Veranderingen

15.

Terwijl ik naar mijn les liep, had ik een knagend gevoel. Mijn laatste les op maandag was Aardrijkskunde, wat betekende dat ik naast Edward zat. En ik had nog steeds niet aan Louis verteld dat ik ook met Edward had afgesproken. Ergens hoopte ik dat Edward het was vergeten, maar toen ik de hoek om kwam zag ik hem bijna op en neer springen van opwinding. Hij werd nog onhandiger dan normaal en stootte heel de tijd dingen om. Toen mijn etui voor de vierde keer was gevallen, en ik hem weer oppakte, besloot ik toch het onderwerp langzaam aan te snijden.

'En... weet je al wat je aan gaat doen?' vroeg ik zonder hem aan te kijken

'Niet echt, weet jij eh... wat ik aan moet?' Hij lachte onzeker

'Ik zou het simpel houden. Gewoon een broek en shirt.'

'Simpel houden. Oké, en wat nog meer?'

'Heb je al aan lenzen gedacht?'

'Ja.'

'Misschien zou je ook andere schoenen kunnen kopen.' Ik wierp een blik op zijn zwarte schoenen.

'Welke moet ik dan nemen.'

'Nou eh... gewoon makkelijke schoenen. Met veters. Nike of Vans.'

'Simpele kleding en makkelijke schoenen.' Hij lachte nerveus.

'En wat ga je met je haar doen? Ik weet niet hoe het eruit ziet zonder gel.'

'Rommelig... een soort krullen.'

'Wat als je het nou niet helemaal achterover kamt, maar een beetje in model brengt.'

'Dan zakt het in.'

'Niet als je haarlak gebruikt.'

Ik glimlachte onzeker en hoopte, niet zozeer voor mezelf maar meer voor Edward, dat hij er normaal uit zou zien. Ik stond op het punt om hem te vertellen dat ik nog niets tegen Louis had verteld, tot hij een doosje uit zijn tas haalde.

'Ik heb lenzen bij me.' Hij haalde half zijn schouders op.

'Waarom doe je ze niet in dan?'

'Dat kan niet in het lokaal.'

'Waarom heb je ze dan meegenomen?'

Hij haalde opnieuw zijn schouders op.

'Doe het dan in de wc, ik wil je zonder bril zien.'

Hij stond aarzelend op, en ging naar de wc. Ik keek in mijn boek en was verrast over hoe makkelijk ik met Edward kon praten. Misschien kwam het doordat hij geen ervaring had met meisjes, of gewoon - net als mij - heel onhandig was in de omgang met andere mensen. Een paar seconden later kwam hij terug het lokaal in, met zijn bril nog steeds op. Hij liep terug naar ons tafeltje. Ik keek hem verwachtingsvol aan en hij zette langzaam zijn bril af. Het was zo'n groot verschil dat mijn mond er bijna van open hing. Zonder bril zag hij er veel relaxter en knapper uit.

'Waarom ben je niet eerder lenzen gaan dragen?' Ik drukte mijn hand tegen mijn mond om mijn verbaasde lach te stoppen.

'Is dat een compliment?'

'Ja, je ziet er veel beter uit.'

'Vind je dat echt?' Hij fronste even, en lachte toen zijn onhandige glimlach.

Nu hij weer zo opgewekt keek wilde ik niets zeggen over Louis. Ik wilde hem niet kwetsen, en ik wilde het Louis ook niet vertellen. Misschien zou hij wel boos worden op Edward. De rest van de les had ik last van een zware tweestrijd. Ik hield meer van Louis dan dat ik van Edward deed, omdat we meer met elkaar optrokken, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Edward te kwetsen. Peinzend pakte ik mijn tas in toen de bel ging en liep het lokaal uit. Ik zocht mijn weg naar mijn kluisje en fietste naar huis.