InBlood

~Hoofdstuk 5~

Hij gooit zijn tas op de grond en knielt naast me neer. 

"Gaat het?" vraagt hij met een schuldbewuste blik in zijn ogen.

"Wat denk je zelf? Je duwt me net keihard tegen een spiegelwand aan, kijk naar mijn schouder!"

Stukken glas steken uit mijn schouder, ik kan er bijna zelf niet naar kijken, zo goor ziet het eruit. Ook de hele grond ligt bezaaid met stukjes spiegel. Als een eiland in de scherven zee ligt een pillendoosje die uit zijn tas gerold is.

"Ik moest wel, je stond op het punt om dat meisje wat aan te doen. Dat had ik mezelf nooit meer kunnen vergeven. Ik dacht..."

"Damon, zijn dat mijn pillen?" vraag ik, zijn geratel onderbrekend.

"Wat?"

"Dat daar, dat is van mij." ik wijs beschuldigend naar het pillendoosje.

"Ow, ik dacht..."

"Jij moet niet zoveel denken." Ik begin echt woedend te worden. "Jij hebt in mijn huis ingebroken verdomme! Wat moet jij er überhaupt mee?"

De puzzelstukjes vallen samen in mijn hoofd. Zijn verschijning in mijn droom, de kracht waarmee hij me tegen de muur gooide en natuurlijk de pillen die hij gestolen heeft van mij. Ik sta op.

"Okey ik ben weg, ik heb hier geen zin in."

Ik gris het pillendoosje van de vloer en loop richting de deur. De pijn in mijn schouder negerend. Net voordat ik de hendel van de deur vast kan pakken staat Damon weer voor me.

"Ga aan de kant alsjeblieft, ik vraag het maar een keer aardig."

"Nee." Hij klinkt opeens niet meer zo aardig.

"En waarom niet?" vraag ik zo arrogant mogelijk.

"Ten eerste kijk naar je schouder, denk je zelf ook niet dat die scherven er niet uit moeten voordat je het toilet verlaat. Ten tweede zijn we nog niet uitgepraat."

"Okey, jij je zin. Je mag wel tegen mij praten terwijl je die scherven uit mijn schouder haalt. Om dat zelf te doen vindt ik beetje te goor, eerlijk gezegd."

Ik ga op de wastafel zitten met mijn schouder richting Damon gedraaid. Hij trekt mijn uiterste precisie scherf voor scherf uit mijn schouder. Het enige wat ik ervan voel zijn kleine prikkels in mijn huid.

"Aangezien je morgen pas achttien wordt dacht ik dat je voor die tijd wel weer nieuwe pillen van je moeder had gekregen. Ik had nooit verwacht dat zoiets nu al zou gebeuren."

"Ik had ook niet gedacht dat ik tot zoiets in staat was. Ik wou echt dat meisje helemaal leeg zuigen." een traan rolt over mijn wang. "Als jij er niet was geweest had ik haar vermoord."

"Als ik er niet was geweest, had je je pillen nog gehad." een schuldbewuste blik verschijnt op zijn gezicht.

Ondertussen heeft Damon alle scherven uit mijn schouder gehaald. Mijn huid ziet er weer uit als nieuw, maar mijn trui kan wel in de vuilnisemmer. Damon trekt zijn vest uit. 

"Hier deze kun je wel van me lenen."

Dankbaar trek ik zijn vest aan. Het vest ruikt naar een lavendelzeep. Rare geur voor zo'n duistere jongen. Ik kijk naar de ravage op de grond. Dit valt niet te verbergen, de conciërge zal zeker op onderzoek uitgaan naar degene die dit gedaan heeft, wat dus op mij neerkomt. Ik zit in de penarie. Over penarie gesproken, waar is dat meisje heen?

"Damon? Waar is dat meisje?"

Hij draait zich langzaam om. "Fuck, waar is ze? We moeten haar vinden en snel."

~

Zachtjes duw ik de deur van de wc open, de gang is leeg. Ik wenk met mijn hand richting Damon als teken dat hij achter mij aan kan komen. We lopen over de gang als schaduwen. Ik durf te wedden dat zelfs niemand ons gezien had, als de gang helemaal vol was.

Waar zou ik heen gaan als ik dat meisje was. Buiten, naar de frisse lucht toe. Normaal gesproken zouden onze voetstappen luid weerklinken in de gang, maar ik hoor helemaal niks dat wijst op stappen. Het is alsof onze voeten de grond niet raken. Ik zie de deur die naar buiten lijdt. De zon schijnt fel buiten, het is een van de mooiste dagen van het jaar.

Buiten brand de zon op de huid van mijn gezicht. Ik sla mijn hand voor mijn gezicht.

"Jeetje dat is nou ik niet bepaald fijn." merk ik op.

"Perks of being a vampire darling, wen er maar vast aan." een lachje vormt zich rond Damons mond.

Hem dat woord hardop horen zeggen voelt raar aan, het maakt het zo verdomd echt.

"Ben jij ook een Inblood?" deze vraag wou ik al stellen sinds de toiletten.

"Mocht ik willen, ik ben honderd procent vampier. Ik ben al 218 al zou je het niet zeggen."zijn lachje veranderd in een verdrietige blik.

We bereiken een klein grasveldje, tegen een grote eik aan zit het meisje waar we naar op zoek waren. Haar mascara is zwaar uitgelopen. Ze ziet ons naderen en probeert op te staan, om weg te rennen.

"Wacht nou." ik probeer mijn stem zo aardig mogelijk te laten klinken. Bang voor een honger aanval ben ik niet meer want ik heb net een van de pillen genomen.

"We bijten gerust niet." De ironie druipt van Damons stem.

"Zij viel me aan in de toiletten." Haar bevende vinger wijst in mijn richting.

"Tja dat gebeurt de beste wel eens." Damon probeert geruststellend te klinken maar ik voel dat andere emoties bij hem spelen op dit moment. "Ik kom voor je staan niet schrikken."

Hij beweegt op normale snelheid in haar richting. Het meisje draait zich om en begint te rennen. Dit is duidelijk een teken voor Damon om ook te gaan rennen. Hij is natuurlijk veel sneller. Wanneer hij zich omdraait voor het meisje, zijn zijn ogen knal rood. Hij pakt haar vast bij haar kin. Gaat hij haar bijten? Is dit zijn manier van problemen oplossen?

"Damon, stop!"