Veranderingen

33.

Een paar dagen voor ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, ging het mis. Louis kwam me zo vaak als hij kon opzoeken, soms buiten de bezoekuren. Als hij dan werd gesnapt dwaalde hij net zo lang rond in het ziekenhuis tot hij me wel mocht bezoeken. Maar blijkbaar kwam mijn vader me ook een keer bezoeken, en liep hij Louis tegen het lijf. Zodra mijn vader mijn kamer binnen kwam, keek hij me achterdochtig aan.

'Hallo Jennifer, hoe gaat het met je?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Nog een beetje hoofdpijn.'

'Goed, goed... Zat er niet een jongen met piercings in jouw klas?'

Ik kreeg het gevoel alsof mijn maag van lood was geworden, maar probeerde zo neutraal mogelijk te kijken. 'Alleen bij geschiedenis.' Mijn stem klonk zo verveeld dat ik er bijna trots op was.

'Hij is hier nu ook in het ziekenhuis, wist je dat?'

'Hoe moet ik dat nou weten?'

'Niet zo'n toon aanslaan.'

'Sorry, ik wist niet dat hij er was.'

'Jullie hadden toch een keer iets samen voor school?'

'Ja, maar het werkte niet tussen ons dus zijn we in een ander groepje gezet.'

Hij keek me weer achterdochtig aan. 'Ik dacht dat hij hier voor jou was, maar dan zal ik me wel vergist hebben. Wanneer mag je weer naar huis?'

'Over twee dagen, als alles goed gaat.'

'Mooi, dan haal ik je wel op.'

'Oké.'

Hij stond op en liep zonder nog iets te zeggen de kamer uit. Toen ik zeker wist dat hij weg was, voelde ik hoe de paniek langzaam bezit van me nam. Hij zou het hier zeker niet bij laten zitten, en het zou me niets verbazen als hij me de komende paar weken weer van school ging halen en brengen. Na een lange tijd glipte Louis mijn kamer in.

'Ik ben je pa tegen gekomen.' zei hij, en hij ging zitten op dezelfde stoel waar mijn vader ook op had gezeten. 'En volgens mij herkende hij me.'

'Hij heeft er al met me over gepraat.'

'Denk je dat hij iets gaat doen?'

'Misschien strenger in de gaten houden, en de komende weken zal hij me vast weer naar school brengen.'

'Moet ik weer een maandje of zoiets weg blijven?'

'Nee.'

Hij keek me verbaasd aan. 'Dus je gaat tegen je vader in?'

'Dat doe ik al een halfjaar.'

'Beste halfjaar van je leven.'

'Dat wel.'

Hij glimlachte half en bleef bij me tot ver na het bezoekuur. Uiteindelijk werd hij gesnapt door de verpleger die mij elke dag onderzocht, en werd het ziekenhuis uitgezet. De andere twee dagen gingen in een waas voorbij, omdat ik inmiddels gewend was aan de routine in het ziekenhuis. Wakker worden om negen uur, ontbijt, kleine controle, drie uur lang vrije tijd, middag eten, bezoekuur met Louis tot vier uur, kleine controle, avond eten, douchen, twee uur vrije tijd, terug naar mijn kamer. En dat was doodsaai, dus was ik voor de allereerste keer sinds ik me kon herinneren blij om mijn vader te zien. Thuis was ik allang niet meer blij met mijn vader, want ik kon meteen aan het eten beginnen. Het was dinsdagavond, dus morgen zou hij in ieder geval niet thuis zijn. Het verbaasde me niets toen hij zei dat hij me weer naar school ging brengen en zou halen, dus at ik zonder te protesteren verder van mijn lasagna. Louis kwam me 's avonds gelukkig opzoeken, hij was de enige wie me nog een beetje vrolijk maakte de laatste tijd. Hij bleef die avond bij me slapen, en als hij niet met zijn rug naar de deur had gelegen, en als ik voor de grap niet heel de tijd zijn capuchon over zijn hoofd had getrokken, had het wel eens heel anders kunnen lopen. Mijn vader kwam opeens midden in de nacht mijn kamer binnen, waarschijnlijk om me te controleren. We verstijfden allebei - Louis' hart klopte zo snel dat ik bang was dat mijn vader het zou horen - en opeens zuchtte Louis heel diep. Ik was te bang om hem boos aan te kijken, maar blijkbaar dacht mijn vader misschien dat hij me wakker had gemaakt, dus sloot hij de deur weer. Pas na vijf minuten waren we allebei genoeg gekalmeerd om weer normaal te bewegen.