Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 48

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Η μυρωδιά τριγύρω ήταν φρικιαστική. Μούχλα, σκόνη και κλεισούρα. Αλλά δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τις φυλακές των γυναικών στην Αθήνα. Περίμενα σε μια άβολη σιδερένια καρέκλα, γεμάτη άγχος και φόβο. Ήξερα ότι ο Αντώνης με περιμένει απ' έξω αλλά και πάλι πόσο άνετα να νιώσω όταν ξέρω ότι θα ξαναδώ αυτήν την μάγισσα, την Κίρκη.

Μπαίνουν μέσα δύο σωματώδεις φύλακες που συνοδεύουν την Κίρκη, η οποία φοράει μια πράσινη ολόσωμη στολή, και τα μαλλιά της πιασμένα πάνω. Φαίνεται άπλυτη, άβαφη και εξαθλιωμένη. Δεν περίμενα με τίποτα να αντικρίσω ποτέ αυτήν την εικόνα. Την βάζουν και κάθεται απέναντί μου.

Μου ρίχνει ένα χαμόγελο, απ' τα γνωστά τα πονηρά της αλλά δύσκολα τα καταφέρνει όπως παλιά. Πρέπει να έχει ταλαιπωρηθεί πολύ. «Καλώστην. Πώς σου φαίνεται το νέο μου λουκ;» με ρωτάει και οι φύλακες βγαίνουν και περιμένουν απ' έξω. Αυτή ευτυχώς φοράει χειροπέδες γιατί δεν την εμπιστεύομαι καθόλου μετά την απαγωγή μου. Ακόμα νιώθω τον πόνο στο σώμα μου από τότε.

«Ο πατέρας μου δηλητηριάστηκε» της λέω εξαρχής και παγώνει για λίγο. «Και βρήκες ποιος το έκανε;» με ρωτάει. «Όχι, αλλά θα τον βρω» της λέω. «Εμένα τι με θες;» με ρωτάει. «Νομίζω ξέρεις τι θέλω. Να μου πεις τι έκανες απλά» της λέω κι αυτή γελάει. «Κατηγορείς εμένα; Λυπάμαι που στο λέω πραγματικά, αλλά εδώ μέσα δεν έχω καμία δύναμη» μου λέει αλλά δεν την πιστεύω. «Έχεις πολλές διασυνδέσεις, Κίρκη, πες την αλήθεια» της λέω. «Το πρωί που έκανα ντουζ με 20 άλλες γυναίκες, ήρθε μια και μου έριξε αγκωνιά στην κοιλιά. Κι αυτό δεν είναι τίποτα. Δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε διάθεση να ασχοληθώ με την οικογένειά σου, Μαρτίνα. Μάλλον κάποιος άλλος θέλει να σε αποδυναμώσει και να σε χτυπήσει. Εγώ στη θέση σου θα φοβόμουν να κυκλοφορήσω μόνη μου» μου λέει και αρχίζω να την πιστεύω.

Άραγε να λέει αλήθεια; Δεν είναι η Κίρκη ο Αντρέας Κ; Να μου πεις, για να ήταν ο Αντρέας θα έπρεπε να έχει λάπτοπ ή κινητό και στις φυλακές δεν της επιτρέπουν τίποτα.

Βγαίνω απ' τις φυλακές για να συναντήσω τον Αντώνη. Φεύγοντας, του λέω τι μου είπε η Κίρκη κι αυτός φαίνεται σκεπτικός. «Φοβάμαι λίγο μ' αυτό που είπε, Αντώνη. Θα μπορούσα να μείνω απόψε σπίτι σου;» τον ρωτάω και φαίνεται ανήσυχος. «Ε...ναι, φυσικά, Μαρτίνα, όποτε θες» μου λέει και μου δίνει ένα φιλί στα χείλη. «Ευχαριστώ» του λέω.

Αλλά πρώτα πηγαίνουμε να επισκεφτούμε την Μαρία που θέλει να μου πει τα νέα της. Πάω λοιπόν σπίτι της με τον Αντώνη, όπου προσέχει τον μικρό της αδερφό, κι όταν λέω 'προσέχει' εννοώ κυνηγάει στον κήπο. Εγώ κάθομαι λίγο πιο κει με τον Αντώνη και την περιμένουμε να μας δει. Φοράει ένα απ' τα γνωστά της φλοράλ φορεματάκια κι έχει τα μαλλιά της ανέμελα.