Narnia; The End

Hoofdstuk 23; Blind

Susan

Nadat de dokter is weggegaan hoor ik alleen Lucy nog zachtjes snikken. Dan knijpt Peter weer in mijn hand. "Ik weet het!" Roept hij blij. Het blijft even stil. "Wat dan Peet?" Vraagt Ed. "Lucy's drankje natuurlijk!" Ik hoor Lucy meteen ophouden met snikken. "Ik ga het nu meteen halen!" Zegt ze nu opgewekt en ik hoor haar voeten bonken op de houten vloer als ze weg rent. Caspian trekt me nog dichter tegen zich aan en kust mijn kruin. "Het komt goed Suus" fluistert hij in mijn oor, zo zacht dat ik het alleen kan horen. Na een paar minuten hoor ik Lucy al weer terug komen rennen. Doen voel ik weer een windvlaag en Lucy haar hand op mijn wang. "Mond open Suus" zegt ze blij en ik doe wat ze vraagt. Een druppel valt in mijn mond en het smaakt heerlijk zoet. Dan is het wachten. Ik hoor mijn familie de adem inhouden en ikzelf ook.

Caspian

Iedereen wacht met ingehouden adem op wat er gaat gebeuren. Susan knippert met haar ogen en dan valt er een traan. Ze begint in stilte te huilen. "Suus?" Vraagt Peter nu bezorgt. Hij neemt haar hoofd in zijn handen en kijkt haar aan. Maar zijn gezicht betrekt. "Ik zie nog niks" fluistert Susan nu en Peter begint zijn tranen weg te knipperen. Ik veeg ze ook snel weg. Lucy haar lip trilt en bij Ed vallen de tranen over zijn wangen. "Ik wil graag even alleen zijn" zegt ze in fluistertoon. Peter knikt maar bedenkt zich dan. "Dat is goed Suus" Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd. En staat dan op van het bed. Lucy knuffelt Susan en Ed ook. Maar Susan zit als versteend. Dan lopen haar broers en zus naar buiten en de deur valt in het slot. Het blijft lang stil. "Jij ook Caspian" zegt ze ineens. "Nee" zeg ik koppig. Haar hoofd draait ze naar links waar ik zit. "Ik kan je horen ademhalen. Het heeft geen zin om hier te zitten. Met een blinde" Ik zucht. Ik laat haar nu maar even. Het heeft nu geen zin om tegen haar te gaan praten. "Moet ik je nog ergens bij helpen?" Vraag ik maar het blijft stil. Wel zie ik stille tranen over haar wangen glijden. Maar ze blijft doodstil zitten. Ik neem haar hoofd in mijn handen en leg haar lippen op de mijne. Als ik terugtrek hapt ze naar adem. Dan sta ik op, zonder is te zeggen. Als ik de deur uit wil lopen maakt ze een geluid. Ik draai me snel om en zie dat Susan op de grond ligt. "Suus!' Ik ga snel naar haar toe en til haar in mijn armen. "Waarom?" Huilt ze nu. "Waarom liet Aslan mij dit overkomen? Ik ben net thuis en dan nu dit" Ze breekt nu helemaal. Snikkend trek ik haar tegen me aan en ga samen met haar op het bed zitten. Ik leun achterover en nu liggen we op het bed, Susan in mijn armen verstrengeld. Ik weet niks te zeggen. Ik heb op die vraag geen antwoord. Het enige wat ik kan doen is hoop houden en bidden.