InBlood

~Hoofdstuk 22~

Damon POV

Ik ben zo snel mogelijk gekomen toen Malia belde. Het was nogal lastig om de leraar er van te overtuigen dat ik naar het toilet moest, maar na tien minuten was het toch gelukt. Ik zie Malia al staan bij haar kluisje, haar gezichtsuitdrukking is beangstigend.

"Malia gaat het?" Ik leg mijn hand op haar schouder.

Ze schud haar hoofd en opent haar vuist. Op haar hand prijkt het slotje die we samen op de brug in Parijs gehangen hadden. Ik pak hem over uit haar hand en bekijk hem van dichtbij, ik ben er vrij zeker van dat dit hem is.

"Hoe." Mijn stem lijkt te blijven steken in mijn keel.

"Weet je nog de eerste nacht in dat hotel?"

"Dat je slaapwandelde?"

Het zal toch niet? Herinneringen van die nacht schieten door mijn hoofd heen.

"Denk je dat BD boodschapper van het duister kan betekenen?"

"Ik weet het wel zeker." Malia's stem begint steeds zachter te worden.

Dan vallen mij twee punten van sneakers tussen twee kluisjesrijen in. Staat daar iemand?

'Volgens mij luistert iemand ons af.' Stuur ik via mijn gedachte naar Malia toe. terwijl ik met mijn hoofd naar de schoenpunten knik.

Malia ziet het nu ook en haar ogen worden zo groot als schoteltjes. Ze wil richting het persoon lopen, maar ik pak haar vast bij haar schouder. Ze kijk mij nu verbaasd aan.

'Straks is het de boodschapper van het duister die ons alweer stalkt. Wil jij dan niet weten wie het is?' Zelfs in mijn hoofd klinkt haar stem beduusd.

'We kunnen het maar op een manier testen. We lopen nu weg en als dat persoon ons volgt is het bijna zeker die boodschapper van het duister figuur.'

Ik pak Malia's hand vast, die een beetje plakkerig is van het zweet, en begin haar richting de uitgang de leidde. Ik zorg ervoor dat mijn voetstappen duidelijk te horen zijn zodat het persoon weet dat we nu van hem vandaan lopen.

Buiten aangekomen rennen we zo snel mogelijk naar een van de bosjes toe die aan de rand van het schoolplein staan en hurken daar achter neer. We observeren de deur voor een paar minuten, maar er komt niemand achter ons aan gelopen.

"Was het dan toch niet de boodschapper van het duister, maar gewoon een random leerling?" Vraag ik mij hardop af.

"Misschien was het hem wel maar weet hij dat we weten dat hij ons stalkt."

"Waarschijnlijk wil hij dat we weten dat hij ons stalkt, anders zou hij niet dat slotje in je kluis neergelegd hebben."

"Kom laten we gaan kijken of hij nog binnen is." Malia neemt nu het initiatief en pakt mijn hand vast en sleept me terug naar de schooldeur.

Binnen aangekomen krioelt de gang alweer met leerlingen. De les is net af natuurlijk. Met lichtelijk geweld elle bogen we ons een weg door de gang. Dit zorgt ervoor dat sommige een paar geïrriteerde kreten slaan.

Bij de ruimte tussen de kluisjes aangekomen, is deze leeg. Het persoon is natuurlijk al lang weer weg, waarschijnlijk door een van de andere uitgangen.

'Nu zijn we hem dus kwijt.' Malia's geïrriteerde stem galmt door mijn hoofd.

Dan wordt er op mijn schouder geklopt en draai ik mij resoluut om. Een jongen met donder rood haar staat mij vriendelijk aan te kijken met zijn chocolade bruinen ogen. Het duurt even voordat ik besef dat het Lincoln is waarmee ik altijd samen gym heb.

"Heey, ik wou je dit eigenlijk al terug geven voor de vakantie, maar je was zo snel weg na gym."

In zijn hand prijkt mijn huissleutel die ik kwijt was. Dan herinner ik me weer dat ik voor de vakantie hem niet kon vinden in mijn tas en toen maar een van de ramen aan de achterkant van mijn huis had geforceerd om binnen te komen, daarna had ik er bijna niet meer aan gedacht door de trip naar Frankrijk.

"Dankje Lincoln." Ik heb er moeite mee om oprecht te klinken.

~

Lincoln POV

Hij pakt de huissleutel over vanuit mijn hand en mompelt nog iets wat waarschijnlijk door moet gaan als een bedankje. Ik laat mijn neppe glimlach zien en draai mij om. Wat is Hij toch een klootzak, net zoals 'de vorige'. Daar valt toch amper aan respect voor op te brengen. Het is dat mijn plan vereist dat ik vriendschap met hem sluit, want anders had ik allang een eind gemaakt aan zijn miserabele leven. Niet dat ik zijn leven kan beëindigen, verdomde legende die zegt dat ik hem niet kan doden.

Nog even en mijn plan kan zijn laatste fase ingaan. Het is alweer bijna volle maan en dat is perfect voor hetgeen wat ik van plan ben. Het enige wat ik nog nodig heb zijn wat onderdanige mensen en een gewillige jager.

~

Damon POV

Ik sta hier buiten in de miezer terwijl eigenlijk in de les zou moeten zitten. Ik heb al 3x geprobeerd om Estelle te bereiken, maar ik krijg telkens haar voicemail. Ik toets nog een keer haar nummer in maar weer is het enige wat ik hoor haar vrolijke stem die zegt dat ik een bericht na de piep moet achterlaten.

"Estelle bel me terug alsjeblief, Malia en ik heb nog meer problemen dan we dachten. Ik heb echt je hulp nodig."

Ik luister het berichtje nog een keer terug om er zeker van te zijn dat het te verstaan is met de grote hoeveelheid wind die hier langst de muur giert. Gelukkig is het goed, maar het valt me wel op hoe hopeloos ik klink.

Ik bal mijn vuisten. Dit gedoe gun ik Malia niet, haar leven is niet oneindig zoals de mijne, ik gun haar een fijn leven zonder zorgen. Zonder stalker, zonder onmogelijke koppel gedoe, zonder jagers en bovenal zonder vampieren, want dat is meestal het begin van vele problemen. Waarom moest zij nou zo nodig een Inblood zijn en niet een of ander verknipt wijf dat toch al geen leven heeft.

Ik wil vooreeuwig met haar samen zijn zonder zorgen, maar het leven lijkt dat ons niet te gunnen.

Of toch wel?