vampieren liefde

hoofdstuk 57

6 maand later, DE BABY.

Lorenzo,

Het is nog maar 4 uur in de ochtend maar Roos begon ineens te schreeuwen en het enigste waar ik aan dacht was, ziekenhuis!

We zijn bijna bij het ziekenhuis of Roos gilt het nog een keer uit.

Voorzochtig til ik haar uit de auto en loop snel de trappen op. Ik doe de deur open en gelijk komt er een dokter naar me toe gerent.

'Breng haar naar kamer 507' ik knik en loop naar de lift 5e verdieping. 'Verdomme waarom duurt het zo lang' brom ik en ren maar snel de trap op. Bij de 5e verdieping loop ik zo snel mogelijk naar kamer 507 die aan de andere kant is.

De doktoren kleden haar om en ik zit naast haar zodat ze in mijn hand kan knijpen.

Ze is zeker een half uur aan het puffen, schreeuwen van de pijn en kreunen. Voordat de baby eruit is.

Na een kwartier hoor ik een huilende gekrijs oftewel de baby is er.

'Aan u de eer om de navelstreng door te knippen' ik glimlach en laat de hand van Roos los. Ik pak de schaar en knip de navelstreng door.

De dokter wikkelt een doek om de baby heen en geeft het meisje aan mij. Ik glimlach 'Melody' ik overhandig haar aan Roos en de baby maakt allemaal geluidjes en opent vervolgens de oogjes. 2 knal rode ogen kijken ons omste beurt aan en ik druk een kus op Roos haar wang en een super licht kusje op het hoofdje van onze kleine meid.

'We willen nog wel even wat testjes doen om te kijken of alles oke is met de baby. En daarna mag uw vrouw en uw dochter mee naar huis' deelt de dokter mee. Ik glimlach en neem Melody van Roos over. Zo tr zien heeft Roos haar oogkleur verandert want die zijn nu groen. Ik geef haar aan de dokter. Die de kamer verlaat en ik ga weer bij Roos zitten.

'Je hebt het goed gedaan' stel ik haar gerust en complimenteer haar. Ze glimlacht en sluit haar ogen omdat ze hoogst warschijnlijk moe is. Ik druk een kus op haar voorhoofd en ze krijgt een glimlach op haar lippen.

'Ga maar slapen' fluister ik en ga in de stoel zitten.

Mijn mobiel trilt en ik haal hem uit mijn zak.

Max heeft me een berichtje gestuurd.

M: 'Waar zijn jullie?'
L: 'ziekenhuis, baby is geboren😀'
M: 'we komen eraan'
L: 'kamer 507'

En ik krijg geen berichtje meer terug.

De dokter komt weer binnen.

'Uw dochter is helemaal gezond' meldt de dokter en legt de baby in het bedje neer. Roos is weer wakker en is overeind gaan zitten. Ze aait het hoofdje van Melody ik glimlach en knijp in haar hand.

Ze kijkt me aan en er wordt op de deur geklopt. Ik loop naar de deur en zie Max en Helene staan. Max loopt naar Roos toe en omhelst haar voorzichtig.

Roos,

Max en Helene komen de kamer in gewandelt. Max loopt gelijk naar mij toe en Helene loopt naar de baby.

Max slaat voorzichtig zijn armen om mij heen en ik sla mijn armen om zijn middel.

'Ben trots op je zusie' ik glimlach en laat hem los en ga weer tustig liggen. Helene is met Melody aan het spelen. Ik glimlach en Lorenzo haalt haar uit het bedje en geeft haar aan Helene. Ze begint te bewegen met haar armpjes en ik begin te lachen.

De dokter komt weer binnen 'u mag u weer gaan omkleden dan kunt u naar huis' ik bedank hem en sta op om me kleren te pakken en te gaan omkleden in de wc.

Zodra ik me weer heb omgekleed loop ik weer terug naar buiten.

Ik duw de deurklink naar beneden en ik krijg de schrik van mijn leven.

Tranen lopen via mijn wangen maar beneden. Een dokter duwt me de gang op en ik val huilend in de stoel.

'Ze is hier' hoor ik in de verte en een stel voetstappen komen mijn kant opgerend.

'Schatje toch' hoor ik de zachte en gebroken stem van Lorenzo.

'Wat is er gebeurt' snik ik en stop mijn handen in mijn haar.

'Ze bewoog eerst heel erg opgewekt en ineens vielen haar handjes stil en hingen slap naast hij lijfje' zegt Lorenzo met een schorre stem. Ik begin te snikken mijn meisje waarom zei waarom ben ik niet degene die dood is... dood gaat? Of in iedergeval in gevaar is. Mijn eerste dochter. Lorenzo omhelst me en ik klamp me vast aan zijn shirt.

We zitten hier al bijna 2 uur en nog steeds is er geen gehoor van de dokters. Ze hebben haar naar de operatie kamer gebracht omdat ze in levensgevaar was.

Lorenzp heeft me intussen tot rust kunnen brengen. Maar van binnen ga ik helemaal kapot en eet ik mezelf op. Max en Helene zijn naar huis gegaan omdat de oppasser van Sett kon het niet redden. Daan is gelijk gekomen omdat ik dat wou. Lorenzo vond het niet echt leuk kon ik aan zijn gezicht zien. Hij heeft hem wel gebeld en hij is gekomen. Hij heeft wat te eten mee genomen alleen ik had geen honger. Lorenzo daar integen heeft het broodje opgegeten.

Na ongeveer een half uur komen ze naar buiten en we springen allemaal op.

'Ze is niet meer in levensgevaar maar wordt nog wel in coma gehouden omdat het anders te riskant is dat ze weer een aanval kan krijgen. We hebben haar nu wat verder onderzocht en ze gewoon een paniek aanval heeft gehad. Alleen voor een baby pakt het wat harder uit' (geen idee of dot klopt maar bedenk maar wat, dus niet boos worden als het niet klopt want ik heb het gewoon tevoorschijn getovert)

Ik omhels Lorenzo en hij mij. Mijn kleine meid leeft nog.

'Waneer halen jullie haar ongeveer uit coma?' Vraagt Lorenzo en ik laat hem los.

'Over 2 daagjes is de bedoeling dat we haar uit coma halen en dan verder onderzoeken. Ze moet nog wel ongeveer een week in het ziekenhuis blijven' meldt de dokter. Ik glimlach.

Wat een drama weer. Hopelijk is het leuk een beetje saai maar goed. Vote en comment