Veranderingen

38.

Nadat ik wakker was geworden door mijn nachtmerrie en weer in slaap was gevallen had ik voor zover ik wist droomloos geslapen. Ik sliep lang uit en toen ik wakker werd zat Louis op de rand van zijn bed met een kop thee. Ik rekte me liggend uit en keek hem aan vanaf het kussen.

'Hé.' Ik wreef met één hand in mijn oog.

Hij liet met één hand zijn kopje los en zwaaide kort. Tuimel sprong op mijn buik en ik aaide hem achter zijn oor. Ik wilde mijn ogen weer dicht doen, maar Louis trok me overeind naar het midden van de kamer en pakte mijn handen in die van hem. Hij begon heel langzaam te dansen, en ik keek hem half verbaasd en half lachend aan. Hij liet me rond draaien en ik danste langzaam met hem mee. Ik wist nauwelijks wat ik deed omdat ik nog half aan het slapen was, maar ik liet me leiden door Louis. Ik had alleen mijn ondergoed en zijn trui aan maar de zon scheen door de ramen naar binnen en had heel de kamer verwarmd. We schuifelden niet, maar we deden een soort heen-en-weer dansje. Hij begon heel langzaam te zingen, en voerde me mee op de melodie van het liedje. Na een tijdje trok hij me dicht tegen zich aan en wiegde een beetje in het rond. Hij drukte zijn lippen op mijn kaak, en ik kuste hem op de plek waar mijn lippen zijn gezicht raakten - halverwege zijn neus tussen zijn ogen - en lachte zacht. Ik voelde het geklop van zijn hart door de trui tegen mijn borst. Kalm en regelmatig. Het kalmeerde me, en een veilig gevoel overspoelde me. Zolang Louis bij me was hoefde ik niet bang te zijn voor mijn vader, of voor alle andere dingen. En als ik die gedachte bleef onthouden zou alles goed komen. Ik zuchtte zacht en sloeg mijn armen om zijn nek. Hij wiegde rustig door en na een paar seconden haalde hij zijn lippen van mijn kaak af en zong zachtjes verder. Ik luisterde naar zijn stem en vergat alles om me heen. Pas toen hij klaar was met zingen leek ik weer te beseffen dat ik in zijn kamer stond.

'Moet ik je zo thuis brengen?' vroeg hij toen hij me los liet.

Ik haalde mijn schouders op. 'Denk je dat ik hier eerst kan ontbijten?'

'Waarom niet.' Hij liep naar zijn kast en gooide wat van mijn eigen kleding naar me toe.

Omdat ik heel slecht was in het vangen van dingen, greep ik mis zodat alles achter me belandde. Ik pakte al mijn kleding op en liep naar de badkamer om me om te kleden. Toen ik de badkamer uit liep, zag ik Louis de trap al aflopen. Ik liep achter hem aan, en begroette zijn vader die met een kop koffie op de bank zat. Hij keek me verbaasd aan maar vroeg verder niets. Louis was de keuken ingelopen en ik liep hem achterna. Hij was al bezig om thee voor me te zetten en ik viste een bord uit de kast. Hij smeerde brood voor ons allebei en we ontbeten op de keukenvloer. Tuimel kwam tussen ons in zitten en probeerde mee te eten maar Louis schoof hem weg. Na het ontbijt poetste ik mijn tanden en pakte mijn spullen in. Louis bracht me weg op de fiets en we klommen via het dak naar mijn kamer omdat mijn vader nog steeds thuis was. Ik gooide de tas met mijn spullen op mijn bed en keek naar Louis, die het zichzelf gemakkelijk maakte in mijn raamkozijn.

'Vond je het niet erg dat we zo kort op het eindbal bleven?' vroeg hij toen ik op mijn bed ging zitten.

'Nee.'

Hij keek me onderzoekend aan. 'Je zag er wel heel mooi uit, heb ik dat al gezegd?'

'Vast wel.'

'Beter één keer te veel dan één keer te weinig.'

Ik lachte kort en schopte mijn schoenen uit en zag dat ik twee verschillende sokken droeg.

'Je pa gaat om half één weg, toch?' Hij keek om zich heen op zoek naar een klok.

'Ja.' Ik keek naar mijn wekker. 'Dat is over een halfuur.'

'Heb je nog plannen voor vanmiddag?'

Ik wilde wat zeggen, maar de deur werd open gedaan. Ik verstijfde, zelfs mijn hart leek gestopt te zijn met kloppen. Mijn vader stond in de deuropening, keek geschokt naar mijn raamkozijn die inmiddels leeg was en keek me toen aan. Nog nooit was ik zo bang geweest. Mijn hersenen werkten op topsnelheid, en toen mijn vader me optilde leek niets in slowmotion te gebeuren zoals in films. Mijn keel werd dichtgedrukt en het volgende moment kwam ik met een ongelofelijke klap tegen de grond. Alles tintelde en ik kon me even niet meer bewegen, maar ik werd al opnieuw opgetild. Ik werd van de trap afgeduwd, zag hoe mijn vader op me af kwam en het volgende moment kreeg ik zo'n klap tegen mijn hoofd dat ik meteen duizelig werd. Niet kort daarna zakte ik weg.

Toen ik wakker werd lag ik op een bank. Niet de bank die we thuis hadden, maar een bank die ik me vaag kon herinneren. Hij had vieze bruine kleur en was nodig aan vervanging toe. Ik ging overeind zitten en drukte mijn handen tegen mijn hoofd, want mijn hoofd klopte enorm. Er lag een dikke laag stof op de tafel voor me, en ik stond op om de gang in te lopen. De voordeur was op slot en ik had geen idee waar de sleutel was. Ik ging de woonkamer weer in en probeerde de ramen te openen, maar die waren allemaal dicht gemaakt. Het enige wat ik zag was de zee die voor het vakantiehuisje van mij en mijn vader rustig heen en weer golfde, en het enige wat er door mijn hoofd schoot was dat ik weg moest. Nu. Meteen.