Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 87

Γύρισα σπίτι κι έφτιαξα ένα καινούριο ημερολόγιο που γράφει πόσες ημέρες έχουν μείνει για να φτάσω τον στόχο μου, να χάσω δηλαδή 40 κιλά. Νιώθω σίγουρα ότι πήρα τα κιλά που έχασα ήδη και πρέπει οπωσδήποτε να πάω γυμναστήριο, καθώς έμεινε πίσω. Κάθομαι λίγο στο λάπτοπ να ξεχαστώ αλλά το μόνο που σκέφτομαι είναι η δίκη του Αντώνη. Είμαι σίγουρη ότι δε θα καταδικαστεί για μια τόσο ηρωική πράξη. Αλλά φοβάμαι πιο πολύ για την Κίρκη. Μια μάνα που έχασε το παιδί της σίγουρα θα είναι αδίστακτη.

Νιώθω μελαγχολικά και μου λείπει ο Αντώνης που βρίσκεται ακόμα στο κρατητήριο. Ο καημένος μου, δεν του αξίζει κάτι τέτοιο. Βγαίνω στο μπαλκόνι και χαζεύω τα κτίρια του Ηρακλείου. Από δω μπορώ να δω λίγο και το Ολυμπιακό στάδιο, πιο μεγαλειώδες από οτιδήποτε.

Έτρεξα λίγο μετά στη γειτονιά κι έφτασα στο πάρκο το γνωστό που καθόμουν συνήθως με τον Αντώνη. Αναστενάζω. Είναι τόσο άδειο και λυπηρό αυτό το πάρκο χωρίς εκείνον. Θέλω να φάω σοκολάτα απ' τη στεναχώρια μου αλλά ξέρω ότι θα τον απογοητεύσω. Και δε μπορώ να συνεχίσω να τον απογοητεύω, είναι πλέον και επίσημα ο ήρωάς μου πέρα από γυμναστής μου. Του χρωστάω τη ζωή μου.

Φτάνω στο γυμναστήριο, αποφασισμένη να κάνω το πρόγραμμα που κάνουμε συνήθως. Μπαίνω μέσα, βλέπω την Νάνσυ με τον Αχιλλέα, εκείνον τον ωραίο τύπο απ' το σινεμά. Αυτή φαίνεται σαν να προσπαθεί να τον ρίξει αλλά αυτός προσπαθεί να εστιάσει στη γυμναστική και της χαμογελάει ψεύτικα. Καθώς προχωράω προς τους διαδρόμους, το βλέμμα της Νάνσυ πέφτει πάνω μου και αμέσως φαίνεται να αγριεύει. Πρέπει να με μισεί πάρα πολύ που έβαλα τον Αντώνη σε τέτοια κατάσταση.

Την αγνοώ και ξεκινάω τρέξιμο στον διάδρομο. Το γυμναστήριο φαίνεται τόσο άδειο τελικά χωρίς τον Αντώνη. Όλα είναι άδεια χωρίς εκείνον. Λαχανιάζω γρήγορα και σταματάω. Πάω στον κάδο και κάνω εμετό. Με πλησιάζει η Νάνσυ και εγώ προσπαθώ να αναπνεύσω. «Πρέπει να 'σαι πολύ ευτυχισμένη» μου λέει κι εγώ την κοιτάω με νόημα καθώς είναι προφανές ότι δεν είμαι αφού μόλις έκανα εμετό!

«Ελπίζω πραγματικά ο Αντώνης να αθωωθεί γιατί έτσι και μπει φυλακή για σένα...» λέει και παίρνει μια βαθιά ανάσα «...δε ξέρω τι θα γίνει». «Μ' απειλείς;» την ρωτάω, «ο τελευταίος άνθρωπος που μ' απείλησε δεν έζησε πολύ» της λέω και δε μπορώ να πιστέψω τι είπα μόλις. Η κανονική Μαρτίνα δε θα 'λεγε ποτέ κάτι τέτοιο αλλά μάλλον είμαι πολύ συγχυσμένη, κουράστηκα να είμαι η μπάλα που παίζουν όλοι από δω κι από κει. Αυτή με κοιτάει, σοκαρισμένη.