Veranderingen

30.

'Een maand?' Louis keek me geschokt aan vanaf mijn vensterbank.

'Een maand, hij brengt me en haalt me van school en de buren letten op me.'

'Dus ik kan op maandag en woensdag ook niet meer komen?'

'Nee, en 's nachts wil ik ook niet dat je komt.'

'Waarom niet?'

'Omdat ik me nu echt even een maand moet gedragen. Op zestien februari ben ik er vanaf als het goed is. Mijn vader is altijd heel strikt.'

'Dus ik zie je alleen op school?'

'Als je niet spijbelt wel.'

'Dan zorg ik dat ik er in de pauzes, bij geschiedenis en tekenen wel ben.'

'Goed, maar dan moet je zo dus ook al weg.'

Hij fronste diep. 'We kunnen een maand lang niets meer doen en dan zeg jij dat ik weg moet. Ik ga je op school niet knuffelen of kussen of zoiets.'

'Waarom niet?'

'Omdat we geen relatie hadden, niet echt tenminste. Jij zei dat we iets meer dan vrienden waren.' Hij trok een wenkbrauw op. 'Weet je nog?'

'Ja, dat weet ik nog wel.'

'Ben je nog steeds bang dat je vader erachter komt? Wist hij trouwens dat ik Mike was?'

'Ja en nee.'

'Oh, in dat geval heb ik erg slecht nieuws voor je.' Hij sprong van mijn vensterbank en ging voor me staan. 'Dan ben jij een groter doetje dan ik.'

Ik glimlachte en gaf hem een kus.

'Hoevaak kussen we gemiddeld op een dag?' vroeg hij terwijl hij op mijn bed ging zitten.

'Weet ik niet.' Ik begon in mijn hoofd te tellen. 'Iets van vier of drie keer.'

'Laten we vier doen. En dan vier vermenigvuldigen met eenenveertig?' Hij keek me aan in de hoop dat ik het antwoord ging zeggen, maar ik was nooit een ster geweest in hoofdrekenen. 'Honderdvierenzestig.'

'En wat is daar mee?'

'Dat is hoevaak we gemiddeld in eenenveertig dagen zoenen. Dus eigenlijk moeten we elkaar voordat ik weg ga honderdvierenzestig keer hebben gekust.'

Ik lachte. 'Je kan toch wel eenenveertig dagen zonder mij? Je ziet me toch op school.'

'Dat is waar.' Hij sloeg zijn armen stevig om me heen en liet zich achterover op mijn bed vallen. 'Maar dit ga ik het meeste missen.' zei hij toen hij me tegen zich aan drukte.

Hij vlocht zijn vingers door mijn haar, en gleed tegelijk met zijn vingertop langs mijn ruggengraat zodat ik me ontspande. 'Wanneer heb je je haar eigenlijk geknipt?'

'Zaterdag.'

'Het is ongelijk.'

'Waarom zie jij altijd alles?'

Hij haalde zijn schouders op en gleed opnieuw langs mijn ruggengraat. 'Moet ik nog steeds weg, of mag ik nog even blijven?'

'Blijf nog maar even.' Ik liet mijn hoofd op zijn borst rusten en luisterde naar zijn ademhaling en het regelmatige geklop van zijn hart.

Hij bleef tot mijn vader naar boven kwam om ook te gaan slapen. Voorzichtig trok hij me overeind en kuste me op mijn lippen.

'Tot morgen lief.' Hij gleed nog een keer met zijn vingers door mijn haar en stond op. 'Ik zie je morgen wel.'

'Tot morgen Louis.'

Hij klom door mijn raam naar buiten, en ik deed mijn raam dicht.

Mijn vader kwam zijn belofte na. Hij haalde en bracht me naar school, en kwam soms speciaal uit zijn werk om dat te doen. Hij had heel mijn straat gevraagd of ze op me wilde letten, en ik mocht alleen in mijn achtertuin zitten. Mijn leven werd een letterlijke hel. Ik wilde zelfs zo snel mogelijk naar school. Louis was elke les die we samen hadden bij me, en zat bij me in de pauze. Aardrijkskunde was ook een hel geworden, omdat Edward verschrikkelijk gemeen deed. Hij rookte inderdaad, en ging om met mensen die ik verkeerd vond. Van het soort mensen waar ik Louis eerst ook voor aan had gezien, maar Louis was - gelukkig - heel anders. Edward was inderdaad verhuisd, naar een groter huis want ze hadden geld gewonnen. Nu woonde hij veel verder bij me vandaan, wat misschien maar goed was. Hij was een arrogante klootzak geworden, maar tegen Louis deed hij nog erger. Hij had bijna heel de school wijs gemaakt dat Louis me mishandelde, waardoor wij allebei naar de directrice moesten komen, en Louis moest zelfs een keer mee naar het politiebureau. Daarom moest ik Louis er bijna elke dag aan herinneren dat hij had beloofd om Edward niet te slaan, anders liep het echt nog een keer uit de hand. Pas na drie weken hadden we de directrice er van overtuigd dat Louis me niet mishandelde, en had ze het gerucht de school uit geholpen. Voor Louis was het leven net zo'n hel als bij mij, want hij had ook ruzie met zijn ouders gekregen. Al waren zijn ruzies misschien minder erg dan die van mij, we hadden het allebei zwaar. Gelukkig wist mijn pa niets van de geruchten die er op school waren geweest, en vond hij dat ik me keurig gedragen had. Ik had de truckjes die ik van Edward tijdens het koken had geleerd toegepast op het eten, waardoor ik mijn vader alleen maar in een beter humeur maakte. En toen - eindelijk - op zestien februari, na eenenveertig ongelofelijk lange dagen, zat mijn huisarrest erop. Het was zondag, dus mijn vader moest 's avonds werken. En meteen zodra mijn vader de voordeur had dicht geslagen liep Louis de trap af. Ik vloog hem om de hals, en hij deed zijn best om rechtop te blijven staan.