Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 43

Κοιμήθηκα 2 ώρες στην αγκαλιά του Αντώνη χθες το βράδυ. Άνοιξα τα μάτια μου, νωρίς το πρωί, στις 7 και τον αντίκρυσα δίπλα μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, νόμιζα ότι ήταν ένα όνειρο, ένα απ' αυτά που ντρέπεσαι να τα πεις στους άλλους. Είναι τόσο όμορφος ακόμα κι όταν κοιμάται, πηγαίνω κοντά και του δίνω ένα πεταχτό φιλί.

Ύστερα σηκώνομαι και ντύνομαι και τότε τον ακούω να χασμουριέται και να τεντώνεται. "Καλημέρα" μου λέει μ' ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο. Του χαμογελάω γλυκά και του λέω "Πρέπει να φύγω".

"Γιατί βιάζεσαι, πού έχεις να πας; Για τρέξιμο;" μου λέει ειρωνικά και τον κοιτάω, νευριασμένη. "Όχι, Αντώνη, έχω μάθημα χορού και μετά να παραγγείλω το φόρεμα για την μασκαράδα" του λέω και με κοιτάει με περιέργεια. "Μασκαράδα;" με ρωτάει. "Α ναι, σωστά, δεν ξέρεις. Σε μια βδομάδα θα κάνουμε με τις σχολές μια μασκαράδα" του λέω.

"Α ωραίο ακούγεται. Και με ποιον θα χορέψεις; Υπάρχει θέση για παρτενέρ;" με ρωτάει καθώς σηκώνεται και ντύνεται. "Μ' έναν, δεν τον ξέρεις" του λέω. "Είναι πιο ωραίος από μένα;" με ρωτάει. "Χμμ" κάνω πως σκέφτομαι. "Όχι, βέβαια, δεν υπάρχει πιο ωραίος από σένα" του λέω και έρχεται και με πιάνει απ' την μέση ξαφνικά, με γέρνει προς τα πίσω και μου δίνει ένα παθιασμένο φιλί. "Θέλω την γεύση των χειλιών σου για πάντα στα δικά μου" μου ψιθυρίζει και μου δίνει ένα ακόμα φιλί.

Αφού φάγαμε λίγα φρούτα και ασπράδια αβγών για πρωινό, με πήγε σπίτι να κάνω ένα ντουζ και να αλλάξω για την σχολή. Προτού όμως φύγω, με προλαβαίνει η μαμά και με σταματάει. "Μαρτίνα, πού ήσουν χθες το βράδυ;" με ρωτάει, ανήσυχη.

"Όπου θέλω ήμουν" της απαντάω. "Σε παρακαλώ, θέλω να μιλήσουμε" μου λέει με δάκρυα στα μάτια κι ενώ άρχισα να νιώθω λίγο άσχημα, έπρεπε να φύγω για να μην αργήσω για το μάθημα.

Καθόλη την διάρκεια του μαθήματος, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την προηγούμενη νύχτα. Όλες με ρωτούσαν τι σκέφτομαι και γιατί χαμογελάω σαν χαζό. Ειδικά η Ρωξάνη προσπαθούσε ώρες να με πείσει να της πω, αλλά δεν ήθελα. Εντάξει, δεν τις ξέρω και τόσο καλά, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να το πω σε κάποιον.

Έτσι λοιπόν, πήγα για καφέ με την Μαρία και την Ελπίδα στο Mall να τους πω τα νέα. "Επιτέλους" λέει η Ελπίδα αδιάφορη, ενώ η Μαρία άρχισε να κλαίει από συγκίνηση. "Καλά ας ηρεμήσουμε λίγο" της λέω. "Είμαι τόσο χαρούμενη, εγώ με τον Φίλιππο, η Ελπίδα με τον Νίκο κι εσύ επιτέλους με τον Αντώνη" λέει η Μαρία. "Ποιος σου είπε ότι είμαι με τον Νίκο; Απλά βγαίνουμε λίγο παραπάνω για να κατάφερουμε να βρούμε τον βλάκα τον Αντρέα" λέει η Ελπίδα.