Veranderingen

10.

De bel ging. Langzaam stond ik op en trok een trui over mijn shirt aan. Ik schopte wat kleding onder mijn bed en ruimde vlug op. Er werd nog een keer aangebeld. Voorzichtig stommelde ik de trap af en morrelde aan het slot. Toen ik de deur open deed, zag ik niet Louis, maar een oudere vrouw met een collectebus.

'Heeft u misschien iets over voor het -' begon ze, maar ik kapte haar af.

'Nee sorry.'

Ik sloot de deur en liet mezelf op de trap zakken. Door het raampje naast de deur zag ik haar weglopen. Hoelaat zou het zijn? Buiten was het nog licht, maar het schemerde al een klein beetje. Hoelang geleden was het gesprek met Louis? Ik ging met een hand door mijn haar en zuchtte diep, wat pijn deed. Toen wankelde ik naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. De bel ging nog een keer en snel spugde ik de tandpasta uit. Ik spoelde mijn mond en stommelde de trap opnieuw af. De deur vloog met een zwaai open, en in de deuropening stond Louis. Bijna helemaal zoals ik me hem had voorgesteld. Helemaal in het zwart, alleen in plaats van een ongeïnteresseerde uitdrukking bekeek hij me gekweld. Hij stapte naar binnen en zette een plastic tas waar waarschijnlijk ijskoffie in zat op de trap. Toen keek hij me weer aan en opende zijn armen om me een knuffel te geven. Zijn sterke armen sloten zich voorzichtig om me heen

'Hé.' mompelde hij zacht in mijn oor.

'Hé.

Hij liet me weer los en nam me op.

'Je ziet er nog slechter uit in het echt dan door de webcam...'

'Nou bedankt.'

'Niet gemeen bedoeld, maar je hebt overal bloeduitstortingen en je oog... Doet het niet verschrikkelijk veel pijn?'

'Nu valt het wel mee.'

Hij nam me nog een keer op en schopte zijn schoenen uit.

'Wat wil je gaan doen?'

Ik haalde mijn schouders op en liep langzaam de trap op. Hij achtervolgde me met de plastic tas en liep achter mij aan mijn kamer in. Ik plofte op mijn bed en legde de dekens over mijn benen heen. Hij keek fronsend rond en ging ook op mijn bed zitten. Toen pakte hij de ijskoffie en gaf één beker aan mij.

'Dankje.' Ik zette de beker aan mijn lippen.

'Kan er een raam open?'

'Hoezo?'

'Het is hier heel warm.'

'Oh.'

Ik zette de beker weg en liep naar mijn raam. Ons huis had een heel laag dak, waardoor op mijn kamer het dak al begon en ik een zolderraam had in plaats van een normaal raam. Mijn raam ging alleen verschrikkelijk zwaar open. Ik trok aan de bovenkant om mijn raam open te krijgen, maar mijn ribben lieten dat niet toe en ik voelde een pijnscheut. Automatisch drukte ik mijn armen tegen mijn borstkas.

'Lukt het?' vroeg Louis.

'Niet echt.'

'Moet ik het doen?'

'Ja, maar mijn raam gaat -' Nog voordat ik mijn zin had afgemaakt had hij hem al open gezet.

'Ja, wat gaat je raam?'

'Laat maar.'

Ik ging weer zitten op het bed en dronk verder. We zwegen een lange tijd.

'Op skype praat je veel meer.' merkte hij op.

'Ja, ik ben niet echt sociaal.'

Hij lachte even.

'Wat wil je gaan doen?' vroeg hij nog een keer.