Datum 11 : Suppressed Memories

Mula dari awal
                                        

Ang basement hangar na yun!!!

Kunot noo akong napatayo at agad na napatakbo palabas ng hallway.

"Captain Helsberg!! It's too dangerous!"

I readily had passed their concerns for me as I felt my feet run towards outside of the hallway. Strong and smoggy winds then welcomed me through the upper deck of the said hallway.

Napatingala ako as I covered half of my face, leaving an opening for my eyes to witness and verify my assumptions.

A massive and loud stump was heard. Nanlaki ang aking mga mata as I stood there, witnessing two familiar obsolete Mechanical Guardian units arose and walk outside the hangar with great might.

I gazed upon those units perfectly standing through the smog. Natigilan ako as I felt winds rushed through my uniform.

Isang tao lang bukod sakin ang may alam ng security passcodes ng mga units na iyan, as well as the said basement hangar.

Kung ganoon, totoo pala ang mga sinasabi ni Reo.

I was never wrong, and so was him.


Ivann's Point Of View

Init, lagkit, alikabok, kadiliman at isang kilong awkwardness.

Yan ang tanging mga bagay na pumapaligid saakin habang mahigit 2 oras nang nakahilatang nakapatong sa mainit na dibdib ng babaeng aking iligtas out of that 1 minute instinct.

Walang iba kundi si Revienne.

Awkward level 9999, but we don't have any choice but to maintain this position, kung hindi ay tuluyan na kaming malalata ng mga gumuhong malalaking debris mula saaming gawing itaas.

Come to think of it, if gagalaw ako ay lalong lalala ang injury ng aking naipit na kaliwang paa.

Mangiyak-ngiyak kong pinilit na huwag galawin ang aking ulo, taking care not to move her breast on my cheeks.

The F*ck ang sino mang hindi madidistract at mamumula na parang hinog na kamatis kung halos 2 oras ka nang nakihga sa pair ng malalambot at jiggly na dibdib ng isang babae?!

Taena yan!!! Bakit ba ako naipit sa ganitong sitwasyon! Literally, Ipit.

Kung ibang lalaki pa siguro ang nasa aking katayuan, maybe they'll prefer to die on this place with her!!

"Hey!!! Anybody there!!!!" pikit mata kong pagsigaw ng tulong, umaasang may makarinig at mai-alis ako sa sitwasyong ito, but I guess it was no use.

It seems that we're the only ones left in this ruins.

"Uhm.. hey, I..Ivann.. are.. are you okay?" she said worriedly asked na parang walang kahit anong bahid ng malisya sa isipan

"..E..Eyah..." natataranta at paiwas kong pagsagot.

Sa ngayon tanging ang nakakabinging katahimikan lang ang aming naririnig sa bawat sulok ng gumuhong lugar.

Tuluyan ding pinulbusan ng mga mapipinong alikabok ang aming mga katawan. Habang dumidiin naman sa balat ng aming braso at binti ang iilang maliliit na crumbs ng gumuhong concrete.

"Argh" nag ngitngit ang aking mga ngipin dala ng sakit mula saaking kumikirot na sugat sa paa.

"Are you okay? Kaya mo paba?" She worriedly stared at me na agad kong ikinagulat.

"You should be worried about your condition, not mine." I said as immediately took my eyes off her. An awkward silence was heard between us.

"Hey, Ivann." Her calm sweet voice as she broke the silence.

Code 365 Project MemoryTempat di mana cerita hidup. Terokai sekarang