InBlood

~Hoofdstuk 6~

Damons blik blijft kort op mij rusten, dan gaat zijn aandacht weer terug naar het meisje. Ik sta hier hopeloos toe te kijken naar hoe hij haar gaat vermoorden. Zijn hoofd beweegt zich dichter naar de hare, zijn lippen gaan heen en weer. Zegt hij wat? Hoe ik mij ook focus, ik kan niet horen wat hij zegt. Hij haalt zijn hand van haar schouder en ze draait zich om. Net had ze nog heel bang gekeken, maar nu was daar niks meer van over. Emotieloos staart ze naar me. Ze komt in beweging en loopt weer richting school.

"En dat is hoe je problemen oplost als een vampier." Damon klinkt heel tevreden met zichzelf.

Ondertussen staat hij weer naast mij met een zelfingenomen blik op zijn gezicht. Zijn ogen zijn ondertussen ook weer de normale kleur geworden.

"Ik dacht dat je haar wat aan ging doen Damon! Je liet me gigantisch schrikken! Wat heb je met haar gedaan?" schreeuw ik, iets harder dan de bedoeling was.

"Klein vampieren trucje genaamd gedachte beheersing, ze herinnert zich niks meer van het feit dat je haar probeerde aan te vallen. Een klein bedankje is wel op zijn plaats, al zeg ik het zelf."

"Nou bedankt." zeg ik sarcastisch. "Je had me van te voren wel even kunnen vertellen dat je haar niks aan zou doen."

"Sorry hoor, ik ben gewoon niet zo gewend aan nieuwelingen."

"Waarom besloot je nu dan dat ik gered moest worden van mezelf?"

"Weetje Malia, ik heb eigenlijk geen idee waarom, het liefst was ik gewoon heel ver uit je buurt gebleven." Zijn stem klinkt hard, bijna alsof hij het echt meent.

De school bel schalt over het schoolplein dat niet ver weg is van dit stukje groen.

"Ik denk dat ik maar wel naar deze les ga. Een les spijbelen vergeven me ouders me nog wel, maar een hele dag, in geen duizend jaar." zeg ik, voordat ik met ferme passen weer richting de school loop.

~

Scheikunde is mijn favoriete vak. Niet alleen vanwege het de proefjes, maar ook omdat Chemal het tegelijk met mij heeft. Het betekent voor mij een uur ongestoord naar hem staren. Ik laat mijn blik op hem rusten, het doet me niks. Geen warme gevoelens van verliefdheid, helemaal niks.

"Okey klas." zegt meneer Tilt: " Vandaag maak ik de groepjes voor het practicum."

Oh god, straks moet ik met iemand die ik echt niet mag. De leraar klapt het bord open. Op het midden bord staat de tafel indeling. Naast mijn naam staat die van Chemal. Normaal zou mijn hart een klein sprongetje gemaakt hebben, maar weer voel ik niks. Ik kan toch niet zomaar over hem heen zijn? Zondag was ik nog zo blij geweest met zijn aandacht. Chemal ploft naast mij neer. 

"Heey Malia."

"Hay." zeg ik niet erg enthousiast.

"Ben je niet blij mij te zien? Zondag was je anders wel heel blij met mijn gezelschap."

"Moet jij niet rouwen om je dode vriendin?" vraag ik hem met een gemene ondertoon die ik niet van mijzelf gewend ben.

"Ex-vriendin," zegt Chemal voordat hij zich went tot zijn practicummap.

Het is erg heet in het lokaal, doordat het een van de zonnigste dagen van het jaar is. Een klein zweet druppeltje maakt zich los in de nek van Chemal. Ik kijk hoe deze langzaam naar benende parelt. Hoe fijn zou het zijn om mijn tanden in zijn nek te zetten. Ik schud mijn hoofd. Typisch weer, als ik hem zie voel ik niks, maar dit maakt me helemaal gek? Ik kijk om me heen om te zien waar me tas is. Hij staat nog aan de andere kant van de practicum tafel.

"Chemal mag ik mijn tas." zeg ik, terwijl ik wijs naar mijn donker paarse East-Pack.

