Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 73

Μετά από έναν άστατο ύπνο, φάγαμε πρωινό με τον Μάρκο και ετοιμαζόμαστε για να πάμε για τρέξιμο. «Τι ώρα ήρθες χθες;» τον ρωτάω καθώς βγαίνουμε απ' το σπίτι κι αρχίζουμε να τρέχουμε. «Σήμερα το πρωί ήρθα, έμεινα στης θείας μου χθες» μου λέει, ενώ αρχίζουμε να ανεβαίνουμε μια μεγάλη πλαγιά. Αρχίζω και κουράζομαι και σταματάω να πάρω αναπνοή. Ο Μάρκος έρχεται δίπλα μου. «Είσαι καλά; Μήπως θες να σταματήσουμε;» με ρωτάει.

«Όχι, Μάρκο! Πάμε!» του φωνάζω και προχωράμε. Δεν έχω συνηθίσει κάποιον να μου λέει να σταματήσουμε, αλλά να με πιέζει. Το 'χω πλέον συνηθίσει με τον Αντώνη και νιώθω πολύ περίεργα με τον Μάρκο. Καταλαβαίνω πάλι πόσο μου λείπει ο Αντώνης κι ότι δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν.

Αλλά πρέπει να συνεχίσω έτσι, δεν είμαι για σχέσεις έτσι κι αλλιώς, θα πάω Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο πέρα απ' όλα τα άλλα όπου ελπίζω να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Θα γνωρίσω νέο κόσμο και ελπίζω να έχω φτάσει τον στόχο μου για να έχω πιο πολλή αυτοπεποίθηση. Καθώς φτάνουμε στην κορυφή του νησιού κοιτάμε το ηφαίστειο από ψηλά με τον Μάρκο και πίνουμε μπόλικο νερό.

«Ξέρεις, Μαρτίνα, σκεφτόμουν τον Σεπτέμβριο να έρθω να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη κι εγώ» μου λέει και μένω. Λες και ήξερε ότι αυτό σκεφτόμουν. «Πώς σου ήρθε αυτό; Αθήνα δε δήλωσες;» τον ρωτάω. «Ναι, αλλά θέλω να είμαι μαζί σου» μου λέει και μικτά συναισθήματα συγκρούονται μέσα μου. Απ' τη μία θα μπορούσαμε έτσι να δοκιμάσουμε να κάνουμε σοβαρή σχέση και να προχωρήσουμε και θα ήταν τέλειο αλλά απ' την άλλη δε νιώθω τόσο δυνατά συναισθήματα γι' αυτόν αλλά δε μπορώ να του το πω αυτό! Ίσως με τον καιρό να τον ερωτευτώ αλλά προς το παρόν η καρδιά μου δεν χωράει άλλον πέρα απ' τον Αντώνη. Γιατί να μη μπορούσα να το ελέγξω όπως ελέγχω το μυαλό μου;

«Καλά, θα δούμε μέχρι τότε» του λέω και με κοιτάει. «Αν θα είμαστε μαζί εννοείς;» με ρωτάει. «Δε ξέρεις τι γίνεται, Μάρκο, όλα αλλάζουν γρήγορα» του λέω και προχωράω προς τις ταβέρνες.

Καθόμαστε και τρώμε θαλασσινά και σαλάτες πάλι. «Βαρέθηκα τα ψάρια, θα 'θελα ένα σουβλάκι» μου λέει. «Αμάν πια με τις ορέξεις σου, Μάρκο. Εγώ δεν πρόκειται να χαλάσω την δίαιτα γιατί δεν πρόκειται να κάνω πλαστική ποτέ» του λέω και πεισμώνει. «Εγώ θα κάνω πάντως, δε ξέρω τι λες εσύ» μου λέει και παραγγέλνει πατάτες τηγανιτές. Αναστενάζω. «Γιατί μου το κάνεις αυτό; Θες να φύγω;» τον ρωτάω και κάνω να σηκωθώ και με τραβάει κάτω.