Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 15

"Μπράβο σου Γεωργία", μου λέει ο Βαγγέλης. "Μαθαίνεις γρήγορα".

"Χαχα, ευχαριστώ".

"Τι λέτε να προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά...", λέει ο Πάνος και με κοιτάει με ένα ερωτηματικό.

"Ούτε να το σκέφτεσαι", πετάγεται ο Σπύρος.

"Γιατί Σπύρο;", ρωτάω εγώ.

"Αυτό που ξέρεις μέχρι τώρα, είναι αρκετό. Δεν κατάλαβα γιατί θέλεις τόσο πολύ να χτυπήσεις. Είδες πριν τι πήγες να πάθεις".

"Σπύρο, μη φοβάσαι τόσο. Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου".

"Δε θα το έλεγα".

"Κι όμως. Και πάλι, είμαι πιο μεγάλη οπότε δε μπορείς να μου λες τι να κάνω".

"Ναι, όμως αν τραυματιστείς; Τι θα κάνω εγώ;"

"Δεν κινδυνεύω όσο είναι δίπλα μου ο Πάνος", λέω και του χαμογελάω γλυκά.

"Σίγουρα", μου απαντάει εκείνος και μου κάνει νόημα να πάω προς το μέρος του για να συνεχίσουμε.

"Είναι η ώρα να μάθεις να κάνεις gap. Αλλιώς θα φοβάσαι πάντα ότι μπορεί να πέσεις. Και αν δεν ξέρεις να κάνεις αυτό, που είναι το πιο απλό, τότε δε θα μπορείς να κάνεις κανένα άλλο κόλπο".

Του νεύω συμφωνώντας.

"Λοιπόν, προχωράς προς εκείνο το σκαλοπατάκι και κατεβαίνεις έχοντας τα μπροστινά ροδάκια στον αέρα. Μετά από ένα δεύτερο, κατεβαίνουν και τα πίσω και προχωράς κανονικά. Πρέπει να προσέξεις να μην ακουμπήσουν οι μπροστινές ρόδες κάτω. Αλλιώς θα πέσεις. Το μυστικό είναι να ακουμπήσουν όλα τα ροδάκια ταυτόχρονα στο έδαφος. Κατάλαβες;"

"Ναι αλλά πώς γίνεται να σηκώσω τα ροδάκια στον αέρα; Αυτό δε μπορώ να το κάνω. Την άλλη φορά το έκανα λάθος και έπεσα κάτω".

"Το κόλπο είναι στον χρόνο. Πρέπει να τα σηκώσεις την κατάλληλη στιγμή. Θα σου δείξω", μου λέει και κάνει gap στο σκαλοπάτι.

"Νομίζω ότι κατάλαβα. Ξεκινάω και ο Θεός βοηθός".

Καθώς προχωρώ, ένα χέρι πιάνει το δικό μου.

"Θα κάνουμε τις πρώτες προσπάθειες μαζί. Έτσι θα το μάθεις σίγουρα. Θα σε κρατάω για να μην πέσεις".

Με κρατάει.

Το σκέιτμπορντ γίνεται από δω και πέρα το αγαπημένο μου.

Οι πρώτες προσπάθειες ήταν σκέτη αποτυχία. Στο τέλος όμως τα κατάφερα.

"Ναι!", αρχίζω να φωνάζω. "Τα κατάφερα!"

"Μπράβο σου", μου φωνάζουν τα παιδιά.

"Φτάνει για σήμερα. Το άλλο Σάββατο τα επόμενα".

"Είσαι πολύ καλή. Μπράβο", μου λέει ο Πάνος πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.

"Είχα καλό δάσκαλο", του απαντώ. Από πότε μιλάω εγώ έτσι;

Φαίνεται να χαίρεται με την απάντηση μου. Καθόμαστε κάπου και μιλάμε για διάφορα. Συζητάμε για τη μουσική που ακούμε, για τις σειρές και τις ταινίες που βλέπουμε, για τους καθηγητές του σχολείου μας. Το παράξενο είναι ότι είμαστε μόνοι μας. Δεν είναι κανένας άλλος μαζί μας.

Φυσικά η Ειρήνη δε σταματάει να με κοιτάει με μίσος πλέον. Πρέπει να ζηλεύει πάρα πολύ. Δε μπορώ να είμαι κάτω από το βλέμμα της που σχολιάζει την κάθε μου κίνηση.

Περνάω τόσο ωραία! Δε θέλω να τελειώσει αυτή η μέρα. Με τον Πάνο έχουμε γνωριστεί αρκετά και κάτι μου λέει ότι θα αρχίσουμε να κάνουμε παρέα και στο σχολείο.

Ξαφνικά, όλα τα υπόλοιπα παιδιά, εκτός από τον αδερφό μου και τους φίλους του που έχουν τη δική τους παρέα, κατευθύνονται προς εμάς.

"Τι κάνετε;", μας ρωτάει η Ειρήνη με την απαίσια τσιριχτή φωνή της.

"Τι βλέπεις να κάνουμε;", την ρωτάω κι εγώ χωρίς όρεξη.

"Πάνο Στεργίου, εμένα δε θα μου μάθεις σκέιτμπορντ;", απευθύνεται στον Πάνο και με αγνοεί.

Γιατί τον λέει με το ονοματεπώνυμο του; Είναι χαζή;

"Μπα. Κι από πότε εσύ ενδιαφέρεσαι για το σκέιτμπορντ;"

"Από πάντα φυσικά!"

"Αλήθεια; Εγώ νόμιζα ότι σε νοιάζει μόνο τι χρώμα θα βάψεις τα νύχια σου, τι θα φορέσεις στο κλαμπ που θα βγεις το βράδυ και πώς θα σχολιάσεις οτιδήποτε και οποιονδήποτε βλέπεις γύρω σου".

"Όχι, δεν είναι αλήθεια αυτό. Μου αρέσει πολύ το σκέιτμπορντ. Αλήθεια".

"Καλά, ό,τι πεις. Πες μου όμως κάτι".

"Ό,τι θες εσύ Πάνο μου".

Μην ξεράσω Θεέ μου.

"Αφού σε ενδιαφέρει τόσο πολύ και θες να μάθεις σκέιτ, απαντά μου μόνο σε αυτό. Πώς λέγεται το κόλπο που έμαθα στην Γεωργία σήμερα; Αυτό στο οποίο είχε χτυπήσει το καλοκαίρι".

"Εεε, hat φυσικά. Duh".

"Ναι, ρε το βρήκες. Το κόλπο ονομάζεται καπέλο... Ευτυχώς που ενδιαφέρεσαι για το σκέιτμπορντ".

Η Ειρήνη δεν έχει τίποτα άλλο να πει και εξαφανίζεται. Αφού πεθαίνουμε στα γέλια, συνεχίζω την κουβέντα μου με τον Πάνο, αλλά και με τα υπόλοιπα παιδιά. Η ώρα περνάει γρήγορα και όλοι πάνε σπίτια τους. Τους χαιρετώ όχι όμως με τον ίδιο τρόπο που αποχαιρετώ τον Πάνο. Με ένα τεράστιο χαμόγελο και άλλη μια υπόσχεση. Ότι θα τα πούμε στο σχολείο τη Δευτέρα.