(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

15. Connor

Geamuseerd kijk ik toe. Ik ben blij dat hij eindelijk weer interesse heeft voor meisjes. Het afgelopen jaar was dat wel anders. Vorig jaar is hij namelijk gigantisch bedrogen door zijn ex-vriendin. Van Lee heb ik gehoord dat als ze samen uitgingen in Hull, hij ook dan alle meisjes afwimpelde met een smoesje. Of hij deed alsof hij homo was, of dat Lee zijn vriendin was, of hij verzon weer iets anders. Ik kan me één verhaal herinneren over dat een meisje op een gegeven moment maar door bleef vragen over zijn zogenaamde geaardheid. Wanneer hij het ontdekt had en zo. Van schaamte omdat hij niet meer wist wat hij moest doen, heeft hij toen drie kwartier op de wc doorgebracht. Ik lachte me kapot toen Lee het vertelde.

"Is hij het type om een vriendin op te doen in de kroeg?," vraagt Toby geïnteresseerd.

"Ja, volgens mij wel. Alleen heeft hij nogal een problematische ervaring achter de rug met zijn ex, dus het verbaast me dat hij zichzelf blijkbaar weer bij elkaar heeft geraapt. Ik dacht even dat het nooit zou gebeuren."

"Volgens mij vindt ze hem wel leuk. Kijk maar hoe ze aan haar haren staat te plukken. Dat deed jij ook veel in het begin van ons."

Ik kan me niet voorstellen dat een meisje dat haar haren paars verft net zo onzeker is als ik was toen ik Toby net leerde kennen. Het vereist toch wel een zeker lef om je haren in zo'n opvallende kleur te verven. Ik was echt een grijze muis zonder enige romantische ervaring. "Ik hoop het voor hem. Hij verdient het."

Toby drukt zijn lippen tegen de mijne. "Weet je dat ik nog heel vaak aan onze eerste ontmoeting denk?"

"O ja? Waarom dat dan?"

"Omdat ik jou toen voor het eerst zag natuurlijk, duh."

Ik kan me die dag ook nog goed herinneren. Lee, Sydney en ik hadden onze intaketoets van de geheime dienst. Na afloop kwam hij me ophalen voor onze eerste training. In eerste instantie dacht hij dat ik een jongen zou zijn – wat ik hem niet kwalijk kan nemen overigens – en mede daardoor voelde ik me nogal ongemakkelijk. Het is grappig om te zien hoe snel we uiteindelijk toch voor elkaar vielen. Ik zat nog geen twee weken bij de geheime dienst toen we voor het eerst zoenden. "Jij bent echt niks veranderd sinds die dag, weet je dat?"

"O nee? Jij wel. Je bent veel zekerder van jezelf geworden. Je durft meer voor jezelf op te komen en je bent niet bang voor klappen. In het begin dook je al in elkaar als ik naar je keek."

"Echt waar?" Daar kan ik me niks van herinneren, ook al zal het best waar zijn. Zo'n type was ik wel. "Maar waarom ben ik dan wel veranderd en jij niet?"

"Omdat het voor jou toen pas begon. Ik zat al jaren in die wereld. Ik keek nergens meer van op."

"Volgens mij heb je dat nooit gedaan. Ik zie jou echt al voor me als twaalfjarige in het kantoor van Johan, vet nuchter alles over je heen krijgen."

Toby lacht. "Zo is het ook wel een beetje gegaan. Natuurlijk wist ik niet wat me overkwam toen mijn leven in één klap zo drastisch veranderde, maar ik heb nooit ergens moeilijk over gedaan."

Ik probeer me voor te stellen dat ik op mijn twaalfde al geen ouders meer zou hebben en ineens bij de geheime dienst terechtkwam. "Hoe wist je eigenlijk dat je moeder daar werkte? Heeft ze je dat verteld voordat ze overleed?" Niet dat daar veel tijd voor moet zijn geweest. Zijn moeder overleed namelijk aan de gevolgen van een vechtpartij, inclusief een schotwond. Het lijkt me niet erg aannemelijk dat er genoeg tijd moet zijn geweest om haar zoon te vertellen wie ze echt was, iets dat hij anders pas op zijn zeventiende te weten was gekomen.

"Nee. Ze overleed in het ziekenhuis en ik werd door een vreemde mee naar een auto genomen. Dat bleek later dus Johan te zijn. Hij stelde me voor de keuze: of hij zou ervoor zorgen dat ik in ons appartement kon blijven wonen of ik kon naar een tehuis. Die keuze was snel gemaakt. Ik wilde niet weg uit mijn vertrouwde omgeving."

"Dus je hebt altijd al in dat appartement gewoond?" Daar heb ik gek genoeg nog nooit eerder bij stilgestaan. Ik dacht dat het misschien eigendom was van de geheime dienst en dat hij er mocht wonen nadat zijn moeder was overleden.

"Ja. Wij hadden geen fancy kelder met allerlei coole apparatuur."

Ik schiet in de lach. "Nou, dat valt bij ons ook wel mee, hoor. Het zijn vooral communicatiehulpmiddelen, niet echt spullen waarmee we misdadigers op kunnen sporen."

"Nog meer vragen, mevrouw de nieuwsgierige? Of gaan we dansen?"

Ja, ik heb nog veel meer vragen, maar ik stel ze niet. Omdat ik weet dat hij er geen antwoord op wil geven. Zoals de vraag hoeveel kwaad het kan om zijn vader te gaan zoeken. Maar ik wil hem niet boos maken en dus sta ik gewillig toe hoe hij zijn handen op mijn heupen legt en langzaam heen en weer begint te wiegen. Het zal misschien niet snel gaan, maar ooit zal ik erachter komen en dan zal hij me alleen maar dankbaar zijn.

- - -

A/N Totaal niet relevant, maar... ik heb net de kerstboom opgezet. Happy holidays!