Have Been In Love With The Superstar (COMPLETED)

36: JBS

36:JBS

Tinanghali ako ng gising. Kung hindi ako kinatok ni mommy sa kwarto ko ay malamang sa malamang, hindi pa ako magigising. Pasado alas dos na ako natulog kagabi kaya tanghali rin ako magigising. Nagiging habit ko na nga iyon eh.

"Get up na. Punta tayo sa salon." masiglang sabi ni mommy sa akin.

Ayos na ayos na siya samantala ako ay sabog ang buhok, may muta pa nga ata, at baka may panis pang laway but I'm not like that.

Minadali ako ni mommy. Aniya'y makukulangan na daw kami ng oras kapag nagtagal pa ako sa banyo. Ilang minuto lang din akong pinakain. So ano 'to? Matapos nila akong kunan ng kaligayahan ay paparusahan ako rito. Aba'y hindi na tama ang pag-trato nila sa sariling anak!

Hinatid kami ng driver namin sa isang salon dito. Hindi ko alam kung nasaan sina Kuya dahil hindi ko sila nakita kanina. Baka nasa gym na naman yung kumag na yun.

Inikot ko ang paningin ko sa salon na ito habang si mommy ay kinakausap na ang isang stylist. Pina-upo na ako nung assistant at hinarap sa salamin.

"Can I have a color?" I asked mom, eyeing her through the mirror in front of us.

"Uh, yeah sure. Whatever you want." she smiled.

I smiled too. Feeling ko nagiging malaya ako ngayon. Pero naiisip kong pambawi lang din ito sa akin ni mommy or a gift since today's my birthday. But whatever it is, hihingin ko ang gusto ko.

"I want it chestnut brown, please." I said politely to the stylist.

Tapos ng i-hair spa ang buhok ko kaya nagpakulay naman ako. Sabi ni mommy, magpapa-manicure and pedicure pa daw kami at kung anu-ano pang kaartehan ng isang babae. Buti pa si mommy mahilig dito. E ako, hindi naman ako mahilig sa mga ganito eh.

"Gutom ka na ba?" tanong ni mommy pagkalabas namin ng salon.

"Yup. Konti lang nakain ko eh." tugon ko sabay hawak sa kumakalam nang tiyan.

"Oh! My bad. Kailangan na nating magmadali kanina eh. Male-late tayo." aniya.

I have a doubt. Hindi ko alam kung bakit ngayong araw pa kami pupunta ng salon when we can have it tomorrow or the other days. It's my birthday so we should celebrate but for me, I don't want to celebrate it when I'm alone. Not that I'm alone literally. But, I feel like I'm alone because I left some people who are so important to me. I left them. And it saddened me.

Nagpa-hatid kami sa isang coffee shop. Kumain kami roon at nagkaroon ng kaonting chitchat. I'm a bit distant now to my parents because of what they did for me. I'm mad, yes, but I shouldn't treat them coldly.

"Mom?"

"Hmm?"

"Is there any event going to happen this day?" tanong ko ng hindi ko na mapigilan ang sarili.

Nakakapagtaka naman kasi. Kanina, sa kitchen, busy ang cook namin sa mga niluluto. Busy din ang mga maid namin. Tapos may cater truck pang naroon sa driveway. Lahat ng katulong namin sa bahay ay busy. Mapa sa garden man, living room, sa poolside, sa lawn at kung saan pang parte ng bahay namin ay inaayosan. I just ignored it kanina dahil inisip kong pinapaayos lang ang mga iyon ni mommy dahil andito na sila. Well, mom is kind of perfectionist kaya yun.

"Uhm, let say we have a party. It's a welcome party for us since we're going to live here from now on and it's your 17th birthday!" maligaya niyang sagot.

"Wait. What? We're going to live here from now on? We're not going back to the Philippines anymore?" dismayado kong tanong.

"Katriel, we moved here so forget the Philippines."