InBlood

~Hoofdstuk 27~

Malia POV

Geschrokken sla ik mijn handen voor mijn mond, ook al had ik de woorden niet fysiek gezegd. Aan de kleine bolling in zijn rug kon ik zien dat hij ze binnen kreeg. Ik had nooit verwacht dat ik zoiets bedreigends tegen iemand zou zeggen, maar nu floepte het er gewoon uit. Damon staat nog steeds naast mij en kijkt de jongen na, alsof er niks gebeurd is.

"Hij is het." mijn stem trilt, terwijl ik naar de jongen met de rode haren wijs.

"Hij is wat?" Damon kijkt mij aan met een vragende blik.

"De boodschapper, waarvoor Michelle mij probeerde te waarschuwen en die ik gezien heb in een van mij dromen."

"Nee joh, dat is gewoon Lincoln. Ik heb samen met hem gym."

Ik voel van Damon afstralen dat hij mij gewoon niet kan geloven en erg verward is door mijn ontdekking. Hoe kan ik het hem bewijzen dat die jongen, of Lincoln, echt de boodschapper van het duister is? Instinctief pak ik Damons handen vast, als ik het hem niet met woorden kan bewijzen, zal ik het met beelden doen.

Ik concentreer me op de herinneringen van de droom en dan vooral op het deel waarin ik Lincoln beet. Beelden van bomen flitsen voorbij en dan zie ik die gemene lach weer op zijn gezicht, nog een klein stukje terug. Ik zie weer de deinende menigte, die langzaam lijkt te vervagen wanneer ik Lincoln zie. Mijn droom ziet er zo veel angstaanjagender echt uit overdag, dat ik bijna de neiging heb om Damons handen los te laten, maar ik zet door. Ik moet Damon bewijzen dat ik gelijk heb.

Mijn droom zelf loopt naar Lincoln toe, zijn haren lijken licht te geven in vergelijking met de donkere achtergrond. De muziek verdwijnt naar de achtergrond en de mensen stoppen met dansen. Wat me niet opgevallen was in mij droom, is dat de kruinen van de bomen lijken te vlammen. Dan buig ik mij naar voren in de richting van Lincolns nek. De intensiteit van zijn bloed in mijn keel, maakt dat ik bijna Damon van mij af duw, maar hij moet zien wat hierna gebeurde.

Het bloed stolt net zoals in mijn droom en de beelden beginnen te vervagen, totdat alleen de ogen van Lincoln mij aan staren. Ik open mij ogen en kijk naar Damon, die duidelijk geschokt is van de beelden van mijn droom.

"Wat was dat?"

"Dat was mijn droom." zelfs nu lijkt mijn keel broos aan te voelen, alsof er echt bloed in mijn keel stolde.

"Ik wil nu eigenlijk zeggen, dat ik geschokt ben dat je je voed aan mensen in je dromen, maar ik besef me al te goed dat Lincoln helemaal geen mens is." het begint eindelijk tot hem door te dringen. "En ik besef me nu al te goed dat hij mij gewoon bespeeld heeft, al die keren dat hij aardig tegen mij deed."

De bel maakt ruw een einde aan ons gesprek. Ik zie aan Damons ogen dat hij nog niet helemaal beseft dat Lincoln de hele tijd al de boodschapper was en dus degene is die ons stalkte, zelfs helemaal tot Zuid-Frankrijk aan toe.

"Malia we moeten naar dat feest toe, ik denk dat je droom zich daar afspeelt."

Hij pakt een kleurige flyer van de vloer, die nog steeds na een paar dagen niet opgeruimd waren. Er staat een pentekening van een bos op die mij bekent voor komt. Dan kijk ik naar de locatie en stokt mijn adem in mijn keel.

"Hij houdt dat feest op onze open plek in het bos."

Een tweede bel maakt ons duidelijk dat de pauze nu echt afgelopen is. Ik pak mijn tas van de vloer en geef Damon een kus op zijn wang, bij wijze van afscheid. We hebben nu beide een ander vak, dus moeten we elkaar wel minstens een uur missen.

Damon POV

Ik loop richting de kleedkamer van de gymzaal, aangezien ik nu gym heb. Samen met die leugenachtige klootzak. Ik bal mijn vuisten om de opborrelende agressie te onderdrukken. Hij heeft gedaan of hij mijn 'soort van vriend' was. Ik was degene geweest die hem op afstand hielt, omdat ik nou eenmaal geen behoefte heb aan vrienden. Achteraf ben ik wel blij dat ik dit gedaan heb, anders was hij nog dichterbij gekomen.

