet meer over. Haar zelfverzekerde blik was in elk geval niet veranderd. Jammer genoeg.
                “Stap in,” zei ze waarna ze zelf instapte. Even twijfelde ik, maar al snel liep ik naar de andere kant en stapte ik in. De leren stoel kraakte wat bezwaren terwijl ik de deur dichtsloeg. Een beklemmend, bijna claustrofobisch gevoel bekroop in de bekende auto. Maia’s blik was op mij gevestigd en het was duidelijk dat zij de stilte niet ging doorbreken, dus besloot ik het te doen. “Wat ben je van plan?”
                “Eerst ga ik een lading afleveren en daarna gaan we naar mijn huis,” zei ze. “Er ligt een pistool onder je stoel.” Ergens had ik de neiging om met mijn ogen te rollen, maar ik besloot dat het verstandiger was om dat niet te doen. Maia was dan onverstandig –ik bedoel, wie bewaart er een pistool in je auto?- maar niet ongevaarlijk. Dus ik boog voorover en haalde het wapen uit het vakje bij mijn voeten. Het was nog een wonder dat het geval niet gewoon in het dashboardkastje lag. Maia knikte goedkeurend en reed weg.

Boo,
Opgedragen aan kersenbrittje omdat ze een super goede schrijfster is en haar boek wordt uitgegeven en daar heb ik echt super veel respect en shizzle voor. Meld je aan om haar boek te kopen! Het is het waard, ook al weet ik de prijs nog niet.
Dus, ik vraag me af of jullie iets minder verward zijn. Trouwens, is het niemand opgevallen dat Alexei ineens weer leeft? Niemand? Ik heb er niemand over gehoord, vond ik wel grappig. Misschien was het nieuws dat Alec nog leefde iets belangrijker. Oh well. Arme Alexei, niemand is blij voor hem. Zelfs ik niet. :P
Dat moest er even uit, sorry mensen. 
Dus deze week heb ik vakantie en ik hoop dat ik veel ga schrijven, maar ik kan niks beloven. Volgende week heb ik stage, dus dan heb ik sowieso geen tijd.

Trouwens, ik heb een RP boek, dus voor de mensen die geïnterreseerd zijn, zeker kijken, want we zoeken nog mensen. Als je niet weet wat een RP is, moet je het vragen en als je dan geïnterreseerd bent kijken ;) Fijne vakantie en carnaval en shizzle. Fijne verjaardag voor degene die jarig zijn. 
Bye.