InBlood

~Hoofdstuk 3~

"Malia, je bent een Inblood. Half mens, Half vampier." mijn moeders stem sloeg een beetje over toen ze deze zin eruit perste. "Ik had het je al veel eerder willen vertellen, maar ik kon het niet. Ik bleef hopen dat je aan de goede kant van de tien procent zat, degene die het gen niet hebben, maar de laatste tijd wordt het wel echt duidelijk dat dit niet zo is."

"Grapje denk?" mijn mond hing open en mijn maag trok samen. Vampieren bestonden niet dat wist ik zeker. Zoiets kon toch niet waar zijn.

"Ik zou willen dat het een grap is." zegt mijn oma. "Je komt uit een lange bloedlijn van Inblood vampieren. Het begon allemaal 1000 jaar geleden toen hetgeen gebeurde wat niemand voor mogelijk hield. Een vampier en een mens kregen een kind. Hiervoor werd ervan uitgegaan dat vampieren überhaupt geen kinderen konden krijgen. Het gen dat dit kind in zich droeg en eruit komt op de achttiende verjaardag, werd overgedragen van generatie op generatie. Daarom zijn er nu over de hele wereld Inbloods. Je moeder en ik zijn Inbloods schat, en jij dus ook."

Kots baande zich een weg door mijn slokdarm naar boven. Ik kon het nog net aan binnen houden. Mijn moeder geeft me een plastic zak.

"Het klinkt misschien surrealistisch, maar het is het echt waar. Toen je oma dit voor het eerst aan mij vertelde wou ik het ook niet geloven. Ik reageerde ook zo."

Ik kan het net nog voor elkaar krijgen om de zak open te vouwen voordat ik overgeef. Tranen beginnen zich een weg te banen vanuit mijn ogen. Wat zal dit beteken voor mijn toekomst? Een vraag blijft maar door mijn hoofd spoken, een vraag die ik bijna niet durf te stellen.

"Hoe kan het dat jullie ouder worden terwijl jullie half vampier zijn? Die zijn toch onsterfelijk?"

Een klein glimlachje verspreide zich over mijn moeders mond.

"Schat dat is dus het fijne aan het zijn van een half vampier, dat geld niet voor ons. Vampieren zijn inderdaad onsterfelijk en hebben het eeuwige leven. Onze lichamen verouderen gewoon, misschien niet zo snel als die van normale mensen, maar op slot gaan we dood aan ouderdom. Nooit aan ziektes trouwens en helen doen we ook heel snel, maar ons leven is eindig en dat is fijn."

"Jullie hebben verdomme mijn hele leven tegen mij gelogen!" de verbaasdheid begint plaats te maken voor woede. "En vinden jullie zelf ook niet dat het een beetje laat is om het te vertellen, zo twee dagen voor mijn achttiende verjaardag?" 

Ik heb zin om iets te slopen, maar in plaats daarvan knijp ik keihard mijn handen tot vuisten. Kleine straaltjes bloed lopen over mijn huid en druppels belanden op het laminaat. Ik schrik, ik wist niet dat ik zo sterk was.

"Malia? Doe eens je handen open, dan zul je zien wat ik bedoel." zegt me moeder geruststellend.

Ik vouw mijn vuisten open vinger voor vinger. Bloederige wondjes bevinden zich op de plaats waar mijn nagels zich in mijn huid geboord hadden. Langzaam begint de huid weer naar elkaar toe te trekken, totdat er geen gaten meer te zien waren.

"Wauw."

"Zie je schat, het gen is zich al aan het verspreiden."

"Wauw"

Ik ben zo geschokt door wat net gebeurde, dat ik niks anders meer kan zeggen.

Mijn moeder haalt een potje pillen uit haar tas.

"Schat dit zijn bloed supplementen. Deze vervangen mensen bloed, want weet je Malia, we mogen dan wel niet onsterfelijk zijn, we hebben nog steeds een verschrikkelijke honger naar bloed. Als je voor het eerst het gevoel hebt dat iemand in ze nek wilt bijten, moet je een pil slikken. In het begin zal het nog niet zo goed werken en zul ook zelf moeten vechten tegen de honger, maar naar een tijdje zal het bijna helemaal verdwijnen."

"Okey." zeg ik beduusd.

Ik pak het pillendoosje aan en stop het in mijn jaszak. Mijn vader legt zijn hand op de schouder van mijn moeder en fluistert iets in haar oor. Ik versta niet helemaal wat hij zegt maar het komt neer op het feit dat ik op dit moment wel weer genoeg voor mijn kiezen gekregen heb en rust nodig heb.

Ik sta op en loop de trap op, als ik mijn kamer deur open doe en mijn bed zie, wil ik eigenlijk niks liever dan slapen. Slapen en niet meer aan de gebeurtenissen van net hoeven denken.