Ik duw de deur van de kleedkamer open en zie dat ik de laatste ben. Ik speur de ruimte af opzoek naar een leeg plekje. Het enige lege plekje is tussen Lincoln en Chemal. Top, alsof mijn dag niet nog beter kon worden.

"Heey zonneschijn." zegt Chemal sarcastisch naast mij, als ik ga zitten.

Hem is het duidelijk niet ontgaan dat ik in een niet al te best humeur ben. Ik geef hem een van mijn meest dodelijke blikken in de hoop dat hij voorderest zijn bek houdt. Dan draai ik mij om richting Lincoln, terwijl ik mij blik iets vriendelijker probeer te krijgen.

"Malia en ik hebben er nog even over gedacht en we zouden toch graag naar dat feest gaan dit weekend."

Eerst zie ik gemaakte verbaasdheid over Lincolns gezicht gaan, daarna knikt hij en gaat hij verder met zijn veters strikken. Ik heb zo het gevoel dat hij mij de rest van de gymles ook gaat negeren, of in ieder geval doodzwijgen. Zal hij het weten, dat wij het weten?

Dan voel ik kleine elektrisch geladen trillingen door de lucht gaan. Ze lijken vanuit Lincoln te komen, maar het kan zijn dat ik mij het verbeeld. Kippenvel verspreid zich over mijn armen, ik sluit mijn ogen, in de hoop dat het maar mijn verbeelding is die aan de haal gaat met mijn waarnemingen. In mijn hoofd begint zich een ruisend geluid te vormen, dat veel weg heeft van het afstellen van een radio. Frequenties wisselen zich in een razend tempo af. Woorden beginnen zich te vormen, tot ik plots alles heel duidelijk hoor.

'Als Malia en Damon gaan, moet ik zeker toch eens overwegen om ook te gaan.'

Een harde piep haalt mij uit mijn concentratie. Ik open mij ogen en ik zie hoe Lincoln mij verstoort aankijkt. Ik weet niet wat dat was, maar het had veel weg van hoe het klinkt en voelt, als wanneer Malia mij een telepathische boodschap stuurt. Dit was duidelijk niet Malia, de stem was van een jongen. Eigenlijk was het niet echt hoe een stem klinkt, maar meer een gedachte.

Ondanks dat de trillingen vanuit Lincoln waren gekomen, was het geen gedachte die hij zou hebben. Hij gaat sowieso al naar dat feest toe, waarom zou hij anders de moeite doen om ons daar ook te krijgen. Ik kijk om mij heen, naar de jongens die ik eigenlijk amper ken en andersom. De enige die interesse zou kunnen hebben in Malia en mij is Chemal.

Ik keer mij blik terug naar Lincoln, zou hij ook speciale gaven hebben zoals wij? Net zoiets als Michelle die mijn gedachte kon lezen op het parkeerterrein bij het ziekenhuis, ook al is hij zeker weten geen vampier.

Hoe langer ik erover na denk, hoe meer mijn hoofd pijn begint te doen. Ik zoek naar antwoorden die eigenlijk alleen maar meer vragen naar boven brengen. Met een ruk sta ik op en besef ik me dat ik nog steeds mijn normale kleren draag. Ik pak mijn tas van het haakje aan de muur en been naar de uitgang. Net voordat ik de kleedkamer uit kan lopen staat de gymleraar voor mij. Ik heb nu echt geen zin om smoesjes te verzinnen, dus ik duw hem met iets meer kracht dan de bedoeling was opzij. Met een klap beland hij tegen de muur een paar meter verderop. Ik draai mij niet om, maar vervolg mijn pad naar de buitendeur. Het kan mij niet boeien dat ik hiervoor geschorst kan worden, ik heb nu echt ruimte en rust nodig om na te denken.

--------

Hey,

Daar is die dan een nieuw hoofdstuk! Ik denk dat we nog maar 2 hoofdstukken verwijderd zijn van de grote finale, die zeker een paar hoofdstukken in beslag gaat nemen. Ik heb al helemaal bedacht hoe dit eerste deel gaat aflopen en dat er zeker een vervolg komt, waarvoor ik al weer twee nieuwe karakters in gedachte heb.

Is het trouwens überhaupt iemand opgevallen dat ik in het vorige hoofdstuk Lincoln opeens bruin haar had gegeven >.<. Ik heb dat alweer een paar dagen terug gefixed, bijna meteen nadat het me opviel dat het niet helemaal klopte :P

xLarissa

--------