"Waarom?"

"Voor mijn pillen." ik hoor hoe zijn hart het bloed in zijn lichaam rondpompt.

"Wat heb je dan?"

"Astma, geef nu maar gewoon me tas." geruis verspreide zich in mijn hoofd en ik kan niet meer helder nadenken.

"Ga je dan met mij uit?"

Deze vraag overvalt me. Iedereen in de klas kijkt naar ons. 

Een paar meisjes in de hoek giechelen en fluisteren naar elkaar "Het nieuwe slachtoffer van Chemals liefdes ravage." 

Ik moet verdomme mijn pillen die in mijn tas zitten hebben.

"Okey, maar geef dan nu onmiddellijk mijn tas."

Chemal raapt mijn tas van de grond op. Omdat de labkrukken best wel hoog zijn, zie ik een stukje van zijn rug, maar weer voel ik helemaal niks. Hij geeft me mijn tas en ik pak snel de pillen eruit. Ik slik er eentje door en voel al direct verlichting in mijn hele lichaam.

"Zo nu je genezen bent van je kwalen, kunnen we dan eindelijk aan het werk?" vraagt Chemal met een lachje rond zijn mond.

Na de les drukt hij me een briefje in mijn hand waar een plaats en tijd op staat. Ik gok voor onze Date, waar ik eerlijk gezegd helemaal geen zin in heb.

~

In de pauze zit ik alleen aan een tafel. Ik ben op dit moment niet in de stemming voor gesprek met een ander persoon. Niet dat ik nog iemand heb om mee te zitten in de pauze sinds mijn beste vriendin Ellie en haar broer verhuisd zijn naar een of ander gehucht in Groningen. Ik zie dat Damon aan een tafel zit met wat jongens, ik vermoed uit zijn klas. Hij staat op en loopt richting mijn tafel. Ik probeer me nog te verstoppen achter een boek maar het is te laat.

"Heey Malia."

Hij zet zijn dienblad met alleen twee appels erop neer om mijn tafel.

Ik zet een nog geïrriteerdere blik op. "Zie je niet dat ik geen zin heb in gezelschap? Waarom blijf je niet gewoon zitten bij je vrienden."

"Mijn vrienden? Grapje denk? Ik doe niet aan vrienden. Trouwens ik kan dat eindeloze gezeur over hun tienerproblemen niet meer aan," merkt Damon sarcastisch op.

Ik zwijg, misschien gaat ie weg als ik niks tegen hem zeg.

"Ben je me nou serieus aan het negeren?"

"Jep" zijn vraag bevestigend.

Hij neemt een hap van zijn appel en begint heel onsmakelijk te smakken.

"Zou je daarmee kunnen stoppen." vraag ik nog steeds geïrriteerd.

Hij zegt niks en gaat door met smakken. Oh god, als ik ergens niet tegen kan zijn het wel mensen die smakken. Hij kijkt me uitdagend aan terwijl zijn kaken op en neer bewegen. Ik sta op en pak me tas. Terwijl ik wegloop voel ik zijn blik in mijn rug branden.

~

Morgen is het mijn verjaardag, de dag dat ik verander. Als de honger dan nog erger wordt dan nu weet ik niet hoe het met mij zal gaan. Vandaag heb ik al 2x de controle verloren en dat was verschrikkelijk, ik zou niet weten hoe ik het zonder mijn pillen zou moeten doen. 

Ik heb dus ook een date met Chemal, maar ik weet niet of ik dat wel aan kan. Dit herinnert mij er ook weer aan dat mijn gevoelens voor hem zomaar verdwenen zijn uit het niets. Alhoewel misschien komt het door mijn verandering.

Ook vraag ik me af wie Damon nou eigenlijk is. Waarom benadert hij me telkens weer en waarom redde hij mij van mezelf in de toiletten. Ik merk wel dat de 200 jaar als vampier hem gesloopt hebben qua emoties. Gelukkig hoef ik dit geen 200 jaar dit door te maken, een dag vond ik al slopend.

En waarom had hij mijn pillen gestolen?

xMalia