Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 15

"Αδερφέ μου, έφυγες τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Οι καρδιές μας πάντα θα χτυπούν ένα χτύπο παραπάνω για σένα. Οι σκέψεις μας πάντα θα ξεφεύγουν λίγα λεπτά παραπάνω για σένα" αναγγέλλει ο Κώστας ενώ παρατηρεί όπως όλοι μας ότι κανείς δεν συγκινείται από τον λόγο του αλλά σχολιάζουν απρεπώς και ψιθυρίζουν κουτσομπολιά.

Ο Κώστας παίρνει μια βαθιά ανάσα για να μην εκραγεί από οργή. "Ο αδερφός μου έφυγε χωρίς να μάθει ποτέ το μεγάλο μου μυστικό" συνεχίζει με τρεμάμενο τόνο και όλοι ξαφνικά σκάνε και παρακολουθούν. "Η γυναίκα του, η γενναία και δυνατή Αντωνία, μεγάλωσε με αυτό το βάρος στην συνείδησή της και ελπίζαμε μια μέρα να του το πούμε. Τώρα φυσικά θα ξέρει ότι η Μαρτίνα, η μοναχοκόρη του, είναι δικό μου παιδί και της Αντωνίας". Αυτό ήταν, νιώθω τις καμπάνες να χτυπούν στα αυτιά μου. Τι αποκάλυψε μόλις; Όλοι σοκάρονται και κρατάνε τα στόματά τους από το να πέσουν στο πάτωμα. Εγώ κοιτάω την θεία Μαίρη που με έκπληξη βγάζει τα γυαλιά της και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Ούτε καν αυτή δεν το ήξερε.

"Αγαπώ τα παιδιά μου, τον Φώτη και την Έλενα, και θα πέθαινα γι' αυτά. Αλλά τώρα που η Μαρτίνα μου δεν έχει πατέρα, είναι υποχρέωσή μου να την φροντίζω και να την προστατεύω. Γιατί...ήτανε σίγουρα καρπός ενός απαγορευμένου αλλά και πραγματικού έρωτα" λέει ο Κώστας και κοιτάει την Αθανασία, συγκινημένος. Και αυτή έχει δακρύσει και τα χέρια της τρέμουν από την ένταση και προσπαθεί να ηρεμήσει.

Αφού λοιπόν τελειώσαμε και με το νεκροταφείο κι είπε ο παπάς αυτά που είχε να πει, προχωρήσαμε προς τα αυτοκίνητα για να πάμε να πιούμε καφέ και να κάνουμε το τραπέζι σ' όλους αυτούς. Καθώς όμως περπατάω, πέφτω πάνω στον Ηλία. Τα μάτια μου γουρλώνουν, δεν περίμενα να τον δω μπροστά μου εδώ.

"Ηλία;" τον κοιτάω σαν να βλέπω φάντασμα. Φοράει ένα μαύρο πουκάμισο και παντελόνι με μαύρη γραβάτα. Φαίνεται μετανιωμένος και λυπημένος. "Πώς κι από δω;" τον ρωτάω. "Μου λειψες. Το να σου κρατάω κακία είναι πιο δύσκολο απ' ό,τι περίμενα" μου λέει καθώς περπατάμε σιγά σιγά στο αυτοκίνητο.

"Θες να 'ρθεις στο καφενείο να τα πούμε;" τον ρωτάω και γνέφει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκεται μπροστά μου. Φαίνεται πολύ σοβαρός απ' ό,τι συνήθως και μπορώ να πω αρκετά γοητευτικός. "Επικός λόγος του Κώστα. Εσείς στην οικογένειά σας πάντα έτσι κάνετε τις εκδηλώσεις σας; Σοκάροντας τον κόσμο;" με ρωτάει και χαχανίζω. "Ναι, μας αρέσει να ταράζουμε τα νερά" του λέω και ρουθουνίζει.