Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 28

Αν αρχίσουν να φιλιούνται και να κάνουν γλυκανάλατες βλακείες, σηκώνομαι και φεύγω.

Ο Πάνος περνάει αντανακλαστικά το χέρι του γύρω μου. Τον κοιτάω και του χαμογελάω. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς τον Πάνο. Ειλικρινά... αισθάνομαι πολύ περίεργα για αυτόν. Ενώ κοιταζόμαστε, σηκώνω το χέρι μου και του χαϊδεύω τα μαλλιά. Μου βγήκε αυθόρμητα.

"Είναι πολύ χαλαρωτικό αυτό...", μου ψιθυρίζει ο Πάνος.

Του γνέφω ευδιάθετη. Τι γλυκιά στιγμή! Τα παιδιά απέναντί μας σπάζουν τα βλέμματα τους και μας κοιτούν με περιέργεια.

"Με εσάς τους δύο πάλι τι συμβαίνει;", ρωτάει η Δέσποινα με περιέργεια.

"Τίποτα. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι", της απαντάω.

"Ναι. Κολλητοί", συμφωνεί ο Πάνος. Η φωνή του μαρτυράει μια μικρή θλίψη.

"Μα φαίνεστε σαν... ζευγάρι! Και ταιριάζετε κιόλας", ξαναλέει η Δέσποινα.

"Σταματά βρε Δέσποινα. Αφού σου λένε ότι δεν τα έχουν, τι πρόβλημα έχεις εσύ;", λέει εκνευρισμένος ο Σπυρόπουλος.

Η Δέσποινα τον κοιτάει περίεργα και σταματάει. Μια σιωπή απλώνεται για λιγάκι.

"Γιώργο, από ότι έχω καταλάβει, έχετε βγει με τη Δέσποινα και εμείς τώρα σας ενοχλούμε", λέω τελικά. "Πρέπει να σας αφήσουμε μόνους".

Η Δέσποινα με κοιτάει με ένα ύφος ευγνωμοσύνης. Ο Πάνος συμφωνεί έντονα.

"Μα δε μας ενοχλείτε καθόλου!", προσπαθεί να μας πείσει.

"Και πάλι, δεν είναι σωστό αυτό. Είστε σε ραντεβού τώρα. Κι εμείς βγήκαμε οι δυο μας. Καλά περάσαμε, αλλά πρέπει να κάνετε τα δικά σας", λέω κάθετη.

"Οκ, πάντως δεν είναι ανάγκη να φύγετε", ο Σπυρόπουλος κάνει μια ύστατη προσπάθεια.

Με τον Πάνο έχουμε σηκωθεί από το τραπέζι. Τους χαιρετάμε και φεύγουμε. Βγαίνουμε από το μαγαζί και περπατάμε στα πλακόστρωτα δρομάκια της πόλης. Νιώθω πολύ όμορφα.

"Πώς σου φάνηκαν τα παιδιά;", ρωτάω τον Πάνο.

"Μια χαρά. Αυτή η Δέσποινα δεν μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, δεν ξέρω γιατί".

"Ούτε εγώ τη συμπαθώ. Αλλά ο Γιώργος είναι εντάξει παιδί", λέω.

"Ναι... καλός φαίνεται", μου απαντάει με σφιγμένα χείλη.

"Τι έχεις;"

"Εγώ; Τίποτα".

"Πώς τίποτα; Έχεις αλλάξει χρώμα!"