Veranderingen

34.

Maart was de ergste maand die ik in een lange tijd had meegemaakt, dankzij mijn vader. April brak aan, en pas halverwege de maand werd mijn huisarrest opgeheven. Louis en ik hadden er alles aangedaan om samen te kunnen zijn, maar niets was gelukt. Toen ik hem het nieuws vertelde, leek het alsof er een somber masker van hem afgleed, en glimlachte hij ongelovig.

'Echt?'

'Hij heeft me al een week niet meer gecontroleerd en vanmorgen moest ik zelf naar school.'

Hij lachte nog breder en gaf me een kus op mijn voorhoofd, ondanks dat we in de klas zaten. De docent lette toch niet op, en iedereen was aan het praten dus niemand zag het. Omdat het woensdag was, ging hij na schooltijd met me mee naar huis. Ik was zo blij dat we weer gewoon bij elkaar konden zijn, dat ik hem toen hij net binnen stond al meteen om de hals vloog. Hij liep onhandig naar binnen en deed de deur achter zich dicht, terwijl hij mij in zijn armen hield. Ik had hem twee weken terug mijn verhaal over onze balancerende relatie verteld, en toen ik zei dat ik niet wist of het zo langer door kon gaan was hij volledig dicht geklapt. Meteen daarna had ik uitgebreid mijn excuses aangeboden en hadden we onszelf beloofd om nog beter ons best te doen om onze relatie staande te houden - wat gelukt was. Hij gooide zijn tas op de grond, en ik liet ook mijn tas op de grond vallen. Hij sloeg zijn armen eerst heel stevig om mijn middel om me te knuffelen, en kuste me daarna heel lang. Zo lang dat hij langs de muur omlaag gleed zodat we allebei op de grond kwamen te zitten. Hij trok me op zijn schoot en streek mijn haar uit mijn nek. Heel voorzichtig liet hij zijn vinger langs een blauwe plek in mijn nek glijden, en hij haalde zijn lippen van die van mij af, ondanks dat ze minder dan een centimeter van die van mij waren verwijderd. Normaal had ik allang een smoesje verzonnen, maar nu hoefde dat niet meer. Daar moest ik wel aan wennen, om eerlijk te zijn.

'Heb je er veel last van?' vroeg hij.

'Nee, ik was vergeten dat hij er zat.' Vergeten doordat ik te veel pijn had in mijn rug.

Louis had alleen wat blauwe plekken bij mij gezien, en ik had hem ooit op wat striemen en littekens op mijn armen gewezen toen hij ernaar vroeg, maar hij had nog nooit mijn rug of bovenarmen gezien. Edward was de enige, en die had er nog maar een klein deel van gezien.

'Slaat hij je nog vaak?'

'De laatste tijd steeds vaker, en ook om kleinere dingen. Hij is veel agressiever geworden.'

Hij zuchtte verslagen en volgde met zijn vinger de omtrek de blauwe plek. Hij vond het vreselijk dat mijn vader dit deed, en dat hij er niets aan kon doen. Ik wist zeker dat als Louis mijn vader iets aan wilde doen, mijn vader hem zo het ziekenhuis in kon slaan. En eerlijk gezegd was hij bijna net zo bang voor mijn vader als dat ik was, en dat was het enige waar hij bang voor was voor zover ik wist. Ik keek naar zijn bruine uitgroei onder zijn rode haar.

'Wanneer ga je je haar opnieuw verven?'

'Moet ik het rood houden?'

'Ja, het staat leuk.'

Het lukte me om hem weer op te vrolijken en de rest van de middag praatten we alleen maar over leuke onderwerpen, zoals wat hij me voor mijn verjaardag ging geven. Hij had het heel de tijd over zijn kado, maar hij wilde niet zeggen wat het was. De bedelarmband die ik ooit van Edward had gekregen, droeg ik nog steeds maar Louis en ik hadden hem gevuld met allemaal verschillende bedeltjes en kralen. Toen ik aan hem vroeg of het misschien nog een bedel was, schudde hij zijn hoofd. Ik had echt geen idee wat mijn kado kon zijn, want Louis kennende was het vast iets origineels of iets waar ik heel veel waarde aan zou hechten, of allebei. Tegen zes uur aan zaten we nog steeds op de grond in de gang. Hij stond langzaam op en trok me mee overeind. Ik was helemaal stijf geworden van de koude gang en het lange stil zitten. Hij nam afscheid en ik vond het jammer dat hij weg ging, want dat betekende dat ik waarschijnlijk weer de hele avond alleen was. Vrijdag had ik weer Aardrijkskunde en Edward en ik praatten weer gewoon met elkaar, ondanks dat we niet meer zulke vrienden waren als eerst. Eigenlijk wist ik niet eens of we nu wel vrienden waren. Hij was nu eigenlijk iemand geworden die ik gewoon kende, en meer nog niet. Maar hij deed wel hard zijn best om het weer goed te maken, en Louis en hij hadden hun soort vriendschap weer opgepakt en waren door gegaan. Op het gebied van ruzies en vriendschap waren jongens heel anders dan meisjes, en vond ik het knap van Louis dat hij in een keer weer met Edward om ging. Toen ik dat tegen hem zei haalde hij alleen zijn schouders op.