Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 66

Σήμερα με τον Μάρκο πήγαμε στον τέταρτο όροφο του γυμναστηρίου όπου είναι για τις πολεμικές τέχνες. Μου γνώρισε τον Χάρη, έναν μελαχρινό καραφλό άνδρα με μαύρο μπλουζάκι και μαύρη φόρμα, ο οποίος μου έδειξε τις βασικές τεχνικές, για αυτοάμυνα και επίθεση. Δεν περίμενα να ήταν τόσο εύκολες τελικά, κάποιες απ' αυτές τις ασκήσεις κι ένιωσα ήδη πιο δυνατή και ασφαλής.

Χθες ήταν τόσο γεμάτη μέρα, και σήμερα ακόμα μιλούν οι γονείς μου τα άλλα θύματα της Κίρκης, η οποία έχει εξαφανιστεί από το βράδυ εκείνο που εισέβαλα στο γραφείο της. Εκεί λοιπόν που έβγαινα απ' το γυμναστήριο, σκεπτόμενη όλα όσα με περιμένουν πέφτω πάνω σε μια καλλίγραμμη κοπέλα στην ηλικία μου, μελαχρινή με πράσινα μάτια γεμάτα δάκρυα.

«Συγνώμη» της λέω αλλά δεν μου απαντάει απλά τρέχει προς τα μέσα. Εγώ αρχίζω κι ανησυχώ μήπως έχει κάποιο πρόβλημα σοβαρό και πάω να την βοηθήσω. «Τι συμβαίνει, είσαι καλά;» την ρωτάω και με κοιτάει και μ' αγκαλιάζει. «Μόλις έμαθα για τον Αντώνη...» μου λέει. «Τι πράγμα;» την ρωτάω. «Ότι πέθανε!» μου φωνάζει και ξεσπάει σε λυγμούς. «Τον ήξερες;» την ρωτάω και προσπαθώ να την συνεφέρω, δίνοντας της νερό και χαρτομάντηλα. «Ήταν ο γυμναστής μου» μου λέει.

Πηγαίνουμε και καθόμαστε στην καφετέρια και μου δείχνει κάτι παλιές της φωτογραφίες που ήταν τριπλάσια απ' ό,τι είναι τώρα. Έχω πάθει σοκ! «Μαργαρίτα» μου συστήνεται. «Μαρτίνα» της λέω. «Πολύ καλή δουλειά πάντως, μπράβο» της λέω, με λίγη ζήλια. «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έφυγε! Ήταν ο σωτήρας μου. Εσύ τον γνώρισες;» με ρωτάει και γνέφω σαν να μην ήθελα να απαντήσω. «Ναι, ήταν και δικός μου γυμναστής. Ήταν όντως πολύ καλός αλλά...Μαργαρίτα, ε...δεν έχει πεθάνει» της λέω και με κοιτάει με περιέργεια, σαν να της μιλούσα κινέζικα.

«Τι εννοείς;» με ρωτάει. «Δεν έχει πεθάνει, απλά τον κυνηγάει μια τρελή και ήθελε να εξαφανιστεί για ένα διάστημα» της λέω και γυρνάω και βλέπω την Νάνσυ που με άκουσε. «Γεια, πώς πάει;» της λέω και αυτή με κοιτάει, αγριεμένη. «Πώς τολμάς να λες τέτοια ψέματα; Ο Αντώνης έχει πεθάνει!» λέει στην Μαργαρίτα, η οποία ξεσπάει πάλι σε κλάματα και φεύγει. Εγώ δεν λέω τίποτα άλλο και πάω να φύγω και τότε η Νάνσυ έρχεται και με κολλάει στον τοίχο αρπάζοντας τον ώμο μου και κρατώντας τον γερά.

«Δε ξέρω πώς το έμαθες και δεν με νοιάζει, αλλά δεν μπορείς να το λες σε όποιον να 'ναι!» μου λέει, θυμωμένη. «Η κοπέλα ήταν πολύ στεναχωρημένη, δεν την είδες;» την ρωτάω. «Η Μαργαρίτα; Αυτή είναι μια τρελή πρώην τόφαλος πελάτισσα του Αντώνη που τον κυνηγούσε παντού και τον παρακολουθούσε συνέχεια και νόμιζε ότι την είχε ερωτευτεί. Αν είναι δυνατόν δηλαδή! Γι' αυτό αν δεν γνωρίζεις, κράτα την στοματάρα σου κλειστή!» μου φωνάζει και φεύγει. Πόσο την μισώ, δεν περιγράφεται! Αλλά απ' την άλλη ανησυχώ πολύ γι' αυτήν την κοπέλα, άραγε να λέει αλήθεια η Νάνσυ; Αποτρελάθηκε με τον Αντώνη τόσο πολύ που του έγινε σκιά; Μπήκε μέσα μου η αμφιβολία γι' αυτό που συμβαίνει με τον Αντώνη αλλά δεν θέλω να το πιστέψω.