Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 50

Άυπνη. Κουρασμένη.
Παραφουσκωμένη από τις αηδίες που έφαγα αυτές τις μέρες σ' όλες τις άκυρες ώρες. Ο Στέλιος έφυγε σήμερα για την Ιταλία με τον Αχιλλέα, για να μην χάσουν το εισιτήριο γιατί αύριο θα πετάξουν νομίζω για Πορτογαλία. Πριν φύγει όμως ο αδερφός μου, ήρθε μέσα στο δωμάτιο να μου μιλήσει. Εγώ αρχικά δεν ήθελα να πω τίποτα, κι έτσι απλά τον άκουγα. "Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι" μου είπε ο Στέλιος αλλά εγώ τον αγνόησα. Δεν τον κοιτούσα καν.

"Θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να ξαναβγείς έξω και να ξεχαστείς λίγο. Άνοιξε το τηλέφωνο, πάρε την Μαρία να γελάσεις λίγο, ή τον Αντώνη", και εγώ τότε τον κοιτάω για πρώτη φορά και καταλαβαίνει ότι είπε τη σωστή λέξη.

"Είμαι σίγουρος ότι θα ανησυχεί για σένα, Μαρτίνα, και θέλει μόνο το καλό σου" μου λέει και το ξέρω ότι έχει δίκιο. Αλλά νιώθω ότι δεν πρέπει να με δει έτσι όπως είμαι. Άπλυτη, βρώμικη και γεμάτη από σκόνη από τα γαριδάκια στο πρόσωπο και τα δάκτυλα. Θα νιώσει μεγάλη απογοήτευση εκ μέρους μου.

"Το ξέρω, Στέλιο" του λέω, "Απλά δεν είμαι έτοιμη ακόμα, ίσως αύριο. Εσύ πώς είσαι;" τον ρωτάω, συνδειτοποιώντας ότι δεν τον ρώτησα εδώ και μέρες και ξέρω ότι τον πονάει κι αυτόν. "Νιώθω λίγο καλύτερα. Μου λείπει πολύ βέβαια ο μπαμπάς αλλά...έχω τον Αχιλλέα δίπλα μου σε κάθε λεπτό και χωρίς εκείνον δε νομίζω να κατάφερνα να προχωρήσω έτσι εύκολα. Και το ταξίδι αυτό πιστεύω θα μου κάνει καλό" μου λέει.

"Είμαι πολύ χαρούμενη για σένα, Στέλιο, γιατί σου αξίζει η αγάπη αυτή και το ήξερε κι ο μπαμπάς και γι' αυτό έκανε τα πάντα στο τέλος. Πάντα σου είχε μεγάλη αδυναμία" του λέω και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. "Ο μπαμπάς μας αγαπούσε το ίδιο, Μαρτίνα. Μπορεί τον τελευταίο χρόνο να ήταν μακριά, αλλά δεν σταμάτησε λεπτό να μας αγαπάει και να μας το δείχνει συνεχώς. Και πιστεύω ότι θα μείνει δίπλα μας για μια ζωή όσο τον σκεφτόμαστε. Θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας κι αυτό δεν πρόκειται να σβήσει με καμία δύναμη. Ούτε με τον χρόνο, ούτε με δηλητήρια, ούτε με τίποτα.

Το να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ μέσα σου είναι το μεγαλύτερο όπλο μας, και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβει ο κάθε ψυχάκιας που προσπαθεί να μας πληγώσει. Αυτός που το έκανε είναι απλά δειλός" λέει ο Στέλιος και τον αγκαλιάζω.

Χρειαζόμουν να ακούσω αυτά τα λόγια από τον αδερφό μου και νιώθω ότι μετά από τόσα χρόνια έχουμε κάτι κοινό που μας συνδέει πέρα από το ίδιο αίμα, κι ας είναι μια απαίσια τραγωδία.