Don't Play With Fire (Published under Pop Fiction)

Chapter 47

"Kasama sa pagmamahal ang pagtitiis ng sakit. Bakit ako titigil kung 'yung nararamdaman ko para sayo ang bumubuhay sa akin?"

Hindi ako nakapagsalita. Muli niyang ipinulupot ang bisig sa akin at hinalikan ang aking buhok.

Kinuha niya ang cellphone niya sa bedside table at kinalikot ito. Pinanood ko siya sa ginagawa at hindi napigilang titigan ang kanyang mukha.

He's such a handsome man, a man who could make me feel beautiful.

Hindi ko na alam ang gagawin lalo na't alam naming pareho na hindi biro ang nangyari.

Ipinakita niya sa akin ang cellphone niya. Lumunok ako nang makita ang mukha ko sa gallery. Kinuha ko ito at tiningnan ang mga kuha.

Hindi ako makapaniwalang pati ang mga pictures namin noong highschool ay mayroon pa siyang kopya. Tiningala ko siya at ibinalik ang cellphone.

"How could you save-"

"Binura mo man ako sa puso mo, ako hindi ko nagawa kahit anong pilit ko. Kahit ang pinaka-maliit na bagay na nagpapaalala sa akin kung gaano kita kamahal, hindi ko nagawang burahin. Hindi ko nagawang itapon."

I was speechless, again.

"Paano kung binura ko ang pictures natin? E di wala tayong kopya." Hinaplos niya ang pisngi ko. "You deleted the copies of our-"

"I wanted to forget. The same reason as yours." Putol ko sa kanya. "Gusto kitang kalimutan. Yung sakit. Yung hirap. Yung ginawa mo. Kasi... di ba ikaw lang ang kinakapitan ko noon? Yung pagmamahal mo lang ang pinanghahawakan ko. Pero sa huli malalaman ko na niloko mo lang pala ako." Tila piniga ang puso ko dahil sa pag-alala ng nakaraan. "Lahat tinapon ko. Pero anong nangyari? Nasayang lang ang lahat. Nung bumalik ka, nawalan nang saysay ang lahat."

Gumapang ang kamay niya sa kamay ko. Hinalikan niya ito dahilan nang pagpikit ng aking mga mata.

"Oftentimes, I ask myself why it has to be you?" Tanong ko.

"Do you think I didn't ask myself the same question?"

Muli akong nagmulat. Humiwalay ako sa kanya at pilit na ngumiti.

"Bakit nga ba ako?" Tumitig ako sa mga mata niya.

Ngumiti siya. Ngiting namiss ko nang sobra. Katulad noong kami pa. Noong hindi niya pa ako nadudurog.

"Kasi ikaw 'yung babaeng nagparamdam sa akin na kahit ang sakit sakit na, kailangan ko pa ring lumaban. Kahit anong layo mo, aabutin kita. Hihilahin kita pabalik. Kasi tiwala ako sa nararamdaman ko. I like the pain you can give me. Funny but that's the truth. I like it 'coz it reminds me how much my girl loved me akin to how I love her."

Natahimik kami. Walang ibang maririnig kundi ang tibok ng puso ko at ang kanyang paghinga.

Unable to stop myself, I sat astride on his tummy. Gulat ang kanyang reaksyon.

I cupped his face, feeling the familiar feature I always admired despite of everything.

"Sorry..." Humiga ako sa dibdib niya at pinakiramdaman ang kabog niyon. "Sorry... pero handa akong iparanas pa ang sakit na ako lang ang may kakayahang magparamdam sayo. Sorry... pero gusto kong sabihin sayo na nagkakamali ka nang iniisip. Yes, there were times that I thought I've completely forgotten you. But those were just in my mind. Those times were just lies." Humanay ang mga kamay ko sa kanyang dibdib.

"D-dela Vega..."

Napangiti ako dahil sa pagkabasag ng kanyang boses. "I'm going to give you a chance but promise me you won't waste it."

Hindi siya nakapagsalita. Inangat ko ang tingin sa kanya at tila tinusok ang puso ko nang makita ang pagtutubig ng kanyang mga mata.

Hinalikan ko ang talukap ng mga ito tulad nang ginawa niya sa akin kagabi.

"I can break my own rules for you, Altamirano." Bumaba ang halik ko sa kanyang ilong. "Basta ba, susunod ka sa rules ko."

Sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi. Hinaplos ko ito. Ang isa niyang kamay ay tumungo sa aking batok.

"I don't want to see you with other girls. I want you to be mine, alone."

He grazed his lips on mine. "Easy."

"Every piece of you is mine." Bumaba ang katawan ko. "Just like you told me."

Nag-init ang aking pisngi nang maramdaman ko siya sa aking ilalim.

Nang tunghayan ko siya ay nakapaskil na sa kanyang mga labi ang mapaglarong ngiti.

"Why do you have to be so territorial?" Tanong niya.

"Kasi gusto ko, akin ka lang." Kinagat ko ang ibabang labi nang bigla niyang hawakan ang magkabila kong tagiliran.

Bumaba ang tingin niya sa aking dibdib. Pakiramdam ko ay mas lalong uminit ang paligid.

"What if I ask you to be the same, would you do it?"

I felt his package tempting the hell out me. Umungol siya nang gumalaw ako.

"Walang ibang lalaki? Sa ganda kong 'to-"

Hindi na niya ako pinatapos at nagkapalit kami ng pwesto.

"What did you say?" Kunot-noo niyang tanong.

Why did he have to be as handsome like this?

"Nainlove ka na naman sa akin." Marahan niyang pinisil ang kanan kong dibdib.

A moan escaped my mouth. "Yabang mo! Shit!" I cussed as he suddenly sucked my tip.

Natatawa niyang inangat ang tingin sa akin. Agad din namang sumeryoso ang kanyang mukha.

"I love you, Dela Vega."

This time, umaasa ako na magiging maayos ang relasyon namin. Umaasa ako na ako lang ang kanyang mamahalin tulad nang inilabi niya.

"I love you too, Altamirano." Tugon ko.

A smile crept on my lips. Finally, I didn't have to deceive myself again.