Code 365 Project Memory

Datum 3 : Lady In Black

Napakatahimik ng buong lugar. Nagkalat ang iilang mga grave stones sa may tabi, ngunit hindi ito ang oras na mangilabot. I immediately grabbed my crystal tab at agad na muling tinignan ang holographic map saaking application, taking care not to caught some attention.

Bumungad sa kulay neon pink na tablet-sized hologram ang location ng hiding spot. Hindi na malayo pagkat sa may dulo ng sementeryong ito ay naroon ang isang dalampasigan.

Ngunit kailangan parin naming mag ingat. The said shore is some what 20 kilometers away from the Xavierheld Navy Alpha Base 06.

Ang aming target. Ang nasabing lugar kung saan naroroon ang aming kasamahan.

"Hang in there buddy.." bulong ko saaking sarili at mabilis na naglakad patungo sa dulo ng nasabing cobblestones. Nang ako'y makarating roon ay sumalubong saakin ang isang lumang stairway paibaba ng dalampasigan.

Dahan dahan akong bumaba sa marurupok na kahoy na apakan at nagmamadaling naglakad sa malamig na buhanginan nang bigla akong matigilan saaking nakita mula sa itaas.

Nasilayan ng aking paningin isang matangkad na lalaking may kulay light brown na buhok na nakatalikod.

Mula sa kanyang kanang kamay ay hawak hawak niya ang isang mataas na kalibre ng baril.

"What the actual F*ck.." gulat na bulong ko saaking sarili nang simulan akong kutuban saaking hinala.

Howard's Point Of View

"Hey. Kumusta kana? Its been 2 years." ipit kong pagsasalita habang pinipigilan ang mga luhang gustong pumatak mula saaking mga mapupungay na mata.

Pinagmasdan ko ang isang malamig na puntod na sinisinagan ng kakarampot na liwanag na dala ng post lights sa may malapit.

Naka ukit parin ang kanyang pangalan sa nasabing puntod. Napaglumaan lang ng panahon. Agad akong itinabi roon ang isang lata ng kanyang paboritong inumin.

Mula sa gitna ay naroon parin ang isang maliit na picture frame na kumukulong sakanyang huling ngiti sa larawan.

Ghad Damn it.. Its been 2 year of living my worthless life without you. Hinding hindi ko parin makalaimutan ang mga panahong sabay tayo nangarap..

"Edward.." bulong ko saaking sarili habang pilit na pinagmamasdan ang kanyang puntod. Mukhang hanggang dito nalang ang lahat..

"The first time I laid my eyes on those hazelnut eyes. Your pitch black hair. I knew from the very beginning, you'll be a great part of me. Damn you for leaving me just like this!! you coward!" I shouted as tears finally run down on my flushed face.

Mukhang wala na akong magagawa pa. Ano pa ang silbi ng aking paghinga sa walang kwentang mundong ito!

Hindi ko na nagawa pang mapigilan ang aking sarili at buong lakas na hinagis ang isang maliit na amber bottle sa kanyang puntod, causing my medications to splatter over his grave.

"This is sh*t! This is useless!! Napakawalang kwenta ko!!" I shouted at the top of my lungs

"Bakit ganyan ka? Edward? Bakit napakadaya mo?" Napangiti ako as I looked at the gun I hold in my hands. Tumingala ako. Nasalubong ng mga mata ako ang napakaraming bituwing nagnining ning sa kadiliman ng gabi.

"You once told me that you'll be one of those stars on the night sky. Damn it! napakarami nyo! hindi kita mahanap!" nagbibirong sigaw ko sa itaas as my tears never stop from gushing.

"Damn it! Nasaan ka!! Nasaan ka Edward!! Magpakita ka or else.." walang atubili kong itinutok ang dulo ng aking hawak na baril sa tabi ng aking ulo as I continue to gaze upon the stars above.